W ostatnim czasie jakoś samoistnie sięga mi się po książki ze śmiercią nastolatek i ich przebywaniem na ziemi jako duch. Tutaj jednak dziewczyna nie wraca w postaci zjawy lecz po prostu ucieka ze świata podziemi. Brzmi znajomo? Zapewne większość (uważających choć trochę na języku polskim) kojarzy mitologię grecką, a mówiąc o tej książce mam na myśli historię o Hadesie i Persefonie.

Wydaje mi się, że Meg Cabot nie muszę przedstawiać. Jest to pisarka dość popularna, co prawda nie na miarę J.K. Rowling czy J.R.R. Tolkiena, ale jest dość rozpoznawana. Fanów na pewno zainteresuje ta powieść. Tych, którzy wcześniej nie mieli z twórczością tej pani do czynienia historia „Porzuconych” może zachęcić albo zniechęcić, a wszystko za sprawą pewnych plusów i minusów.

Zacznę od plusów. Jest nim na pewno pomysł na książkę oraz klimat. Mam pewien sentyment do mitologii greckiej i cieszyłam się, że będę mogła jeszcze do niej w pewnym stopniu powrócić, w nieco odnowionej wersji. Meg Cabot udało się dość zgrabnie przeplatać ją z teraźniejszością. Atmosfera książki jest dość mroczna, ale nie za bardzo. Myślę, że jest to dobrze wyważone i czytelnik nie czuje się zbytnio przytłoczony w trakcie czytania.

Styl pisania jest lekki i przyjemny, jak w większości książek młodzieżowych. Nie jest to jednak styl ubogi, gdyż opisy bardzo dobrze przedstawiają tamtejsze miejsca i nietrudno je sobie wyobrazić. Dodatkowym urozmaiceniem są retrospekcje, które wymuszają chociaż odrobinę uwagi i dzięki temu zapobiegają znużeniu.„Porzuconych” można „połknąć” w jeden dzień, zabrać na wakacje czy w podróż.

Minusami są niestety bohaterowie i akcja. Jak to w paranormal-romance przystało: on – przystojny, tajemniczy, niebezpieczny; ona – ładna, ale niby przeciętna, miła. Powiecie, że powinnam się tego spodziewać, bo to przecież niby Hades i Persefona, ale jakoś przejadły mi się takie związki. Wolę gdy postaci mają swoje zalety, ale także wady. Wtedy wydają mi się znacznie bliżsi i prawdziwi. Poza tym to jedna z niewielu książek, w którym bohaterowie są mi dość obojętni. O ile Pierce jeszcze byłam w stanie polubić, to Johna jakoś nie bardzo. Być może przez to, że tak naprawdę niewiele się o nim dowiedziałam, a szkoda.

Co do akcji to momentami działa się naprawdę wolno. Czasami dosłownie nic się nie działo. Brakowało mi chociaż jednego wydarzenia, który wgniotłoby mnie w fotel. Przez kilkaset stron towarzyszymy dziewczynie w jej chodzeniu do szkoły, czy na cmentarz… A gdzie zaskoczenie? Nie ma. Gdzie punkt kulminacyjny? Ee… nie wiem.

Wydawać by się mogło, że wadami są sprawy w książce najważniejsze. Skąd więc ta wysoka ocena? Urzekł mnie klimat książki, trochę baśniowy i mroczny, właśnie czegoś takiego do przeczytania potrzebowałam, a przy zaspokojeniu potrzeb nawet wady wydają się mniej znaczącymi. Polecam wszelkim fanom paranormal-romance, mitologii greckiej, a także tym, którzy mają ochotę przeczytać coś takiego nie z tego świata.

W ostatnim czasie jakoś samoistnie sięga mi się po książki ze śmiercią nastolatek i ich przebywaniem na ziemi jako duch. Tutaj jednak dziewczyna nie wraca w postaci zjawy lecz po prostu ucieka ze świata podziemi. Brzmi znajomo? Zapewne większość (uważających choć trochę na języku polskim) kojarzy mitologię grecką, a mówiąc o tej książce mam na myśli historię o Hadesie i...