Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Siddharth Kara udał się w głąb Konga, aby udokumentować zeznania ludzi zbierających kobalt. Aby odkryć prawdę o brutalnych praktykach wydobywczych, zbadał obszary wydobywcze kontrolowane przez milicję, prześledził łańcuch dostaw kobaltu i zebrał zeznania ludzi. Jego śledztwo ujawniło liczne naruszenia praw człowieka.
W Kongu pozyskuje się prawie 70% światowej produkcji kobaltu, który wykorzystywany jest w bateriach stosowanych w telefonach komórkowych, laptopach i samochodach elektrycznych. Złoża tego metalu często znajdują się tuż pod powierzchnią ziemi, dlatego coraz więcej wydobywa się go w rzemieślniczych kopalniach. W kopalniach tych dorośli i dzieci gołymi rękami wykopują kobalt, niekiedy nie dostając wynagrodzenia za pracę. Ludzie pracują w bardzo trudnych warunkach – często bez dopływu powietrza, nie mając specjalistycznych narzędzi czy odzieży ochronnej. Starsze dzieci pracują ponad siły po 12 czy 24 godziny, zaś młodsze płuczą urobek w brudnej i szkodliwej wodzie (też wiele godzin). W ciągu roku w kopalniach dochodzi do wielu zawaleń, na skutek których giną ludzie. Mnóstwo wypadków nie jest zgłaszanych, a ciała zostają pod ziemią. Słowa bliskich ofiar łamią serce.
„Krwawy kobalt” to reportaż bardzo wnikliwy, konkretny i rzeczowy. Ogrom informacji, jaki przekazuje autor, może momentami przyprawiać o ból głowy. Dlatego podczas czytania cały czas musiałam być skupiona i dawkować sobie kolejne rozdziały, tak, by nie przytłoczył mnie natłok bulwersujących informacji. Bardzo polecam tę książkę.

Siddharth Kara udał się w głąb Konga, aby udokumentować zeznania ludzi zbierających kobalt. Aby odkryć prawdę o brutalnych praktykach wydobywczych, zbadał obszary wydobywcze kontrolowane przez milicję, prześledził łańcuch dostaw kobaltu i zebrał zeznania ludzi. Jego śledztwo ujawniło liczn...

Rozwiń

Zwiń

Edward Chisholm przyjechał do Francji, marząc o przygodzie i znalezieniu swojego miejsca w świecie. Próbując związać koniec, rozpoczął pracę jako asystent kelnera jednej z paryskich restauracji. Autor ukazał prawdziwe oblicze paryskiej gastronomii i Paryża. Czasami było zabawnie i nostalgicznie, ale bywało przede wszystkim przerażająco. Dzięki tej książce można poznać nie tylko tę kolorową stronę tęczy, wypełnioną napiwkami, ale też przejść na drugą stronę, po której panuje mrok i trzeba uważać na każdy swój krok. Autor nie szczędzi szczegółów, w niezwykle wnikliwy sposób ukazuje tę profesję.

Paryż większości kojarzy się z Wieżą Eiffla, Luwrem, dobrym jedzeniem, pięknymi Francuzkami i wspaniałym życiem. Wielu zapomina m.in. o nierównościach czy konfliktach, które nękają to miasto. Chisholm w świetny sposób przedstawił prawdziwy obraz stolicy Francji. Ponadto rozprawił się z powszechnie panującymi mitami o Paryżu, którymi karmią się ludzie z całego świata.

Książka zrobiła na mnie spore wrażenie. Wystawiła na próbę moje pozytywne postrzeganie świata. Nie wszystko złoto, co się świeci, wiele miast ma swoje brudne tajemnice, które ludzie próbują zamieść pod dywan. Dlatego upublicznianie takich historii jest potrzebne.

Autorowi udało się stworzyć wnikliwy, napisany z pasją obraz specyficznego środowiska i obowiązujących w nim reguł. Polecam!

Edward Chisholm przyjechał do Francji, marząc o przygodzie i znalezieniu swojego miejsca w świecie. Próbując związać koniec, rozpoczął pracę jako asystent kelnera jednej z paryskich restauracji. Autor ukazał prawdziwe oblicze paryskiej gastronomii i Paryża. Czasami było zabawnie i nostalgi...

Rozwiń

Zwiń

Tully Dawson jest w stanie wszystko zrobić dla przyjaciół. To dzięki niemu James nigdy nie czuł się samotny. I to z nim przeżył najbardziej magiczny weekend w swoim życiu. Festiwal Dziesiątego Lata odmienił ich na zawsze. Trzydzieści lat później James otrzymuje niespodziewaną wiadomość od przyjaciela. Tym razem to Tully postanawia poprosić przyjaciela o pomoc i wsparcie.

Książka O'Hagana to nie tylko historia przyjaźni. Jest tu mowa właściwie o wszystkim, co spotyka nas w życiu – o dojrzewaniu i dorastaniu, w którym obok beztroski jest miejsce na powagę, smutek, kłótnie z losem, życiowe dramaty, marzenia, miłość i skomplikowane relacje z rodziną.

Ta historia mnie pochłonęła. „Chwile” dostarczają dużą dawkę emocji, wzruszeń, refleksji, od czasu do czasu wywołując też uśmiech. Autor świetnie lawiruje i manipuluje uczuciami czytelnika, wodząc go za nos. Czyta się tę powieść niespiesznie, tak jak płynie jej akcja, ale jednocześnie ulega się jej niepowtarzalnej magii, co sprawia, że trudno oderwać się od lektury i przestać o niej myśleć.

Zachwyciła mnie ta książka. To na pewno zasługa mistrzowskiego pióra autora – przepięknie opowiedzianej historii i zwracającego uwagę języka, w którym jest mnóstwo różnych smaczków. Polecam!

Tully Dawson jest w stanie wszystko zrobić dla przyjaciół. To dzięki niemu James nigdy nie czuł się samotny. I to z nim przeżył najbardziej magiczny weekend w swoim życiu. Festiwal Dziesiątego Lata odmienił ich na zawsze. Trzydzieści lat później James otrzymuje niespodziewaną wiadomość od ...

Rozwiń

Zwiń

Addie umiera. Niebawem cała rodzina wyruszy na cmentarz w odległym Jefferson. Leżącą w trumnie Addie, jej męża i pięcioro dzieci czeka podróż przez wszystkie żywioły. A nad wozem ciągniętym przez zabiedzone muły kołuje coraz więcej sępów. Droga do celu będzie wymagała od wszystkich wiele wytrwałości.

Ważnymi elementami składowymi w tej powieści są więzi rodzinne, motyw drogi, poszukiwanie szczęścia, dążenie do realizacji marzeń, przedmiotowe traktowanie kobiet, uprzedzenia czy bezkompromisowość w relacjach międzyludzkich. Można doszukiwać się jeszcze wielu innych motywów, wszystko zależy od odbioru powieści i właśnie to jest fascynujące u Faulknera. W sumie w takiej prostej historii potrafił zawrzeć tak dużo.

Autor stworzył wyrazistych bohaterów, każdy na swój sposób wydawał się nieszczęśliwy. Ta książka wywołała u mnie ogromne emocje i została w głowie. Skończyłam czytać wczoraj i do tej pory nie mogę przestać o niej myśleć. Zdecydowanie warta polecenia.

Addie umiera. Niebawem cała rodzina wyruszy na cmentarz w odległym Jefferson. Leżącą w trumnie Addie, jej męża i pięcioro dzieci czeka podróż przez wszystkie żywioły. A nad wozem ciągniętym przez zabiedzone muły kołuje coraz więcej sępów. Droga do celu będzie wymagała od wszystkich wiele w...

Rozwiń

Zwiń

Carlotta Mercedes dorasta jako Dustin i właśnie jako Dustin trafia za kraty. Administracja więzienia odmawia jej prawa do decydowania o sobie, w związku z czym Carrlotta siedzi na bloku z facetami, którzy ją maltretują. Po przeszło dwóch dekadach dostaje zgodę na opuszczenie zakładu. Po wyjściu czeka na nią nieznane miasto.

To jedna z tych książek, które patrzą ci głęboko w oczy. Zaciekawiona/y spoglądasz na nią, by już po chwili trzymać egzemplarz w ręce. Nie bardzo wiesz, jak to się stało i postanawiasz, że tylko rzucisz okiem na pierwsze zdanie. Wkrótce okazuje się, że po raz dwudziesty powtarzasz sobie, że to już ostania strona. Nic ci nie przeszkadza. Historia jest przejmująca. Autor nie patyczkuje się z czytelnikami. Nie zważa na słowa, nie bajeruje, pisze ostro i momentami tak, że szczęka opada.

Poczytajcie o pobycie Carlotty w więzieniu, o depresji i przybiciu, które dopadły ją podczas pobytu w izolacji, o gwałtach i braku zrozumienia oraz o trudnym powrocie do „normalnego” życia. Kilkukrotnie miałam ciarki na plecach, wstrząsające, jak okrutny jest więzienny świat. Chociaż ten drugi - za murami więzienia - bywa jeszcze gorszy, bo nie potrafi wyciągnąć ręki do zagubionego człowieka.

Doskonała książka. Polecam!

Carlotta Mercedes dorasta jako Dustin i właśnie jako Dustin trafia za kraty. Administracja więzienia odmawia jej prawa do decydowania o sobie, w związku z czym Carrlotta siedzi na bloku z facetami, którzy ją maltretują. Po przeszło dwóch dekadach dostaje zgodę na opuszczenie zakładu. Po wy...

Rozwiń

Zwiń

Przyznaję się bez bicia, o Andrzeju Szwanie (znany jako Lulla La Polaca) nie wiedziałam zbyt wiele przed sięgnięciem po tę pozycję, dlatego tym bardziej się cieszę, że poznałam jego historię. W rozmowie z Wiktorem Krajewskim Andrzej Szwan opowiada o początkach kariery w świecie drag, kulisach gejowskiego życia w PRL-u i odkrywaniu swojej tożsamości. Wspomina o pracy w Iraku i Libii. Z wywiadu dowiemy się, jak wyglądało jego dzieciństwo, z czym musiał się zmierzyć i jak wyglądała jego droga do miejsca, w którym jest obecnie.

Bardzo podobał mi się sposób opisywania kluczowych wydarzeń, które ukształtowały bohatera książki. W pozycji nie brakuje szczegółowych opisów stanów wewnętrznych, pozwalają one na wsiąknięcie w jego historię. Na szczególną uwagę zasługuje także sposób przedstawienia jego rodziców, przyjaciół i partnerów – to jak ich działania zdeterminowały jego sposób zachowania i szereg decyzji, które koniec końców doprowadziły go do obecnej chwili. Pan Andrzej Szwan jest otwartą, ciekawą i szalenie bystrą osobą, z wielką przyjemnością czyta się jego wspomnienia i opowieści. Podróż z nim przez Warszawę była pasjonująca.

Wywiad polecam wszystkim – nie tylko osobom zainteresowanym drag, ale i tym, które lubią poznawać inne spojrzenie na świat i życie.

Przyznaję się bez bicia, o Andrzeju Szwanie (znany jako Lulla La Polaca) nie wiedziałam zbyt wiele przed sięgnięciem po tę pozycję, dlatego tym bardziej się cieszę, że poznałam jego historię. W rozmowie z Wiktorem Krajewskim Andrzej Szwan opowiada o początkach kariery w świecie drag, kulis...

Rozwiń

Zwiń

14 lutego 1976 roku Gloria wsiada do furgonetki nafciarza i zatrzaskuje za sobą drzwi. Chwilę później dziewczyna doświadcza ogromnego cierpienia – fizycznego i psychicznego. Jej imię przez wiele lat będzie wisiało nad teksańskimi nastolatkami niczym przestroga. Mary Rose postanawia zawalczyć w imieniu Glorii i ku niezadowoleniu sąsiadów zeznawać w sądzie przeciwko nafciarzowi. Życie kobiety zmienia się diametralnie.

W „Walentynce” nie brak wyrazistych opisów tego, co staje się udziałem bohaterek. Powieść Elizabeth Wetmore, mimo spokojnej narracji, niesie w sobie taki ładunek emocjonalny, że nie sposób przejść obok niej obojętnie. To lektura niełatwa, intensywna i szokująca, porusza bowiem bardzo wiele trudnych i często niewygodnych tematów. Dobitnie uświadamia, że podobne historie, pełne bólu i upokorzeń, to codzienność wielu kobiet na świecie, że nie chroni ich żadne prawo, nie chronią ich nawet najbliżsi. Bywają traktowane jak „rzecz”, którą można wyrzucić, jeśli nie spełnią oczekiwań. Można je wykorzystać, bo przecież „rzeczy” nie czują. „Walentynka” to wstrząsający portret bezlitosnej rzeczywistości

Książka, mimo szokującej fabuły, ma piękną narrację i jest ważnym literackim hołdem złożonym kobiecej solidarności.

14 lutego 1976 roku Gloria wsiada do furgonetki nafciarza i zatrzaskuje za sobą drzwi. Chwilę później dziewczyna doświadcza ogromnego cierpienia – fizycznego i psychicznego. Jej imię przez wiele lat będzie wisiało nad teksańskimi nastolatkami niczym przestroga. Mary Rose postanawia zawalcz...

Rozwiń

Zwiń

Peter Freuchen był polarnikiem, odkrywcą, kupcem, pisarzem, antropologiem, dziennikarzem i filmowcem. Przez 20 lat mieszkał na Grenlandii. Poślubił Inuitkę Navaranę Mequpaluk. Zdobył Oscara. Był aktywistą politycznym i pisał o zagrożeniach wynikających ze zmian klimatu.

„Najciekawszy człowiek na świecie” to biografia wyjątkowa. Autor w niezwykły sposób przedstawił życie Freuchena, sięgając i powołując się na liczne źródła. Wyszedł z tego portret nieoczywistej, wielowymiarowej i niezwykłej postaci. Autor ukazał także wspaniały obraz Grenlandii i Inuitów. Ta książka przyciąga magią, filozofią i pięknem krajobrazów. Grenlandia przedstawiona jest w piękny sposób. Petera Freuchena cechował ogromny szacunek dla ludzi żyjących na Grenlandii i dla przyrody tworzącej tę piękną krainę. Ciekawym wątkiem książki jest wpływ kultury Zachodu na Inuitów. Autor pokazuje prawdziwe oblicze kolonizatorów, ich opinię na temat mieszkańców Grenlandii i zachowania wobec nich.

Książkę czytało się świetnie. To świetna biografia. Interesująca. Na pewno biografię powinni przeczytać miłośnicy przygód, podbiegunowych tematów i ci wszyscy, którzy nic nie wiedzą o Peterze Freuchenie.

Peter Freuchen był polarnikiem, odkrywcą, kupcem, pisarzem, antropologiem, dziennikarzem i filmowcem. Przez 20 lat mieszkał na Grenlandii. Poślubił Inuitkę Navaranę Mequpaluk. Zdobył Oscara. Był aktywistą politycznym i pisał o zagrożeniach wynikających ze zmian klimatu.

„Najciekawszy czło...

Rozwiń

Zwiń

Eseje Henryka Wańka poświęcone są Dolnemu Śląskowi. Autor to pierwszy pisarz, który odkrył Dolny Śląsk dla literatury polskiej, opisując go na poły faktograficznie, na poły mitycznie. W niezwykle ciekawy sposób opowiada o kraju i krajobrazie, o ludziach i duchowych związkach, które w różnym czasie łączyły Polaków, a Niemców, Czechów i Ślązaków.

Wydawało mi się, że „Wędrowiec śląski” mnie nie zaskoczy, no bo czym, przecież tak dużo czytałam na ten temat. I zaskoczył! Pokazał mi czemu Dolny Śląsk jest tak bardzo złożony i skomplikowany, co ludziom gra głęboko w duszy, co z ich tożsamością. Rozważania autora pozwoliły mi znacznie szerzej i głębiej, niż do tej pory, spojrzeć na ten teren. Dodatkowo zaprowadziły mnie w obszary rozważań dotyczących wpływu historii na życie jednostek i rozwój regionu.

Teksty autora czyta się z ogromną przyjemnością, jak interesującą opowieść czy niezwykle ciekawy wykład. Zachwyca gawędziarski styl pisania Henryka Wańka. Lekkości tekstom dodają przytaczane ciekawostki oraz mnogość przystępnie przekazywanej czytelnikowi niepodręcznikowej wiedzy historycznej. Polecam!

Eseje Henryka Wańka poświęcone są Dolnemu Śląskowi. Autor to pierwszy pisarz, który odkrył Dolny Śląsk dla literatury polskiej, opisując go na poły faktograficznie, na poły mitycznie. W niezwykle ciekawy sposób opowiada o kraju i krajobrazie, o ludziach i duchowych związkach, które w różny...

Rozwiń

Zwiń

Nie trzeba lubić historii i interesować się medycyną, by książka „Ambulans jedzie na wieś. Śladami wędrownych wyrwizębów” sprawiła mnóstwo frajdy. Literatura faktu w fabularnej odsłonie, a przy okazji czyta się momentami jak literaturę sensacyjną. Podczas czytania towarzyszyło mi niedowierzanie, współczucie i ulga – cieszę się, że żyjemy w dzisiejszych czasach, choć często się przecież skarżymy na dentystów.
„Ambulans…” to opowieść o wędrownych stomatologach z czasów PRL. To także barwny portret powojennej wsi, obyczajów, przesądów, warunków, w jakich żyli ludzie. Ówcześni dentyści plombowali, czym mogli, częściej rwali. Walczyli nie tylko z szalejącą próchnicą, ale z ludzką niewiedzą, bólem i strachem. Zdarzało się, że musieli przyszyć odcięty palec albo odebrać poród.
Sposób, w jaki pisze autorka, sprawia, że książkę czyta się jak wciągającą powieść pełną zwrotów akcji i niesamowitych historii. Zaglądamy do wędrownych ambulansów czy pomieszczeń prowizorycznie przypominających sale szpitalne. Towarzyszymy wystraszonym pacjentom i trzymamy kciuki, żeby wytrzymali okropny ból. Przy tym wszystkim wędrujemy po pięknych polskich wsiach i miasteczkach.
Książka jest naprawdę fascynująca. Jej czytanie momentami wręcz boli…, a jednak człowiek bierze trzy głębokie oddechy pomiędzy akapitami… i czyta dalej.

Nie trzeba lubić historii i interesować się medycyną, by książka „Ambulans jedzie na wieś. Śladami wędrownych wyrwizębów” sprawiła mnóstwo frajdy. Literatura faktu w fabularnej odsłonie, a przy okazji czyta się momentami jak literaturę sensacyjną. Podczas czytania towarzyszyło mi niedowier...

Rozwiń

Zwiń