"Pocałunek demona" to opowieść pełna tajemnic, emocji i niebezpieczeństwa. Dawn, po stracie rodziców, szuka miłości i nieoczekiwanie znajduje ją w Julianie, przystojnym, nowym uczniu w liceum. Ich uczucie rozwija się, jednak z ukrycia obserwuje ich mroczna tajemnica, która odsłania świat wampirów.

Lynn Raven zabiera czytelnika w niezwykłą podróż do świata paranormalnego, gdzie miłość i zagrożenie przeplatają się w jedno. Opisywane emocje między Dawn a Julienem budzą sympatię, ale niestety nie udaje się pełni wykorzystać potencjału tej historii.

Wydaje się, że autorce zabrakło głębszego rozwinięcia fabuły i bohaterów, co sprawia, że niektóre momenty są przewidywalne i płaskie. Ponadto, tempo narracji czasami traci swój impet, co może sprawiać trudności w utrzymaniu zainteresowania czytelnika.

Mimo tych wad "Pocałunek demona" ma swoje momenty, które wciągają i wywołują emocje. Raven posiada talent do tworzenia atmosfery, w której żywe są emocje i napięcie. Jednakże całkowicie nie wykorzystuje tego potencjału, co pozostawia smak niedosytu.

Dla miłośników paranormalnej romansy "Pocałunek demona" może dostarczyć pewnych przyjemności, ale warto mieć świadomość, że nie jest to historia, która w pełni wykorzystuje swoje możliwości. Ocena 4/10 odzwierciedla pewne rozczarowanie, ale nie zamyka drogi do odkrywania innych dzieł Lynn Raven, które mogą okazać się bardziej satysfakcjonujące.

"Pocałunek demona" to opowieść pełna tajemnic, emocji i niebezpieczeństwa. Dawn, po stracie rodziców, szuka miłości i nieoczekiwanie znajduje ją w Julianie, przystojnym, nowym uczniu w liceum. Ich uczucie rozwija się, jednak z ukrycia obserwuje ich mroczna tajemnica, która odsłania świat wampirów.

Lynn Raven zabiera czytelnika w niezwykłą podróż do świata paranormalnego,...

Bardzo słabo!!! Dawno nie czytałam tak kiepskiej książki. Dotrwałam do końca tylko siłą woli :-) Schematyczna i bardzo przewidywalna.

Bardzo słabo!!! Dawno nie czytałam tak kiepskiej książki. Dotrwałam do końca tylko siłą woli :-) Schematyczna i bardzo przewidywalna.

Przeczytałam tą książkę na jednym wdechu. Jestem nią bardzo pozytywnie zaskoczona. Jak szalona szukam kolejnych dwóch części by kontynuować tą serię. Niestety bezskutecznie :(
Gorąco polecam i zachęcam do jej przeczytania.

Przeczytałam tą książkę na jednym wdechu. Jestem nią bardzo pozytywnie zaskoczona. Jak szalona szukam kolejnych dwóch części by kontynuować tą serię. Niestety bezskutecznie :(
Gorąco polecam i zachęcam do jej przeczytania.

Każdy, kto przeczytał "Zmierzch", będzie znudzony.

Każdy, kto przeczytał "Zmierzch", będzie znudzony.

Moja ocena to 6/10. Książka sama w sobie nie jest zła, ale czegoś w niej brakuje. Żadna z postaci nie stała się moim idolem, któremu bym kibicowała.
Pierwsze 200 stron ciągnęło się jak flaki z olejem. Dopiero w ostatnie 100 stron zaczęło się dziać coś ciekawego, interesującego.
Historia nie urzekła mnie, aby dać większą ocenę.
Dodatkowo mam trudność w znalezieniu 2 tomu w języku polskim.

Moja ocena to 6/10. Książka sama w sobie nie jest zła, ale czegoś w niej brakuje. Żadna z postaci nie stała się moim idolem, któremu bym kibicowała.
Pierwsze 200 stron ciągnęło się jak flaki z olejem. Dopiero w ostatnie 100 stron zaczęło się dziać coś ciekawego, interesującego.
Historia nie urzekła mnie, aby dać większą ocenę.
Dodatkowo mam trudność w znalezieniu 2 tomu w...

Lekka młodzieżówka, początkowo kopia "Zmierzchu". Dla rozluźnienia można przeczytać jak najbardziej.

Lekka młodzieżówka, początkowo kopia "Zmierzchu". Dla rozluźnienia można przeczytać jak najbardziej.

Książka mało oryginalna i nudna

Książka mało oryginalna i nudna

Właściwie nie dotrwałam do końca... A wierzcie, rzadko rzucam książkę po 200 stronach. Ponieważ zaczęłam znajomość z Lynn Raven od "Pocałunek Kier" (nie wiem, czemu nie Kiera- byłoby poprawniej) i byłam mega zachwycowna, sięgnęłam po "Pocałunek demona" pomimo złych opinii... No cóż, nie polecam. Faktycznie uderzająco dużo podobieństw do zmierzchu, bohaterowie płytcy, niczym się nie wyróżniający, infantylni, ale to w końcu książka dla nastolatków, więc tej grupie wiekowej może się spodobać. Tak sobie myślę, że różnice pomiędzy jednym i drugim dziełem wynikają chyba z faktu, że czasy współczesne nie są już tak dobrym tłem dla historii, jak w przypadku "Pocałunku Kier", hmm... czasy średniowieczne (albo raczej rodem ze średniowiecza, bo mówimy o fantasy, świecie nierealnym w końcu). Nawet jeżeli mamy do czynienia z wampirzakami, to jakoś w przypadku "Pocałunku demona" jest mało... demonicznie i mrocznie. Bohater jakoś mało rycerski. I jeszcze nieodparte wrażenie, że to wszystko już gdzieś, kiedyś było... Także Pani Lynn, poproszę o kolejne części "Pocałunku Kier", a "Pocałunek demona" i inne jego części pozostawię dla innych, może bardziej wyrozumiałych czytelników. W końcu szkoda byłoby psuć sobie wrażenia po lekturze z Lijanas i Mordanem, kóre z kolei dzieło uważam za rewelacyjne!

Właściwie nie dotrwałam do końca... A wierzcie, rzadko rzucam książkę po 200 stronach. Ponieważ zaczęłam znajomość z Lynn Raven od "Pocałunek Kier" (nie wiem, czemu nie Kiera- byłoby poprawniej) i byłam mega zachwycowna, sięgnęłam po "Pocałunek demona" pomimo złych opinii... No cóż, nie polecam. Faktycznie uderzająco dużo podobieństw do zmierzchu, bohaterowie płytcy, niczym...

Bohaterowie (zarówno Julien, jak i Dawn) są wykreowani bardzo przeciętnie. Nawet przyjaciele dziewczyny wydają się trudni do zidentyfikowania, bo nie posiadają żadnych nietypowych umiejętności, czy zainteresowań. Elokwencją i humorem również nie brylują.
Tajemniczość Juliena polega na jego małomówności, nikłym zaangażowaniu w życie szkoły i powodem, dla którego chłopak nosi wspomniane okulary przeciwsłoneczne nawet w zamkniętym pomieszczeniu. Dziewczyny traktuje jak kilkudniowe zdobycze - zawalczy, pobawi się, rzuci w kąt. Właśnie dlatego zacieśnianie się relacji Dawn - Julien nie spotyka się z aprobatą przyjaciół dziewczyny. Dawn po kilku dniach znajomości z chłopakiem bez zastanowienia potępia ich zdanie i wybiera towarzystwo tajemniczego łamacza damskich serc.
Mamy po raz enty wampiry. Jednak oprócz nich w Pocałunku demona (przestrzegam miłośników demonów, że żadnych tego typu istot się w tej książce doszukiwać nie należy) występują też STWORY, O KTÓRYCH NIC NIE POWIEM, ŻEBY NIE SPOILEROWAĆ. A mają one związek z powstaniem wampirów i w gruncie rzeczy to one są głównym tematem książki. Za to plus dla autorki, bo wysiliła się na oryginalne istoty nie z tego świata.
Język jest prosty, poprawny, nieco banalny momentami. Dopatrzyłam się kilku dziwnych zwrotów i podejrzewam, że mogą to być błędy w tłumaczeniu, bo przecież z bólu fuknąć nie można. Tym bardziej z tak silnego bólu. Do tego za defekty uznałabym czcionkę - były momenty, że pół słowa było zapisane kursywą, druga połowa już w wersji standardowej.
Zdarzyło się kilka momentów, w których zachowania Dawn i jej refleks irytowały mnie i sprawiały, że miałam ochotę odłożyć książkę. Również początek - wypisz, wymaluj - łudząco podobny do Zmierzchu. Druga połowa książki zdecydowanie ciekawsza, ale jednak chyba podaruję sobie sięganie po kolejne części. Pocałunek demona czytałam bez zainteresowania, a zeszło szybko, bo język był prosty i jak się rozpędziłam, to machnęłam 60 stron.
Cieszę się, że autorka po mało zachwycającym Pocałunku demona stworzyła tak wciągający Pocałunek Kier. Różnica w stylu, fabule, dbałości o szczegóły i pomysłowości w tych dwóch książkach jest nie do porównania. Gdybym zaczęła od serii o Dawn sądzę, że miałabym jeszcze większe opory, żeby sięgnąć po Kiera. Tymczasem widać, że pani Raven rozwija się i mam nadzieję, że kolejne książki, które wyjdą spod pióra autorki utrzymają tendencję.
http://poczytalna-umyslowo.blogspot.com/2013/03/pocaunek-demona.html

Bohaterowie (zarówno Julien, jak i Dawn) są wykreowani bardzo przeciętnie. Nawet przyjaciele dziewczyny wydają się trudni do zidentyfikowania, bo nie posiadają żadnych nietypowych umiejętności, czy zainteresowań. Elokwencją i humorem również nie brylują.
Tajemniczość Juliena polega na jego małomówności, nikłym zaangażowaniu w życie szkoły i powodem, dla którego chłopak...

Po przeczytaniu innej książki autorki spodziewałam się znacznie więcej ale ostatecznie książka nie jest zła... Co prawda przez większość książki zastanawiałam się kiedy coś zacznie się dziać, próbowałam zrozumieć czemu autorka tak dobitnie pokazuje nam że bohaterka jest kimś więcej no te zęby to przecież oczywistość co jak się później okazuje jest prawdą, no i czy tylko ja od razu po lekarstwie dla Juliena wiedziałam że Dawn pije to samo?
Nie mniej kiedy już dowiadujemy się kto jest ojcem dziewczyny akcja toczy się na łeb na szyję i chociaż nie bardzo nadążałam za rozumieniem niektórych faktów - bo kto zostawia jednego z więźniów rozkutego itp a potem się nie liczy z możliwością ucieczki? - ale czytało się dobrze.
Po zakończeniu stwierdziłam jednak że nie koniecznie chce mi się sięgać po drugi tom bo obawiam się że po takim zakończeniu autorka wpadnie w schematy powieści o wampirach a nie chcę sobie zepsuć opinii bo po przeczytaniu pocałunek Kier i przejściu do tej serii mój podziw dla twórczości autorki osłabł znacząco.
PS.: ktoś zaznaczył w komentarzu że to drugi zmierzch ze smutkiem muszę się z tym zgodzić momentami nie byłam pewna które z tych dwóch dzieł czytam.

Po przeczytaniu innej książki autorki spodziewałam się znacznie więcej ale ostatecznie książka nie jest zła... Co prawda przez większość książki zastanawiałam się kiedy coś zacznie się dziać, próbowałam zrozumieć czemu autorka tak dobitnie pokazuje nam że bohaterka jest kimś więcej no te zęby to przecież oczywistość co jak się później okazuje jest prawdą, no i czy tylko ja...