Przeczytałem tę książkę z mieszanymi uczuciami. BARDZO mieszanymi.
Z jednej strony są naprawdę niezłe momenty, Murakami ma dar do pisania i tworzy nieraz niesamowite metafory. Czasem opowiada o czymś naprawdę interesującym w interesujący sposób.
Z drugiej strony są rozległe połacie pustosłowia, męczydupstwa, wywołujące przytłaczające uczucie abominacji (np. niepokalane poczęcie – serio!, gwałty na dziewczynkach, bezsensowne i wydumane zupełnie morderstwa szpikulcem, jakieś pierdoły o mother i dauther, itp.). Poczujesz zażenowanie, że taki autor co kilkadziesiąt stron, jako podkreślenie jakiegoś niezwykłego wydarzenia lub bohaterskiego czynu używa zwrotu „wielka rzecz”.
W dodatku z książki trąci nieraz porażającym brakiem rozumienia ludzi, co u powieściopisarza jest karygodne. Na przykład opisy zakochania się dwójki dziesięciolatków, którzy po dwudziestu latach nadal myślą tylko o sobie jest po prostu infantylnym wyobrażeniem więzi międzyludzkich. Próba nadania prawdopodobieństwa temu zdarzeniu (to prawdopodobieństwo jest nieodzowne ze względu na sens i konstrukcję całej powieści) nie ma szansy się udać i rzeczywiście na całej linii zawodzi. Te opisy miłości są niewiarygodne, odrealnione, sentymentalne, banalne i puste. Użyję staromodnego, ale idealnie pasującego tu słowa: to jest GŁUPIE.
W dodatku takich głupich scen jest wiele w różnych miejscach powieści. Czytasz je z grymasem zażenowania i jakąś cierpkością w ustach, jakby ktoś pokazywał wulgarne gesty na ceremonii pogrzebowej, albo jakbyś widział, że ktoś swój niezwykły talent literacki przeznacza na pisanie donosów do urzędu skarbowego.
Żeby dać poznać jak bardzo ta książka bywa dziecinna: na początku każdego rozdziału narysowane są dwa księżyce, raz w nowiu raz w pełni raz w kwadrze itp. To ma chyba podkreślać jakąś „inność świata”, który jest opisywany w powieści. Ale tak naprawdę CO TO W OGÓLE JEST? Książka dla pacanów?
Nie dziwię się więc, że Murakami nie dostaje Nagrody Nobla. Nie może dostać takiego wyróżnienia ktoś, kto pisze tak słabo (choć momentami pisze tak dobrze).
Trzeci tom to jest totalna porażka. Prócz kilkudziesięciu dobrych stron spośród 500 reszta jest po prostu niepotrzebna i nudna. Mnóstwo rozpoczętych wątków, które donikąd nie prowadzą. Całe setki stron, których wykreślenie tylko podniosłoby jakość całej powieści.
Kronika Ptaka Nakręcacza to lektura zdecydowanie lepsza i czytając 1Q84 miałem wrażenie, że autor pisał 1Q84 będąc o wiele mniej dojrzały, bo męczy swoją naiwnością czy pustotą, a wręcz grafomanią. Myślałem na początku: No tak tutaj Murakami jest na początku swojej kariery i dlatego to takie niedojrzałe. Jakże się zdziwiłem, gdy przekonałem się, że Kronika była napisana wcześniej!

I jeszcze jedno. W powieści są morderstwa, gwałty, intrygi, czary itp. Ale wszystko to pisane jakimś takim sprawozdawczym stylem, jakoś z dystansu, z punktu widzenia serwera albo programu komputerowego piszącego o notowaniach giełdowych. Czytając o tych wszystkich rzeczach w ogóle się nie angażujesz emocjonalnie. Jakoś Murakami pozbawiony poczucia humoru. To interesujący styl pisania, ale z leżącym u samego fundamentu jakimś defektem czy deficytem warsztatowym. Interesujący styl. Ale ułomny.
Pierwszemu tomowi daję piątkę, drugiemu tróję, trzeciemu dwóję. Gdyby można było oceniać tylko te dobre momenty, książka zasługiwałaby przynajmniej na siedem gwiazdek.

Przeczytałem tę książkę z mieszanymi uczuciami. BARDZO mieszanymi.
Z jednej strony są naprawdę niezłe momenty, Murakami ma dar do pisania i tworzy nieraz niesamowite metafory. Czasem opowiada o czymś naprawdę interesującym w interesujący sposób.
Z drugiej strony są rozległe połacie pustosłowia, męczydupstwa, wywołujące przytłaczające uczucie abominacji (np. niepokalane...