Chociaż najdowcipniejszą i najzabawniejszą książkę jaką w życiu czytałem napisała Stefania Grodzieńska (a jest nią opiniowana już przeze mnie powieść „Wspomnienia chałturzystki”) to jednak palmę pierwszeństwa w wyścigu na najlepszego satyryka wywalczyła sobie u mnie właśnie Magdalena Samozwaniec. Aż mi się płakać chcę jak sobie pomyślę jakich satyryków mamy teraz zestawiając ich z Grodzieńską czy Samozwaniec…

Samozwaniec, pomimo, że urodziła się , żyła i tworzyła kilka pokoleń temu, pamiętająca jeszcze czasy królów i carów, obie wojny światowe, która przeżyła nakładanie się epok na siebie i przeróżne rewolucje w tym społeczno – obyczajowe, jest mimo to niesamowicie współczesna w tym co pisze. Sądzę, że to kwestia jej jakże uniwersalnego, szczerego, złośliwego wręcz poczucia humoru, nieskrępowanego niczym i nikim. Samozwaniec z rozbrajającą szczerością opisuje wszystko co ją otacza, śmiejąc się ze wszystkiego, a najbardziej i najgłośniej śmiejąc się z samej siebie. Bo co jak co, ale dystans Samozwaniec miała ogromny.

„Maria i Magdalena” to nie tylko świetna satyra, ale też piękne wspomnienia o naprawdę ciekawej rodzinie Kossaków. A przede wszystkim to niezwykła historia relacji jaka łączyła ją i jej siostrę Marię Pawlikowską – Jasnorzewską. Siostry kochały się nad życie, ale też całe życie ze sobą rywalizowały, nie bały brać się za łby, walczyć ze sobą o wszystko, a jednocześnie stały za sobą murem. Całość napisana wyśmienicie i ze smakiem – kameralnie, intymnie z jednej strony, a z drugiej niesamowicie dowcipnie, z ogromną ilością zabawnych anegdot, językiem, który potem kopiowało wielu, z Joanną Chmielewską na czele.

Gdzieś tam kiedyś czytałem zdanie o Samozwaniec (przytoczone zresztą przez samą autorkę w książce), że swego czasu była najbardziej złośliwą Polką. Coś w tym musi być, bo widać to w jej twórczości. Ale, żeby nie było – nie jest to złośliwość z gatunku tych, że „lubię być wredna i obrażać ludzi bez powodu”, a bardziej niezwykły konglomerat czarnego humoru, ironii i zdolności parodiowania. Bo, że parodystką Samozwaniec była genialną to przyzna każdy, kto czytał jej debiutancką powieść „Na ustach grzechu”.

Chociaż najdowcipniejszą i najzabawniejszą książkę jaką w życiu czytałem napisała Stefania Grodzieńska (a jest nią opiniowana już przeze mnie powieść „Wspomnienia chałturzystki”) to jednak palmę pierwszeństwa w wyścigu na najlepszego satyryka wywalczyła sobie u mnie właśnie Magdalena Samozwaniec. Aż mi się płakać chcę jak sobie pomyślę jakich satyryków mamy teraz...