Fanką Pratchetta nigdy nie byłam i raczej już nie będę. Wiem, że powtarzam się po recenzji "Łups!", bo tam napisałam to samo na wstępie. Jednak dzisiaj sprawa wygląda trochę inaczej - bo tę książkę przeczytałam akurat z wielką przyjemnością, bardzo mi się podobała, ale mimo to raczej nie pójdę w ślady swojej przyjaciółki, która tego autora uwielbia. Pratchetta mogę czytać wybiórczo, ale całego Świata Dysku nie przeczytam. To niemożliwe. Nie dla mnie.

Lubię czarownice, a tutaj taka jedna (o wdzięcznym imieniu Tiffany, z którym mam miłe skojarzenia) jest główną bohaterką, która to odzieje się w północ. Czarownicą może zbyt altruistyczną, ale za to inteligentną, uzdolnioną i odważną. To ona pocałowała Zimistrza, przyłożyła królowej elfów patelnią (śmiać mi się chciało, bo przypomnieli mi się wtedy "Zaplątani") i notorycznie się nie wysypia, bo przecież tyle osób sobie bez jej pomocy nie poradzi! A tu jeszcze jej przyjaciel lata za jakąś falbaniastą lalką, która jest jego narzeczoną. W dodatku nagle ludzie zaczynają widzieć we wszystkich czarownicach to, co najgorsze... I wygląda na to, że Tiffany się nie wyśpi.

Pokochałam w tej książce Nac Mac Feeglów z ich dziwnym poczuciem honoru. Polubiłam, nawet bardzo, Tiffany, która może i jest wielką ciut wiedźmą tych wzgórz, ale z drugiej strony momentami tak mało wiedźmowatej wiedźmy to ja nigdy nie widziałam. A kiedy indziej znowu pokazuje, na co ją stać.Było dość zabawnie, z pewnością ciekawie, bohaterowie mi się spodobali, mój wyrok śmierci na Pratchetta został odroczony, a ja sama niemalże umarłam z zachwytu, gdy zobaczyłam bohaterów "Łups!" i ich rozpoznałam. Nagle poczułam, że przynależę do Świata Dysku.

Tiffany i Feeglowie sprawili, że mi się ta książka podobała. Naprawdę, chociaż i dla mnie to brzmi abstrakcyjnie. Ale muszę przyznać, że gdy decydowałam się na zrecenzowanie jej, wiedziałam, że ta będzie inna, że ją bardzo polubię. Tiffany od pierwszych słów doprowadziła do tego, że uwierzyłam, że Pratchett jest fajny.

"W północ się odzieję" polecam. Naprawdę. Bo skoro moje zdanie o tym autorze zmieniła, to może i innych? A fanów tego autora zachęcać na pewno nie muszę. Ja, jako zaskoczona tak pozytywnym przeze mnie tej książki, informuję, że polecam. Polecam. Naprawdę. I przeczytam chętnie inne książki prawiące o Tiffany, takiego "Zimistrza" na przykład.

A na okładce Tiffany to ta w zielonym, a te małe niebieskie przy jej nogach to Feeglowie. Ja tam ich sobie na niebiesko nie wyobrażałam. Ale mogą i być niebiescy. Jestem tak zadowolona z tego, że mi się tak spodobało, że krytykować nie będę niczego. Bo w sumie i tak nie bardzo jest co krytykować.

Fanką Pratchetta nigdy nie byłam i raczej już nie będę. Wiem, że powtarzam się po recenzji "Łups!", bo tam napisałam to samo na wstępie. Jednak dzisiaj sprawa wygląda trochę inaczej - bo tę książkę przeczytałam akurat z wielką przyjemnością, bardzo mi się podobała, ale mimo to raczej nie pójdę w ślady swojej przyjaciółki, która tego autora uwielbia. Pratchetta mogę czytać...