Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Dzienniki" intelektualnie mnie stworzyły.
Biblia racjonalizmu i samoświadomości.
Dzieło wybitne.

"Dzienniki" intelektualnie mnie stworzyły.
Biblia racjonalizmu i samoświadomości.
Dzieło wybitne.

Książka nieoczywista, a zarazem mało zaskakująca. Nadal nie jestem pewien, czy jest to powieść bardzo dobra, czy tylko udaje dobrą. Język naukowy wiarygodny, bohaterowie wiedzą więcej niż czytelnicy, a narrator nie prowadzi nikogo za rączkę i nie tłumaczy zawiłości uniwersum. To z jednej strony działa na wyobraźnię i buduje tajemniczość, ale z drugiej strony w pewnym momencie przydałyby się jakieś odpowiedzi, a te albo nie padają wprost, albo są rozczarowujące. Tym niemniej - powieść wciąga. Bohaterowie mają przebłyski inteligencji, czasem wydają się autentyczni i życiowi, ale w ogólnym rozrachunku cała plejada bohaterów drugo i trzecioplanowych zlewa się w jedną, pozbawioną charakteru magmę. Koncept - bardzo dobry. Uniwersum - intrygujące. Bohaterowie - mogą być, ale do poprawek. Intryga - na poziomie akcji zbyt prosta, a na poziomie przedstawienia akcji zbyt zawiła. A jednak wciąga. Książka-paradoks. Dobra i niedobra jednocześnie. Mocne 6/10, ocierające się o naciągane 7/10.

Książka nieoczywista, a zarazem mało zaskakująca. Nadal nie jestem pewien, czy jest to powieść bardzo dobra, czy tylko udaje dobrą. Język naukowy wiarygodny, bohaterowie wiedzą więcej niż czytelnicy, a narrator nie prowadzi nikogo za rączkę i nie tłumaczy zawiłości uniwersum. To z jednej strony działa na wyobraźnię i buduje tajemniczość, ale z drugiej strony w pewnym...

Historia niesprawiedliwości

Historia niesprawiedliwości

Czuć empatię autora do bohaterów. Widać, że Teodorczyk ich kocha. Książka ciepła, choć bezwzględna w opisie obyczajowych perwersji. Humor jest. Oryginalny język też. Czyta się szybko i dobrze. Udany debiut.

Czuć empatię autora do bohaterów. Widać, że Teodorczyk ich kocha. Książka ciepła, choć bezwzględna w opisie obyczajowych perwersji. Humor jest. Oryginalny język też. Czyta się szybko i dobrze. Udany debiut.

Coś co mogło być "Władcą Much" Goldinga w skali globalnej, stało się festiwalem durnoty. Im dalej, tym głupiej. Niektóre z charakterystycznych wątków i tropów autora, które rozwinął w późniejszych książkach, tutaj zaledwie raczkuje i to bardzo nieporadnie. Najgorsza książka Cixin Liu.

Coś co mogło być "Władcą Much" Goldinga w skali globalnej, stało się festiwalem durnoty. Im dalej, tym głupiej. Niektóre z charakterystycznych wątków i tropów autora, które rozwinął w późniejszych książkach, tutaj zaledwie raczkuje i to bardzo nieporadnie. Najgorsza książka Cixin Liu.

Projekt nihilistyczny ostatecznie upada wraz z premierą "Serotoniny". Co byłoby bystrą i satysfakcjonującą diagnozą świata na przełomie tysiącleci, w 2019 roku jest już tylko odmienianiem przez coraz nudniejsze przypadki własnych - i zdecydowanie dawnych - chwil olśnienia. Michel jako autor miał swoją dekadę, może trochę więcej - widział wówczas czysto i wyraźnie, diagnozował Europę bezbłędnie. Niestety, chyba aż za dobrze czuł się w roli wieszcza smutku i nie widział sensu aby poddać się terapii. Toteż na starość z błogością chorego nurza się we własnej depresji i broni jej niczym suka szczeniaki. Spojrzenie ma śnięte, zamglone. Brak żywych myśli ukrywa za ironią. Winy szuka w świecie zewnętrznym, kreując bohatera uszlachetnionego własnym tragizmem, który chciał dobrze, ale świat nie pozwolił. Bzdura. Michel stosuje znany wytrych nihilistyczny: za pomocą samoświadomości zyskuje dystans do własnego problemu, po czym gloryfikuje tę postawę, nie widząc że równocześnie betonuje się w chorobie. Styl wciąż urzeka. Czyta się dobrze. Takie inteligenckie czytadło, spóźnione o 20 lat.

Projekt nihilistyczny ostatecznie upada wraz z premierą "Serotoniny". Co byłoby bystrą i satysfakcjonującą diagnozą świata na przełomie tysiącleci, w 2019 roku jest już tylko odmienianiem przez coraz nudniejsze przypadki własnych - i zdecydowanie dawnych - chwil olśnienia. Michel jako autor miał swoją dekadę, może trochę więcej - widział wówczas czysto i wyraźnie,...

Autor naprawdę kocha ptaki i zaskakująco ciekawie potrafi o tym opowiadać.

Autor naprawdę kocha ptaki i zaskakująco ciekawie potrafi o tym opowiadać.

wszystko w porządku i na miejscu, nie ma się za bardzo do czego przyczepić, poza tym że czytam - i się nie wzruszam, mało mnie obchodzi to wszystko

wszystko w porządku i na miejscu, nie ma się za bardzo do czego przyczepić, poza tym że czytam - i się nie wzruszam, mało mnie obchodzi to wszystko

Powieść łotrzykowska spod gatunku płaszcza i szpady, gdzie orężem jest intelekt. Gubiłem się wielokrotnie podczas akcji - i co z tego, skoro: bohaterowie! Żywi, libidalni w swym człowieczeństwie, uroczo niedoskonali. W końcu książka, gdzie każdy - protagonista, antagonista, postać pierwszo i drugoplanowa - jest pełny wad, niezręczności, etc. A zawikłanie akcji koniec końców zostaje i tak zgrabnie domknięte. Można czytać na dwóch poziomach - metatekstualnym i po prostu jak powieść przygodowo-kryminalną. Obie metody działają. A pomysł, żeby we francuskie środowisko akademickie wpuścić postać komisarza o raczej centro-prawicowych poglądach, który przy okazji policyjnego śledztwa próbuje też rozwikłać, czym właściwie te lewaki się na tym kampusie zajmują - uważam za wybitny. A to dopiero początek powieści - potem jest wciąż na wysokim poziomie.

Powieść łotrzykowska spod gatunku płaszcza i szpady, gdzie orężem jest intelekt. Gubiłem się wielokrotnie podczas akcji - i co z tego, skoro: bohaterowie! Żywi, libidalni w swym człowieczeństwie, uroczo niedoskonali. W końcu książka, gdzie każdy - protagonista, antagonista, postać pierwszo i drugoplanowa - jest pełny wad, niezręczności, etc. A zawikłanie akcji koniec końców...

Książka nieudana. Autorka wpisuje się w popularny dziś nurt antynacjonalistyczny - nurt sam w sobie słuszny, lecz, niestety, Sigríður Hagalín Björnsdóttir czyni to w sposób prostacki i propagandowy. To książka która ponoć ma uderzać w propagandę - a sama jest propagandą. Boli przede wszystkim bardzo mechaniczne potraktowanie bohaterów - ich działania nie wynikają z wewnętrznego życia postaci, lecz woli (bądź jej braku) autorki. To marionetki na sznureczkach jej tezy, nie pełnokrwiści ludzie. Zachowują się tylko w ten sposób, by udowodnić tezę Sigríður, że w przypadku jakiegoś kryzysu każdemu społeczeństwu grozi widmo odradzającego się faszyzmu. Autorka jednak nie bierze pod uwagę faktu, że czasy się zmieniły, a potencjalny faszyzm XXI-wieczny różniłby się od faszyzmu XX-wiecznego. Uderza to szczególnie na przykładzie samego kryzysu, który Sigríður spreparowała na poczet zawiązania akcji - otóż pewnej nocy Islandia nagle traci kontakt z resztą świata i staje się wyspą samotną. Koncepcja całkiem fantastyczna i nawet ciekawa, lecz kompletnie niewykorzystana, ponieważ zamieszkujący karty powieści Sigríður bohaterowie w żaden sposób nie przejmują się metafizycznym charakterem tegoż incydentu. Nikt o tym nie myśli, nikt nie próbuje zrozumieć, co się stało. Wśród 300.000 ludzi ani jedna osoba się nad tym nie zastanawia. A przecież implikacje takiego metafizycznego zajścia są potencjalnie ogromne dla społeczeństwo, filozofii i ideologii. Toż to furtka dla wszelkich zjawisk nadprzyrodzonych i ruchów parareligijnych. Sigríður Hagalín Björnsdóttir woli jednak ograniczyć swoją tezę do prostego wniosku: głód zawsze rodzi faszyzm. Za łatwo, pani autorko, za łatwo.

Książka nieudana. Autorka wpisuje się w popularny dziś nurt antynacjonalistyczny - nurt sam w sobie słuszny, lecz, niestety, Sigríður Hagalín Björnsdóttir czyni to w sposób prostacki i propagandowy. To książka która ponoć ma uderzać w propagandę - a sama jest propagandą. Boli przede wszystkim bardzo mechaniczne potraktowanie bohaterów - ich działania nie wynikają z...

Biblia XXI wieku.

Biblia XXI wieku.

To wciąż dzieło ważne - choć książka zdecydowanie najgorsza z dotychczasowych autora. Harari zaczyna się powtarzać, a lektura "21 lekcji" - szczególnie po "Homo Deusie" oraz "Sapiens" - zaczyna być rodzajem intelektualnego lenistwa. Myśli Harariego wciąż pozostają świeże, ważne i lekko opisane, być może dlatego tak smaczna jest to lektura. Raczej jednak przyjemna niż rewolucyjna. Co prawda Harari wciąż zadaje ciekawe pytania i wytłuszcza szczególnie ważkie problemy stojące przed współczesnymi ludźmi, jednak jego brak odpowiedzi wskazuje na pewną miałkość dalszych refleksji na ten temat. Refleksja już się dokonała w dwóch jego poprzednich książkach, teraz czas na wyjście do świata z jakąś propozycją. Tej jednak Harari czytelnikowi nie oferuje.

To wciąż dzieło ważne - choć książka zdecydowanie najgorsza z dotychczasowych autora. Harari zaczyna się powtarzać, a lektura "21 lekcji" - szczególnie po "Homo Deusie" oraz "Sapiens" - zaczyna być rodzajem intelektualnego lenistwa. Myśli Harariego wciąż pozostają świeże, ważne i lekko opisane, być może dlatego tak smaczna jest to lektura. Raczej jednak przyjemna niż...

To nie dramat, nie tragedia, ani powieść egzystencjalna, lecz najbardziej przerażający horror, jaki czytałem w życiu. Mistrzowsko skonstruowany bohater, rozpięty pomiędzy głupotą a dumą i idealizmem, dzięki precyzyjnej narracji autora, wywołuje w czytelniku wzorcową litość i trwogę. Pomysł, by walkę o godność człowieka opowiedzieć poprzez zmagania z biedą, buduje w powieści napięcie na każdej stronie. Jedna z nielicznych książek, która wywołuje bezwarunkowe łzawienie oczu. Nie polecam lektury osobom o aspiracjach literackich - istnieje duże prawdopodobieństwo, że zamiast pisać, wybiorą karierę w korporacji.

To nie dramat, nie tragedia, ani powieść egzystencjalna, lecz najbardziej przerażający horror, jaki czytałem w życiu. Mistrzowsko skonstruowany bohater, rozpięty pomiędzy głupotą a dumą i idealizmem, dzięki precyzyjnej narracji autora, wywołuje w czytelniku wzorcową litość i trwogę. Pomysł, by walkę o godność człowieka opowiedzieć poprzez zmagania z biedą, buduje w powieści...

sens publikacji "Kronosa" jest porównywalny do sensu opublikowania czyichkolwiek wpisów do kalendarza w smartfonie

sens publikacji "Kronosa" jest porównywalny do sensu opublikowania czyichkolwiek wpisów do kalendarza w smartfonie

Pisać o tajemnicy - zawsze warto; ale najlepiej w sposób prosty i przejrzysty w formie, a tajemniczy w treści. W Exodusie natomiast Orbitowski zbyt mętnie prowadzi akcję, przez co trudno przebić się do bohatera.

Pisać o tajemnicy - zawsze warto; ale najlepiej w sposób prosty i przejrzysty w formie, a tajemniczy w treści. W Exodusie natomiast Orbitowski zbyt mętnie prowadzi akcję, przez co trudno przebić się do bohatera.

Rzadko kiedy książka nowatorska, przecierająca nowe szlaki, jest jednocześnie tak solidnie skonstruowana. Znaleźć przyjazną dla czytelnika formę do historii o mordercy - i jeszcze z empatią o mordercy opowiedzieć! - to prawdziwa sztuka.

Rzadko kiedy książka nowatorska, przecierająca nowe szlaki, jest jednocześnie tak solidnie skonstruowana. Znaleźć przyjazną dla czytelnika formę do historii o mordercy - i jeszcze z empatią o mordercy opowiedzieć! - to prawdziwa sztuka.

Książka potrzebna i niepotrzebna zarazem. Potrzebna - bo dyskusja na temat geopolityki w Polsce praktycznie nie istniała przed Jackiem Bartosiakiem. Niepotrzebna natomiast - bo całą treść, i to w lepszej formie, autor zaprezentował już wcześniej podczas wykładów dostępnych na Youtube. I znów potrzebna - bo jednak legitymizuje postać autora w oczach społeczeństwa, dzięki czemu z poziomu youtubera i niezależnego eksperta awansuje do wyższej ligi: pisarza i poważnego autorytetu. Lecz z drugiej strony chyba jednak wciąż nieco niepotrzebna - bo czytelnicy w większości rekrutują się z szeregów fanów i miłośników autora, którzy przecież omawiane kwestie znali już z jego wykładów, a książkę kupili nieco z fetyszu. I wreszcie - chyba jednak potrzebna - bo sprzedała się w astronomicznym nakładzie.

Na pewno książka mogłaby być napisana lepszym stylem, bo aktualny jest niechlujny. Treść i myśl autora pozostaje jednak niezmiennie na wysokim poziomie - nawet kiedy się powtarza.

Książka potrzebna i niepotrzebna zarazem. Potrzebna - bo dyskusja na temat geopolityki w Polsce praktycznie nie istniała przed Jackiem Bartosiakiem. Niepotrzebna natomiast - bo całą treść, i to w lepszej formie, autor zaprezentował już wcześniej podczas wykładów dostępnych na Youtube. I znów potrzebna - bo jednak legitymizuje postać autora w oczach społeczeństwa, dzięki...

Tylna okładka obiecuje intelektualną ucztę: islam, feminizm, konsumpcjonizm i klonowanie. Houellebecqq dokonuje tymczasem wolty i wskazane tematy faktycznie pojawiają się w książce (zbiorze esejów), jednak są raczej zasygnalizowane, niż pogłębione. Przyjemność z lektury wciąż duża, a literacki posiłek smaczny, lecz pozostawia niedosyt. Spodziewałem się dwóch dań - otrzymałem przystawkę.

Tylna okładka obiecuje intelektualną ucztę: islam, feminizm, konsumpcjonizm i klonowanie. Houellebecqq dokonuje tymczasem wolty i wskazane tematy faktycznie pojawiają się w książce (zbiorze esejów), jednak są raczej zasygnalizowane, niż pogłębione. Przyjemność z lektury wciąż duża, a literacki posiłek smaczny, lecz pozostawia niedosyt. Spodziewałem się dwóch dań -...

solidna robota reporterska

solidna robota reporterska