W moim zestawieniu TOP 5 najbardziej irytujących postaci filmowych i literackich doszło do zmiany na pudle. Pierwsze miejsce bezapelacyjnie (i od lat) zajmuje mieszkanka NY w wieku między ryczącą czterdziestką a wyjącą pięćdziesiątką z pretensjami do dumnej trzydziestki, czyli każde kolejne wcielenie Sarah J. Parker. Drugie miejsce to bohaterka „Bad Boys”, którą odgrywa Tea Leoni, a trzecie do dziś dzierżył filmowy Jack Ryan w wersji Harrisona Forda, ex aequo z tymże Fordem odgrywającym prezydenta USA w „Air Force One”. Dziś jednak doszło do zaskakującej dla mnie zmiany i na pudle zameldowało się małżeństwo Kenzie z powieści Denisa Lehane.
Uwielbiałem kiedyś tę parę. W czasie lektury „Wypijmy zanim zacznie się wojna” duet ten – jeszcze nie małżeństwo – uwiódł mnie normalnością, rozsądkiem i niebanalnym dowcipem. W „Gdzie jesteś Amando”, on (Patrick) zaczął już lekko fiksować, zaś „Mila księżycowego światła” w ich towarzystwie okazała się prawie nie do przejścia.
Nie wiem, czy to autor „dojrzewa” wraz z nimi, czy oni z autorem. Nie wiem ile siebie i swoich poglądów zaaplikował im Lehane, ale małżeństwo i macierzyństwo wyraźnie im zaszkodziło. „Dotknąłem jej policzka, myśląc o tym jakie miałem szczęście, że ją poznałem, poślubiłem i spłodziłem z nią dziecko” - cud, miód i orzeszki – niestrawności są bardzo blisko po kilku takich „wyznaniach” Patricka. Ona, zmieniona we wpół zidiociałą mamuśkę z TV Dobra Rada (o jaka piękna kupka dzisiaj). On, bohater bez skazy, impregnowany na całe zło tego świata niczym Noe z „Hydropiekłowstąpienia”, co „szedł po gnoju, a gnój się go nie imał”. Niestety, zdarzało mu się zostawiać za sobą spaloną ziemię, kiedy dokonywał swoich jakże „etycznych” wyborów.
Na szczęście w „Mili…” jest sporo innych, znacznie ciekawszych niż Patrick bohaterów. Choćby Buba (nasz rodak, charakterny i duży przyjaciel domu Państwa Kenzie), albo Dre pokręcony i nieszczęśliwy pracownik opieki społecznej, albo Beatrice McCready, ciotka Amandy kochająca ją niczym własną córkę, są przerysowani gangsterzy z Białorusi, no i jest Amanda.
Dwanaście lat wcześniej Patrick Kenzie został wynajęty aby odnaleźć zaginioną czteroletnią dziewczynkę. Odnalazł ją i oddał matce. Po dwunastu latach dziewczynka znowu zniknęła a w drzwiach detektywa ponownie staje ciotka zaginionej i ponownie prosi o odnalezienie jej. Mimo wielu oporów i rozterek, detektyw podejmuje wyzwanie i odnajduje dziewczynkę po raz kolejny. Odnajduje jednak całkiem inną osobę niż sobie wyobrażał: „życie jej nie rozpieszczało, a ona radziła sobie, akceptując jego warunki do momentu, gdy mogła pokazać środkowy palec i pójść własną drogą”.
Teraz zastrzeżenie, które powinienem zrobić na wstępie. Jeżeli nie czytałeś jeszcze „Gdzie jesteś Amando?”, odłóż „Milę księżycowego światła”, bo to nie ma sensu. To nie musi być przeczytane jedno po drugim. Może nawet lepiej – jak to stało się moim udziałem – zafundować sobie kilkuletnią przerwę między obiema pozycjami. Po takiej przerwie tamta – opisana w „Gdzie jesteś…” – historia będzie wracać stopniowo, impulsami, jak zatarte dawno wspomnienie. A kiedy wreszcie – nie bez udziału autora - przypomnisz sobie wszystko, zrozumiesz dlaczego chcesz zamordować Patricka Kenzie gołymi rękami. Nie chcesz? Ja chciałem.
Pisząc tę notatkę na brudno, w starym kalendarzu, natrafiłem u dołu strony na sentencję Georgea R.R. Martina: „Ludzie często domagają się prawdy, ale rzadko lubią jej smak”. W dosyć atrakcyjnym opakowaniu kryminału Lehane zafundował nam sporo prawdy o ułomnych stosunkach społecznych, o braku wspólnych wartości, do których można by się odwołać.
Po lekturze „Mili księżycowego światła” w ustach pozostaje smak goryczy, a w głowie ferment, bo pomijając, niefortunną dla mnie, ale być może świadomie założoną przez autora, ewolucję małżeństwa Kenzie, opowieść o Amandzie McCready to wstrząsająca historia dziecka szukającego szczęścia w chorym świecie. W świecie, gdzie „każdy dobry uczynek zostanie ukarany”, gdzie rządzi sucha litera prawa, a zapomina się o duchu prawa, o tym komu ono ma służyć, kogo przed czym broni; w świecie, w którym nie powinno okazywać się prawdziwych uczuć, aby „nie wystawić się na razy zawistnego losu”
Niełatwa to lektura, ale z pewnością godna polecenia.

W moim zestawieniu TOP 5 najbardziej irytujących postaci filmowych i literackich doszło do zmiany na pudle. Pierwsze miejsce bezapelacyjnie (i od lat) zajmuje mieszkanka NY w wieku między ryczącą czterdziestką a wyjącą pięćdziesiątką z pretensjami do dumnej trzydziestki, czyli każde kolejne wcielenie Sarah J. Parker. Drugie miejsce to bohaterka „Bad Boys”, którą odgrywa Tea...