„ Są rzeczy, na które nie mamy wpływu, i pozostaje nam tylko je przyjąć, ale na wiele innych możemy coś poradzić.” (str.153)

Dalsze losy bohaterów „ Kresowej miłości”. Akcja toczy się trzytorowo. W roku 1930 bohaterką jest Hanna. Poznajemy jej historię dzięki pamiętniku, który prowadziła. Miała szczęśliwe dzieciństwo. Rodzina mieszkała we Lwowie, w którym byli zakochani. Zakochała się w chłopcu, z którym snuła plany na przyszłość, lecz on ją rzucił. Później mściła się na chłopcach. Rozkochiwała ich w sobie i porzucała.

Jej pierwszy bal okazał się prawdziwym sukcesem. Po raz drugi jej serce mocno zabiło. Byli szczęśliwym małżeństwem. Przyszłość zapowiadała się obiecująco do momentu, kiedy przeżyła osobistą tragedię. Po okresie niemocy powoli budziła się w niej chęć do życia. Do walki o swoje marzenia, o dobrą przyszłość. Jej świat nabierał barw, lecz nie na długo, bo wybuchła wojna. A z nią kolejne straty bliskich i zmaganie się z trudną wojenną rzeczywistością. Wojna zabrała jej bliskich, ukochane miasto i dawne beztroskie życie. Była silną osobowością i radziła sobie w życiu.

Bohaterką czasów współczesnych jest prawnuczka Hanny, Agnieszka. Od dziadka otrzymała pamiętnik prababci, dzięki czemu mogła przenieść się w tamte czasy i poznać historię przeszłości jej krewnej. Agnieszka była szczęśliwą dziewczyną. Miała przy boku ukochanego, planowali wspólną przyszłość. Lecz szczęściem nie cieszyła się długo, przeżyła dramat, po którym nie potrafiła się podnieść. Tkwiła w zawieszeniu. Nie potrafiła poradzić sobie ze sobą. Szukała swojej drogi, lecz nie mogła jej odnaleźć. Musiała uporać się z przeszłością. Zostawić ją za sobą i żyć teraźniejszością, co w końcu jej się udało.

Kolejnymi bohaterami są Dagmara i Adam, których pamiętamy z części pierwszej jako zakochaną w sobie parę. Od kiedy Dagmara poszła do pracy coraz bardziej oddalali się od siebie. Mimo uczucia pojawiały się wzajemne pretensje, szczególnie z jej strony. Dagmara stawała się zazdrosna. Czuła się rozczarowana, samotna, zagubiona. Chciała być w porządku w stosunku do matki i męża, ale nie wychodziło jej to.
Jej mama była apodyktyczną osobą, narzucającą swoją wolę. Dagmara nie potrafiła jej się przeciwstawić i cierpiało na tym małżeństwo. Małżonkowie żyli obok siebie jak obcy ludzie. Każdy zajmował się swoimi sprawami. Źle to wyglądało, ale w końcu wyjaśnili sobie pewne rzeczy i wszystko było w porządku.

To powieść o pierwszych i prawdziwych miłościach. O smakowaniu zakazanego owocu. O ludzkich rozterkach i dramatach. O radzeniu sobie z żałobą. Radość i szczęście miesza się ze smutkiem i tragedią.

„ Są rzeczy, na które nie mamy wpływu, i pozostaje nam tylko je przyjąć, ale na wiele innych możemy coś poradzić.” (str.153)

Dalsze losy bohaterów „ Kresowej miłości”. Akcja toczy się trzytorowo. W roku 1930 bohaterką jest Hanna. Poznajemy jej historię dzięki pamiętniku, który prowadziła. Miała szczęśliwe dzieciństwo. Rodzina mieszkała we Lwowie, w którym byli zakochani....

Wisieńką na torcie tej książki jest fatalny błąd ortograficzny na stronie 227 - „nie najlepszy” zostało zapisane łącznie, czyli „nienajlepszy”. Z tego, co wiem to przymiotniki w stopniu wyższym i najwyższym piszemy rozłącznie. Ale jeżeli się mylę, to proszę niech ktoś mnie poprawi.

Najlepszą zaletą tej książki było to, że przeczytałam ją w niecałe 3 h. A musiałam podjąć się jej przeczytania, bo ta właśnie pozycja została wybrana do przeczytania przez klub dyskusyjny, do którego należę…Bardzo średnia, bez sensacji, w mig ją przeczytalam i tylko to pozwoliło mi uniknąć frustracji z powodu obowiązku jej przeczytania

Wisieńką na torcie tej książki jest fatalny błąd ortograficzny na stronie 227 - „nie najlepszy” zostało zapisane łącznie, czyli „nienajlepszy”. Z tego, co wiem to przymiotniki w stopniu wyższym i najwyższym piszemy rozłącznie. Ale jeżeli się mylę, to proszę niech ktoś mnie poprawi.

Najlepszą zaletą tej książki było to, że przeczytałam ją w niecałe 3 h. A musiałam podjąć...

Chętnie wróciłam do swiata którego już nie ma - do przedwojennego Lwowa, oraz miejsc na Kresach - Kut iTrudkawka. O tym drugim nigdy nie słyszałam. Również moja wiedza o Ormianach nie jest imponująca. Dziękuję więc autorce za sięgnięcie po te tematy.
Akcja w książce rozgrywa się na kilku płaszczyznach, miesjca i czasach. Trzeba się skupić, żeby sie nie pogubić. Poznajemy dalsze losy Adama i Dagmary, znanych z pierwszego tomu. Więcej jednak miejsca poświęcone zostało Agnieszce, absolwence historii na UW, kim jest i jaki jest jej związek z całą historią, tego nie zdradzę. Współczesność przeplata się, jak wspomniałam z opowieściami z Kresów.

Historia miłości i wielkich nadziei miesza się ze smutkiem i stratą.

Bardzo ciekawa i wciągająca lektura. Pełna nostalgii, zadumy i tytułowej nadziei.

Chętnie wróciłam do swiata którego już nie ma - do przedwojennego Lwowa, oraz miejsc na Kresach - Kut iTrudkawka. O tym drugim nigdy nie słyszałam. Również moja wiedza o Ormianach nie jest imponująca. Dziękuję więc autorce za sięgnięcie po te tematy.
Akcja w książce rozgrywa się na kilku płaszczyznach, miesjca i czasach. Trzeba się skupić, żeby sie nie pogubić. Poznajemy...

🍃🍃🍃 RECENZJA 🍃🍃🍃

" Kresowe nadzieje "
Beata Agopsowicz.

Kochani, pierwszy raz sięgam po tego książkę, gdzie akcja rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych, okres wojenny i teraźniejszość.Zawsze unikałam tego typu książek, ale chyba dojrzałam do takiej lektury a po jej przeczytaniu dochodzę do wniosku, że było warto...
Poznajcie Hannę Donigiewicz, jej życie płynie w czasie wojny. Jej szkolne lata, troski i rozterki poznajemy na kolejnych kartkach powieści. Pierwsze miłości, dramaty, przyjaźnie, które nawiązują się w jej rodzinnym Lwowie, również wielka miłość, która niestety nie ma happy endu przez walkę na froncie.....
Drugą bohaterką jest Agnieszka, żyjąca w czasach teraźniejszych. Ona również poznaje miłość swojego życia i również ją tragicznie traci i nie może się pogodzić z tą stratą. Twierdzi, że nic dobrego już jej w życiu nie spotka..... Zamyka się w sobie na życie i na świat....
Co łączy te dwie kobiety?... Otóż po pierwsze więzy krwi a po drugie utrata ukochanego i najważniejsze pamiętnik Hanny, który dostaje Agnieszka od swojego dziadka a syna Hanny. Tam wszystkie uczucia, wspomnienia są spisane na kolejnych kartkach pamiętnika - powiernika sekretów.
Co kryje pamiętnik?... Tego musicie się sami dowiedzieć, czytając książkę.
Powieść, która wciąga. Pokazuje, że miłość, taka szczera, bezwarunkowa zdarza się w życiu raz i nie ważne w jakim przedziale czasowym. Poprostu jest ponadczasowa. Autorka pokazuje również, że niedomówienia, brak szczerej rozmowy, potrafią bardzo wiele zmienić i namieszać w głowie. Bardzo wartościowa i dająca do myślenia książka, którą gorąco polecam.....

🍃🍃🍃 RECENZJA 🍃🍃🍃

" Kresowe nadzieje "
Beata Agopsowicz.

Kochani, pierwszy raz sięgam po tego książkę, gdzie akcja rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych, okres wojenny i teraźniejszość.Zawsze unikałam tego typu książek, ale chyba dojrzałam do takiej lektury a po jej przeczytaniu dochodzę do wniosku, że było warto...
Poznajcie Hannę Donigiewicz, jej życie ...

Dość dobrze czytająca się opowieść ,oparta w dwóch płaszczyznach czasowych.
Historia rodziny głównej bohaterki ,które jest opisana w formie pamiętnika w czasach przedwojennych i czas teraźniejszy.
Ja osobiście nie przepadam za tego typu książkami,gdyż się gubię.

Dość dobrze czytająca się opowieść ,oparta w dwóch płaszczyznach czasowych.
Historia rodziny głównej bohaterki ,które jest opisana w formie pamiętnika w czasach przedwojennych i czas teraźniejszy.
Ja osobiście nie przepadam za tego typu książkami,gdyż się gubię.

kobieta z torbą / walizką na okładce, czyli wiadomo, że lektura będzie wojenna - też zauważyliście ten trend? }

Myślę, że takie zdjęcia idealnie oddają trudny, wojenny czas. Walizka jest symbolem nie tylko podróży, jaką niejednokrotnie musieli odbyć ludzie żyjący w czasie I i II Wojny Światowej, takiej rzeczywistej, gdy zmieniali miejsce zamieszkania, ale także zmian wewnętrznych, do których zostali zmuszeni. Tak właśnie było chociażby w przypadku Hani, bohaterki książki "Kresowe nadzieje". Młoda kobietka, trzpiotka, zgrywająca dowcipy swojemu ukochanemu nauczycielowi, nienauczona domowych obowiązków wraz z wybuchem wojny musi zmienić się w dorosłego człowieka, który musi dać sobie radę na wsi, w trudnych warunkach, gdzie nie zawsze jest co do gara włożyć, gdy najbliżsi giną, a zagrożenie jest bardzo blisko.

▪️

2010 rok. Agnieszka, prawnuczka Hani, rozpoczyna naukę w liceum. Pierwszego dnia spotyka Mariusza i okazuje się, że jest to obustronna miłość od pierwszego wejrzenia. Młodzi nie widzą poza sobą świata, a po ukończeniu szkoły chcą wziąć ślub. Niestety sielankę i plany na przyszłość rujnuje wypadek, który sprawi, że przez kolejne lata młoda kobieta nie będzie umiała odnaleźć radości w życiu. Czy pamiętnik prababci sprawi, że pogrzebie trudną przeszłość i wejrzy z nadzieją w przyszłość?

▪️

Mam dość trudną relację z okołowojennymi książkami z wydawnictwa Replika. Przeczytałam w ostatnim czasie dwie i nie do końca przypadły mi do gustu, więc z pewną obawą podchodziłam do tej. Na szczęście zła passa została przełamana, bo Kresowe nadzieje okazały się być o niebo lepsze od poprzedniczek! Dwa przeplatające się światy to jest coś, co bardzo lubię.

kobieta z torbą / walizką na okładce, czyli wiadomo, że lektura będzie wojenna - też zauważyliście ten trend? }

Myślę, że takie zdjęcia idealnie oddają trudny, wojenny czas. Walizka jest symbolem nie tylko podróży, jaką niejednokrotnie musieli odbyć ludzie żyjący w czasie I i II Wojny Światowej, takiej rzeczywistej, gdy zmieniali miejsce zamieszkania, ale także zmian...

Gdy pierwszy raz zobaczyłam tytuł, wiedziałam, że koniecznie powinnam mieć i przeczytać, ponieważ to dalsze losy poznanych postaci z powieści „Kresowa miłość”. Bardzo lubię wszelkie kontynuacje, zagłębiane się w historię już poznanych osób, witam się z nimi jak z dobrymi znajomymi.
Autorka zafundowała nam opowieść o losach dwóch dziewczyn, jak poprzednio. Tym razem Hanna, Ormianka ze Lwowa w latach trzydziestych poprzedniego wieku i Agnieszka współcześnie, targana smutkiem po stracie pierwszej miłości. Łączą je nie tylko więzy krwi, ale także tragedia śmierci ukochanego. Otulona ciepłą opowieścią, dałam się porwać w bieg zdarzeń. Powróciłam do Dagmary i Adama, którzy teraz jako rodzice, tworzą dalsze dzieje rodziny; z przykrością czytałam o ich wzajemnych pretensjach i braku zrozumienia.
Wzruszył mnie pamiętnik Hanny, ale też bawił. Problemy tamtego świata, kobiet będących dodatkiem do marynarki jest dla mnie trudny do ogarnięcia. Jednak te same panie, w latach wojennych i tych zaraz po, udowodniły swoją wartość. Piękny to był czas, beztroski, usłany właściwie takimi samymi problemami, pierwszych drgań serca. Nastoletnie porywy uczuć, pierwsze bunty, ale także ogromny szacunek dla rodziców i osób starszych.
Z przyjemnością powróciłam do pióra Pani Beaty; miękkich, łagodnych słów, plastycznych obrazów z przeszłości i teraźniejszości. Historia o życiu i z życia, opowiedziana z uwagą i troską o szczegóły. Niosąca nadzieję na poprawę losu, rozjaśnienie dni; trzeba dać sobie i innym szansę.

Gdy pierwszy raz zobaczyłam tytuł, wiedziałam, że koniecznie powinnam mieć i przeczytać, ponieważ to dalsze losy poznanych postaci z powieści „Kresowa miłość”. Bardzo lubię wszelkie kontynuacje, zagłębiane się w historię już poznanych osób, witam się z nimi jak z dobrymi znajomymi.
Autorka zafundowała nam opowieść o losach dwóch dziewczyn, jak poprzednio. Tym razem Hanna, ...

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, nie miałam okazji czytać żadnej książki pisarki i postanowiłam to zmienić właśnie przy okazji książki "Kresowe nadzieje", do której sięgnięcia zachęcił mnie interesujący opis oraz klimatyczna okładka. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki i przyjemny co sprawia, że książkę czyta się naprawdę szybko i z dużym zainteresowaniem. Fabuła została w bardzo ciekawy sposób nakreślona, przemyślana i równie dobrze poprowadzona, a bohaterowie interesująco i autentycznie wykreowani, to postaci z którymi śmiało moglibyśmy się utożsamić w wielu kwestiach, podzielając podobne troski i dylematy moralne. Historia ta została przedstawiona w dwóch płaszczyznach czasowych: przeszłość, okres przedwojenny gdzie poznajemy historię Hanny oraz czasy współczesne gdzie poznajemy losy Agnieszki - prawnuczki Hanny. Obie bohaterki od początku zaskarbiły sobie moją sympatię i byłam bardzo ciekawa jak autorka poprowadzi ich losy. Historie obu kobiet zostały bardzo emocjonująco i poruszająco zaprezentowane. Chociaż bohaterki dzieli kilkadziesiąt lat okazuje się, że łączy je bardzo wiele - obie szczęśliwie się zakochały jednak to szczęście zostało im bardzo szybko odebrane. Na kartach powieści obserwujemy jak Hanna i Agnieszka (w tak różnych czasach) stawiają czoła przeciwnością losu i radzą sobie ze stratą, co wywołało we mnie lawinę różnych odczuć. Muszę również wspomnieć o tym, że autorka w niezwykle plastyczny i pobudzający wyobraźnię sposób opisywała wydarzenia mające miejsce w życiu bohaterek, że miałam wrażenie jakbym również im towarzyszyła. Miło spędziłam czas z tą książką i czekam na kolejne powieści autorki! Polecam!

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, nie miałam okazji czytać żadnej książki pisarki i postanowiłam to zmienić właśnie przy okazji książki "Kresowe nadzieje", do której sięgnięcia zachęcił mnie interesujący opis oraz klimatyczna okładka. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki i przyjemny co sprawia, że książkę czyta się naprawdę szybko...

"Kresowe nadzieje" Beaty Agopsowicz to powieść, w której akcja toczy się dwuwymiarowo. Poznajemy w niej przedwojenny Lwów i losy młodej Ormianki, Hanki, by po chwili przenieść się do współczesności, gdzie pojawia się wnuczka Hani, Agnieszka.

Obie kobiety musiały zmierzyć się ze stratą. Czy pamiętnik prababki pomoże Agnieszce uporać się z trudnymi przeżyciami?

To książka o rodzinnych sekretach, miłości, dramatach, o tym, jak przewrotny potrafi bywać los. Książka potrafi wciągnąć oraz wzruszyć i choć może nie zrobiła na mnie tak dużego wrażenia, na jakie liczyłam, uważam, że i tak warto po nią sięgnąć. Chociażby dla samego poznania jej historii i poruszających losów prababki oraz jej wnuczki.

"Kresowe nadzieje" Beaty Agopsowicz to powieść, w której akcja toczy się dwuwymiarowo. Poznajemy w niej przedwojenny Lwów i losy młodej Ormianki, Hanki, by po chwili przenieść się do współczesności, gdzie pojawia się wnuczka Hani, Agnieszka.

Obie kobiety musiały zmierzyć się ze stratą. Czy pamiętnik prababki pomoże Agnieszce uporać się z trudnymi przeżyciami?

To książka...

„Kresowe nadzieje” Beaty Agopsowicz to powieść, której akcja rozgrywa się w różnych miejscach i latach.

Najpierw poznajemy przedwojenny Lwów, by potem nagle przenieść się m.in. do Radzymina, Krosna i Warszawy początku XXI stulecia. Akcja nie płynie linearnie, dzięki czemu losy bohaterów i ich przeszłość poznajemy stopniowo, podobnie jak rodzinne sekrety i tragedie.
W roku 1930 nastoletnia Hania Donigiewicz, młoda Ormianka z tzw. dobrego domu, przeżywa pierwszą miłość. Spisuje swoje przeżycia i uniesienia w pamiętniku.
Kilka lat później kobieta wychodzi za mąż. Do prawdziwego szczęścia brakuje jej tylko dziecka.
Po wybuchu drugiej wojny światowej Hanna w towarzystwie matki ucieka do leśniczówki pod Warszawą, zaś jej mąż, Jan Amirowicz, walczy i nie daje znaku życia.

Osiemdziesiąt lat później poznajemy prawnuczkę Hani. Agnieszka właśnie zaczyna naukę w liceum i zakochuje się ze wzajemnością w czułym i przystojnym koledze.
Gdy spotykamy tę bohaterkę kilka lat później, wiemy, że w jej życiu wydarzyła się jakaś tragedia. Zanim jednak poznamy odpowiedzi na dręczące pytania, musimy uzbroić się w cierpliwość.
Wraz z Agnieszką poznajemy sekretne zapiski Hanny, gdy pamiętnik lwowianki trafia do dziewczyny za sprawą jej dziadka.

Mamy tu też trzeci wątek młodego małżeństwa, które przeżywa poważny kryzys. Dagmara i Adam nie mogą dojść do porozumienia i wydaje się, że ich związek wisi na włosku. Sprawy pogarszają się, gdy mężczyzna zaczyna szukać swoich korzeni…

Kiedy losy tych wszystkich postaci krzyżują się, robi się coraz ciekawiej, ale też coraz bardziej tajemniczo…
Beata Agopsowicz napisała ciekawą powieść, w której przeszłość bohaterów kładzie się cieniem na ich życiu. Bolesne wspomnienia, wojenne traumy, nieszczęśliwe miłości i codzienne rozczarowania sprawiają, że rzeczywistość okazuje się znacznie trudniejsza niż można było przypuszczać w młodości.

Jednocześnie poznawanie przeszłości swojej rodziny, zwłaszcza tej, o której wcześniej się nie słyszało, sprawia, że niektóre postacie nabierają dystansu do własnych problemów, dojrzewają, zmieniają decyzje i przestają skupiać się przede wszystkim na sobie.
„Kresowe nadzieje” to także powieść o różnych odcieniach miłości, o tęsknocie, rozgoryczeniu, stracie, ale i szukaniu nadziei.
Interesujące są fragmenty opisujące przedwojenny Lwów – sporo tu nostalgicznych smaczków, klimatycznych miejsc; są też autentyczne postacie ze świata sztuki i nauki. Mowa o świecie, który już nigdy nie wróci.
W kontekście obecnej wojny na Ukrainie odbiera się te opisy w szczególny sposób.
Niewątpliwymi zaletami fabuły są wartka akcja, wyraziści bohaterowie i nieprzewidywalna akcja.
Jedynie zakończenie nie przypadło mi go gustu – zbyt ckliwe.
Całość polecam jednak, bo świetnie się czyta.

„Kresowe nadzieje” Beaty Agopsowicz to powieść, której akcja rozgrywa się w różnych miejscach i latach.

Najpierw poznajemy przedwojenny Lwów, by potem nagle przenieść się m.in. do Radzymina, Krosna i Warszawy początku XXI stulecia. Akcja nie płynie linearnie, dzięki czemu losy bohaterów i ich przeszłość poznajemy stopniowo, podobnie jak rodzinne sekrety i tragedie.
W roku...