Piotr Paziński

"Łatwiej dojrzeć zetlały cień tego, co przeminęło, niż jutrzenkę przyszłego życia". Pamięć i przemijanie to dwa uniwersalne tematy tej książki. W tym przypadku mamy do czynienia ze społecznością żydowską (może być każda inna). Narrator, pensjonariusze wspominają czas, który bezpowrotnie minął. Ale ten czas miniony jest ważnym elementem ich życia w teraźniejszości. Dzięki temu, że wspominają, wielokrotnie "żyją". Ważnym "bohaterem" tej mikropowieści jest fotografia. Ona wyzwala pamięć narratora o świecie, którego już nie ma. Ale on dzięki zdjęciom, wciąż przebywa w tamtym świecie. Piękna i smutna opowieść w duchu opowieści Brunona Schulza i Kafki. Moim zdaniem dobra mikropowieść Pazińskiego. "Czuć" między słowami, że czytał utwory ww. autorów, ale to nie jest zarzut. Podobała mi się ta książka-debiut.