Ręka mi drży kiedy piszę te kilka zdań po lekturze "Białej Marii" Hanny Krall bo książka ta okazała się dla mnie zagadką, tajemnicą i niewiadomą do której nie udało mi się zbliżyć nawet o milimetr.
Muszę się ugiąć pod geniuszem autorki i otwarcie przyznać że mój poziom intelektualny i wrażliwość nie pozwoliły mi zrozumieć a co dopiero docenić tej opowieści.

Jedyne uczucia które mi towarzyszyły po zakończeniu lektury to wewnętrzne rozedrganie i poczucie niepokoju bo autorka przywołując w "Białej Marii" strzępki historii wojennych i powojennych "mówi" emocjami a nie zdaniami. Są to emocje w których jest strach, niepewność i poczucie zagrożenia.
Opowieść ta nie ma początku i nie ma końca. Bohaterowie wyłaniają się jak z mgły po to by za chwilę znowu w niej zniknąć. Wątki, które według notki wydawniczej powinny pleść się w jedną opowieść do końca zostały dla mnie osobnymi nićmi.
W głowie zostało mi kilka obrazów: żydowskiej dziewczyny, rozwalonego pieca, nagrobka, serwisu Rosenthala.

Mimo niewielkich rozmiarów, dużej czcionki i wielu zdjęć "Biała Maria" to jedna z trudniejszych książek które przeczytałam w swoim życiu. Bardzo żałuję że nie potrafiłam odkryć w tej opowieści głębszego sensu. Może jeszcze muszę "dorosnąć" do takich książek.

Ręka mi drży kiedy piszę te kilka zdań po lekturze "Białej Marii" Hanny Krall bo książka ta okazała się dla mnie zagadką, tajemnicą i niewiadomą do której nie udało mi się zbliżyć nawet o milimetr.
Muszę się ugiąć pod geniuszem autorki i otwarcie przyznać że mój poziom intelektualny i wrażliwość nie pozwoliły mi zrozumieć a co dopiero docenić tej opowieści.

Jedyne...