Esej Amina Maalouf'a czyta się bardzo dobrze.
Książka wydana w 2002 roku a mimo to problemy nad którymi pochyla się autor były, są i będą ważne i uniwersalne. Któż z nas chciałby poznać odpowiedzi na pytanie dotyczące własnej tożsamości...?
Amin bardzo celnie trafia w sedno problemu wielokulturowości i przynależności samej w sobie. A jest to bardzo ciekawa perspektywa człowieka, który urodził się w Libanie, człowieka wychowanego w chrześcijańskiej rodzinie, mówiącego po arabsku, posiadającego ogromne dziedzictwo kulturowe, matkę pochodzącą z Egiptu, ojca protestanta, wpływy francuskie, angielskie, tureckie i całą plejadę różnych "mieszanek".
Wydaje mi się, że warto nawet tylko po to sięgnąć po tę publikację, aby poznać w jaki wnikliwy, mądry, nienachalny sposób autor przedstawia swój punkt widzenia. Ciekawy, a przede wszystkim poparty doświadczeniem. Maalouf często sięga do historii, aby móc lepiej przedstawić swoje wywody, przez co dla mnie książka staje się o wiele bogatsza. Przyznam jednak, że do połowy książki byłem oczarowany stylem wypowiedzi, błyskotliwymi spostrzeżeniami, później... trochę się zawiodłem. Uważam jednak, że pozycja ta jest godna uwagi nie tylko dla osób zajmujących się polityką, religią i problemem wielokulturowości, wg mnie jest to książka dla każdego człowieka, po kto aby uzmysłowić sobie jak wiele łączy nas z innymi ludźmi, ale również jak wiele dzieli.

Tak jak Maalouf w swoich powieściach próbuje realizować i lansować mit pojednania tak i w swoim eseju pokazuje, że wizja przyjaźni między ludźmi jest ciągle możliwa i nie jest to wizja utopijna.
Naprawdę, polecam, warto przeczytać!

Esej Amina Maalouf'a czyta się bardzo dobrze.
Książka wydana w 2002 roku a mimo to problemy nad którymi pochyla się autor były, są i będą ważne i uniwersalne. Któż z nas chciałby poznać odpowiedzi na pytanie dotyczące własnej tożsamości...?
Amin bardzo celnie trafia w sedno problemu wielokulturowości i przynależności samej w sobie. A jest to bardzo ciekawa perspektywa...