W końcu nadeszło spotkanie z twórczością Mankella, z jego komisarzem Kurtem Wallanderem, w roku 1997.

Wallander „jest na takim etapie życia, że wie, że już na zawsze zostanie policjantem”. Zmęczony życiem, czasami pracą, zdaje sobie sprawę, że świat zmienia się nieubłagalnie, a on nie nadąża nad wszystkimi zmianami. W jego kreacji podoba mi się dążenie do poznania zarówno prawdy o zdarzeniach, jak i motywów działań przestępców. Usiłuje zrozumieć: dlaczego dwie nastolatki zaatakowały taksówkarza, nie zadawalają go powierzchowne tłumaczenia. Komisarz cofa się do poszczególnych faktów, naświetlając je z coraz to innej strony.

„Wallanderowi wydawało się to dziwne. Tak samo dziwne, jak jej pokój. Miał coraz więcej wątpliwości w związku z Sonią Hokberg.”

Jest ludzki. W czasie śledztwa puszczają mu nerwy, traci cierpliwość, przez co czekają go nieprzyjemności, znajdzie się też w niebezpieczeństwie. Dotknięty i zgorzkniały, ale z poczuciem misji, bo ktoś musi ścigać morderców.

Jako wielbicielka kryminałów uwielbiam autentyczne śledztwo, które powoli odkrywa nowe wątki i wydarzenia, ze ślepymi uliczkami, znakami zapytania. Tutaj to znalazłam. Bo co wspólnego ma nieżyjący mężczyzna, którego znaleziono koło bankomatu z nastolatką która zaatakowała taksówkarza, a potem uciekła z aresztu? Do tego jeszcze dodajmy awarie sieci energetycznej, która pogrążyła w ciemnościach pół Skanii. Pisarz potrafi utrzymać stałe napięcie (ostateczne rozwiązanie jest długo ukryte), wprowadził elementy zaskoczenia, czytelnik również wraz z bohaterem szuka brakującego ogniwa, wspólnego mianownika dla pozornie odległych zdarzeń, walczy z zaporami. A czas goni, bo gdzieś w cyberprzestrzeni tyka zegar…

Książkę bezwzględnie polecam fanom gatunku, komisarza Wallandera- człowieka „starej daty” i ze słabościami, ale i tego, który widzi to, na co patrzy. Bo jest on „jak stary pies, który nigdy nie nauczy się nowych sztuczek.” Nie będziecie zawiedzeni. Ja natomiast muszę nadrobić pozostałe kryminały z tego cyklu.

W końcu nadeszło spotkanie z twórczością Mankella, z jego komisarzem Kurtem Wallanderem, w roku 1997.

Wallander „jest na takim etapie życia, że wie, że już na zawsze zostanie policjantem”. Zmęczony życiem, czasami pracą, zdaje sobie sprawę, że świat zmienia się nieubłagalnie, a on nie nadąża nad wszystkimi zmianami. W jego kreacji podoba mi się dążenie do poznania zarówno...