tak zmieniam te gwiazdki, zmieniam, niedługo do dziesięciu dobiję. A wszystko dlatego, że im dłużej przeczytana, książka, oczywiście, leży i nęka mię nienapisaną opinią, jej wartość nabiera wagi.
Zatem, aby powstrzymać mój rosnący zachwyt, zdecydowałem, ostatecznie(!!!),na siedem . Gwiazdek, znaczy.
Bo to bardzo dobra książka jest. Niełatwa w czytaniu. Osobista bardzo. Przez to prawdziwa. Do bólu. No i to zdjęcie na okładce. Poruszające.
Tutaj wtręt pewien chcę poczynić: chwała redakcji. Przy innej okazji narzekałem, że "...dziś prawdziwych redaktorów już nie ma...". Otóż, okazuje się, że są. Z przyznanych przeze mnie siedmiu gwiazdek, przynajmniej jedna, jest ich niezaprzeczalną zasługą. No. Raczej.
Na pewno.

tak zmieniam te gwiazdki, zmieniam, niedługo do dziesięciu dobiję. A wszystko dlatego, że im dłużej przeczytana, książka, oczywiście, leży i nęka mię nienapisaną opinią, jej wartość nabiera wagi.
Zatem, aby powstrzymać mój rosnący zachwyt, zdecydowałem, ostatecznie(!!!),na siedem . Gwiazdek, znaczy.
Bo to bardzo dobra książka jest. Niełatwa w czytaniu. Osobista bardzo....

Nie bardzo rozumiem powód napisania tej książki. Niestety odstawiłam ją na półkę i raczej nie będę próbowała dociec o co w niej chodzi. Bardzo współczuję autorowi przeżyć i nie ma co kwestionować czy pomniejszać wojennego dramatu, jednak w owej książce fakty wojenne i przemyślenia autora na jej temat, są po prostu gdzieniegdzie wplątane. Ćwierć książki interesująca, potem autor rozkręca się z epitetami, przekleństwami i nie potrzebnie traci energię na skupianie się na nich, ponieważ daje to odczucia negatywne, niestety książka na tym traci i jak czasami spontaniczny nienachalny wulgaryzm nie jest niczym złym gdyż oddaje prawdziwe emocje osoby piszącej, tak tutaj staje się to sztuczne i męczące. Ogólnie książka o niczym, nie wnosi nic, zaskakuje swoją monotematycznością a z racji tego, że jest gruba, po prostu męczy, dlatego moja cierpliwość dobrnęła tylko do połowy a potem się zbuntowała. Fakty o burdelu, o zasypianiu na sedesie i wielu innych, niezbyt potrzebnych i nad wyraz długich wątków, moja ciekawość zdecydowanie odrzuca.

Nie bardzo rozumiem powód napisania tej książki. Niestety odstawiłam ją na półkę i raczej nie będę próbowała dociec o co w niej chodzi. Bardzo współczuję autorowi przeżyć i nie ma co kwestionować czy pomniejszać wojennego dramatu, jednak w owej książce fakty wojenne i przemyślenia autora na jej temat, są po prostu gdzieniegdzie wplątane. Ćwierć książki interesująca, potem...

Bardzo wiele mówi się o okrucieństwie II wojny światowej, odrobinę mniej uwagi poświęca się cierpieniu dzieci. Alfred Zajdorf spisał swoje wspomnienia właśnie z tego okresu. Miał wtedy 11 lat, będąc w Warszawie na jego oczach hitlerowcy zamordowali mu ojca. Był to rok 1940, dziś wiemy, że do końca walk zostało jeszcze ponad 5 lat. Ale on tego nie wiedział, podobnie jak tego, co stało się z jego mamą. Został sam w stolicy, nie wiedział, co się dzieje. Dzięki życzliwości i odwadze ludzi odnalazł tymczasowy dom.

Nie będę rozpisywał się nad tym, co go spotkało - każdy zapozna się z tym w trakcie lektury. Jednak myślę, że stopniowe odkrywanie historii uświadomi nam jeszcze bardziej, iż wojna zmusza do łamania pewnych zasad moralnych. Nasuwa mi się tylko myśl, czy dziś, my, mamy prawo oceniać takie zachowanie?

Moją uwagę przykuła duża różnica między przeżywaniem wojny w mieście a na wsi. Wieś żyła własnym rytmem, była sielanką w porównaniu do Warszawy. Nikt na niej nie cierpiał głodu, niedostatku; kwestie sporne przypominały mi bardziej zażyłe spory sąsiedzkie niż czas walk. Znacznie później przewinęła się gdzieś Armia Krajowa. Kogoś mogą odrzucić liczne wulgaryzmy, jednak mną nie wstrząsnęły. Wydały mi się czymś naturalnym.

Bardzo wiele mówi się o okrucieństwie II wojny światowej, odrobinę mniej uwagi poświęca się cierpieniu dzieci. Alfred Zajdorf spisał swoje wspomnienia właśnie z tego okresu. Miał wtedy 11 lat, będąc w Warszawie na jego oczach hitlerowcy zamordowali mu ojca. Był to rok 1940, dziś wiemy, że do końca walk zostało jeszcze ponad 5 lat. Ale on tego nie wiedział, podobnie jak...

Niestety jestem zawiedziona tą książką. Zaczynając ją czytać miałam nadzieję na więcej faktów historycznych wplecionych w akcję.
Niestety odniosłam wrażenie, że autor skupił się na wulgaryzmach, których się nauczył za młodu i w tej książce z lubością się nimi posługuje. Generalnie książka lekko się czyta, jednak ogólnie rzecz biorąc niczego nie wnosi.
Zastanawia mnie jedna rzecz jak człowiek, który tyle stracił przez "szkopów" mógł próbować żyć wśród oprawców swojej rodziny... i przeprowadził się do niemiec, z których następnie wyjechał

Niestety jestem zawiedziona tą książką. Zaczynając ją czytać miałam nadzieję na więcej faktów historycznych wplecionych w akcję.
Niestety odniosłam wrażenie, że autor skupił się na wulgaryzmach, których się nauczył za młodu i w tej książce z lubością się nimi posługuje. Generalnie książka lekko się czyta, jednak ogólnie rzecz biorąc niczego nie wnosi.
Zastanawia mnie jedna...

Dla wielu z nas dzieciństwo to okres beztroski i zabawy. Okres, w którym próżno szukać problemów, zmartwień czy... walki o przetrwanie. Niestety, nie wszystkim dane było cieszyć się z faktu bycia dzieckiem – bezbronnym i nieświadomym jutra, zwłaszcza jeśli rzeczywistość zmusza do dorosłości, i to bez pytania.

Przed taką właśnie koniecznością – przyspieszonego dojrzewania – postawiony został jedenastoletni Alfred Zajdorf – bohater książki "Nie święci..." Oto bowiem, w lutym 1940 roku, na dworcu w Warszawie, hitlerowcy, w brutalny, sposób dokonują egzekucji na jego ojcu i to... na jego oczach.

Ten dzień wykruszył mnie z dzieciństwa, napiętnował... Tatusiu [...] Byłem świadkiem Twojej śmierci [...] Chciałem jeszcze tylko spojrzeć na Twoją kochaną twarz. Leżałeś odwrócony do ziemi. Całując ją, żegnałeś się ze mną na zawsze. (s.9)

Mały Alfred, trzymany do tej pory z dala od tego wszystkiego, co wówczas działo się w kraju, nie potrafił zrozumieć, dlaczego zabito jego ojca? Dlaczego wokół tyle zła i strachu? I w końcu... dlaczego bycie Żydem odbiera prawo do życia?

Dzisiaj wydarto mi serce. Czuję w sobie ogień... Żydzi i dzieci żydowskie. Dzieci na żydowskiej ulicy. Dzisiaj wydarto mi sumienie. Na moją twarz założono kaganiec. Ojcze! Niebo ciemne, znikły gwiazdy. W alejach cmentarza latają nietoperze. Pusto i głucho na ulicach. Śmierć wszędzie zbiera obfite żniwo. Nic tu z dobroci ludzkiej. Nic z ludzkiego serca. Oprawcy chcą kwi... Ojcze! (s.10)

Alfred nie znał Warszawy. Urodził i wychował się w Łodzi, gdzie została jego mama i cała rodzina. Tutaj nie miał nikogo. Nie wiedział, gdzie się udać i co z sobą począć. Zresztą, któż z nas by to wiedział? Na szczęście, znaleźli się wokół dobrzy ludzie, a właściwie to jeden człowiek – mężczyzna, który nie tylko wyprowadził go z dworca, ale i zaprowadził do ciepłego i bezpiecznego miejsca – pierwszej kryjówki.

Domem, do którego trafił opiekowała się Weronika – niezamężna młoda kobieta, która pod swój dach przyjęła już czterech innych, żydowskich chłopców, którzy tak jak Alfred – zostali sami. Jeden z nich - Jasiu, zwany Bąkiem stał się jego najlepszym przyjacielem, a także - wprowadził go, do powiązanego z okupantami, półświatka szmuglerów, kolaborantów i szabrowników. Tutaj też, po raz pierwszy, Alfred idzie do pracy. Początkowo jest to uliczna sprzedaż gazet, do których z czasem dochodzi wykradanie szwabskich portfeli. Później trafia do burdelu, gdzie zostaje chłopcem od wszystkiego. I kiedy wydaje mu się, że wsiąkł już w swoje nowe życie i okupacyjną rzeczywistość... zostaje wywieziony na Lubelszczyznę.

W dwóch kolejnych domach, do których trafił, zawsze znalazł się ktoś, kto był do niego wrogo nastawiony. I nie ważne, że był bezbronnym dzieckiem lub, że całymi dniami ciężko pracował - oporządzał trzodę chlewną, pasł krowy i pomagał w kuchni. Liczyło się tylko to, że był Żydziakiem. Kiedy więc robiło się zbyt niebezpiecznie, odsyłano go dalej... do innego domu, do innej rodziny. Aż w końcu trafił do rodziny Osińskich, u których doczekał się końca wojny. Pomimo ciężkiej pracy w majątku – początkowo jako stajenny później jako czeladnik, czuł się tutaj naprawdę bardzo dobrze. Rodzina Osińskich traktowała go jak własnego syna, a wojna nie była tutaj tak straszna, jak w mieście, gdzie nie było dnia bez łapanki czy egzekucji. Niestety, miało to i swoje złe strony – społeczeństwo wiejskie nie miało świadomości, jak naprawdę wygląda wojna, ani też - co hitlerowcy robią z Żydami czy Cyganami

***
Książka skupia się głównie wokół Żydów i tego, jaki los im zgotowano w czasie II wojny światowej. Toteż, na próżno szukać tutaj Polaków gnębionych i zabijanych przez Niemców. Można natomiast doczytać się opisów ludzi, którzy bez większych skrupułów żerowali na nieszczęściu Żydów ukrywających się w Warszawie. Oczywiście, nie brak i tych, którzy z narażeniem życia, ofiarowali pomoc i schronienie Żydom.

Książka warta przeczytania, choć niełatwa - z wielkim niedowierzaniem, czy przerażeniem przychodzi nam odczytywanie wspomnień małego Alfreda. Po raz kolejny okazuje się, że to wcale nie święci ratowali życie innym, a my... mamy cholerne szczęście żyjąc dziś i teraz, a nie wtedy... w czasach okupacji.

Dla wielu z nas dzieciństwo to okres beztroski i zabawy. Okres, w którym próżno szukać problemów, zmartwień czy... walki o przetrwanie. Niestety, nie wszystkim dane było cieszyć się z faktu bycia dzieckiem – bezbronnym i nieświadomym jutra, zwłaszcza jeśli rzeczywistość zmusza do dorosłości, i to bez pytania.

Przed taką właśnie koniecznością – przyspieszonego dojrzewania –...

Poruszająca, choć czasem monotonna.

Poruszająca, choć czasem monotonna.

Warto przeczytać.Poruszająca historia.

Warto przeczytać.Poruszająca historia.