Książka do przeczytania. Z pewnością ma inny styl nich dotychczas czytane przeze mnie kryminały czy sensacje. Są w niej zbrodnie i to dość okrutne, a bohaterowie, jak przystało na Amerykanów, mimo że sami przeszli niemało, dzielnie radzą sobie z ich rozwiązaniem.

Książka do przeczytania. Z pewnością ma inny styl nich dotychczas czytane przeze mnie kryminały czy sensacje. Są w niej zbrodnie i to dość okrutne, a bohaterowie, jak przystało na Amerykanów, mimo że sami przeszli niemało, dzielnie radzą sobie z ich rozwiązaniem.

Najgorsza książka jaką czytałem w tym roku, i to na sam koniec :-) Ogólnie miałem problem z czytaniem. Nie wiem czy to wina autora, tlumacza, no źle się czytało. Sama książka to zlepek gatunków. Zaczyna się jako thiller, przechodzi w SF, trochę romansu i na sam koniec znowu sensacja. Element SF kompletnie z dupy, naprawdę ciężko w to uwierzyć. Myślę że temu autorowi już podziękuje.

Najgorsza książka jaką czytałem w tym roku, i to na sam koniec :-) Ogólnie miałem problem z czytaniem. Nie wiem czy to wina autora, tlumacza, no źle się czytało. Sama książka to zlepek gatunków. Zaczyna się jako thiller, przechodzi w SF, trochę romansu i na sam koniec znowu sensacja. Element SF kompletnie z dupy, naprawdę ciężko w to uwierzyć. Myślę że temu autorowi już...

Autor wskazuje na to jak bardzo człowiek jest w stanie zatracić się kiedy kieruje nim wyrafinowana zemsta i poczucie skrzywionej "sprawiedliwości".

Autor wskazuje na to jak bardzo człowiek jest w stanie zatracić się kiedy kieruje nim wyrafinowana zemsta i poczucie skrzywionej "sprawiedliwości".

Czytając opis z tyłu książki spodziewać by się mogło trzymającego w napięciu kryminału, gdzie głównym celem będzie schwytanie nieuchwytnego psychopatycznego mordercy. Jednak, gdy się książkę czyta okazuje się, że takie wyobrażenie nie stanie się naszym udziałem. Początek zapowiadał się nieźle. Niestety, im dalej w las, tym więcej drzew, tym bardziej nużąca była ta książka. Zacznijmy od tego, że opis na końcu książki trochę przekłamuje. Nie mamy więc psychopatycznego mordercy, który działa na dwóch kontynentach. Mamy za to włoską komisarz policji, która przylatuje do Stanów. I owszem pracuje z byłym porucznikiem policji Nowego Jorku, ale to jednak nie to samo. Sam pomysł o zabójcy, który swoje ofiary pozuje na postacie z komiksu był całkiem niezły, ale moim zdaniem nie wykorzystany w całości. Brak mi było błyskotliwych dialogów a same główne postacie też nie były zbyt ciekawe. Pomysł dotyczący widzenia oczyma zmarłego wydał mi się zbyt naciągany, a już te rozterki sercowego porucznika Marsalisa zupełnie do kitu. Podsumowując, książka "Prawda ukryta w oczach" to jedna z tych, które można przeczytać, ale szybko się o niej zapomni.

Czytając opis z tyłu książki spodziewać by się mogło trzymającego w napięciu kryminału, gdzie głównym celem będzie schwytanie nieuchwytnego psychopatycznego mordercy. Jednak, gdy się książkę czyta okazuje się, że takie wyobrażenie nie stanie się naszym udziałem. Początek zapowiadał się nieźle. Niestety, im dalej w las, tym więcej drzew, tym bardziej nużąca była ta książka....

W Nowym Jorku ofiarą mordercy pada syn burmistrza i bratanek byłego porucznika nowojorskiej policji. Chłopak był kontrowersyjnym artystą, a zabity został poprzez uduszenie. Rozpoczyna się śledztwo. W tym samym czasie poznajemy panią komisarz nowojorskiej policji - Maureen Martini. Jaki ona będzie miała związek ze sprawą? Kim jest morderca?

Strasznie nie lubię tego uczucia, gdy podoba mi się debiut autora, ale kolejna książka jest dużo gorsza. "Prawda ukryta w oczach" zawiodła mnie. Brakowało w niej czegoś, co nie pozwoliłoby mi się od niej oderwać. Brakowało mi przy czytaniu emocji, a fabuła nie do końca mi się spodobała. Owszem, nie udało mi się odkryć mordercy i byłam zaskoczona takim rozwiązaniem, ale to jeszcze nie czyni książki dobrej.

Giorgio Faletti ma specyficzny styl pisania, lubi plastyczne opisy, ale w tym wszystkim trochę zaniedbywana jest szybkość akcji. Może autor bardziej sprawdziłby się w pisaniu innych książek np. obyczajówek. W thrillerach takie bezsensowne i niepotrzebne opisy dla mnie nie są mile widziane. Nie lubię takich przegadanych thrillerów. Ciągle miałam wrażenie, że właściwy wątek stoi w miejscu.

Książkę przeczytałam, ale dla mnie jest przeciętna. W dodatku nie przemówił do mnie wątek paranormalny, który był bardzo istotny dla śledztwa. Dla mnie było to jakieś takie zbyt nierealne i uważam, że autor trochę poszedł na łatwiznę, żeby nie skupiać się na szukaniu mordercy. Jestem zawiedziona i uważam, że książka jest mocno przeciętna.
kingaczyta.blogspot.com

W Nowym Jorku ofiarą mordercy pada syn burmistrza i bratanek byłego porucznika nowojorskiej policji. Chłopak był kontrowersyjnym artystą, a zabity został poprzez uduszenie. Rozpoczyna się śledztwo. W tym samym czasie poznajemy panią komisarz nowojorskiej policji - Maureen Martini. Jaki ona będzie miała związek ze sprawą? Kim jest morderca?

Strasznie nie lubię tego uczucia,...

Do samego finału nie domyśliłam się, kto jest mordercą, dlatego też uważam, że jest to bardzo dobra książka( a może po prostu czytam za mało kryminałów?). Wciągnęła mnie, ale nie powaliła.

Do samego finału nie domyśliłam się, kto jest mordercą, dlatego też uważam, że jest to bardzo dobra książka( a może po prostu czytam za mało kryminałów?). Wciągnęła mnie, ale nie powaliła.

Czy "Prawda ukryta w oczach" jest książką, która na długo pozostanie w mojej pamięci? Raczej nie. Czytam sporo sensacyjnych powieści, co więcej - mam skłonność do zapominania tych, które mnie nie zainteresowały. A właśnie tak było z książką Giorgia Falettiego. Niby pomysł był niezły, ale bez wątpienia powieści czegoś brakowało. Podczas lektury jedynie raz (!) zdarzyło mi się poczucie nieodpartej chęci, by czytać dalej w celu rozwikłania interesującego wątku. Brakowało mi krótkich, ale trafnych dialogów, wartkiej akcji i jeszcze czegoś, czego nie potrafię określić. Może Faletti za bardzo chciał wszystko dokładnie opisać, w wyniku czego książka zawiera wiele monotonnych fragmentów? W każdym razie, Falettiego jako pisarza nie skreślam - podobno jego pierwsza powieść "Ja zabijam" jest warta uwagi, dlatego też sądzę, iż przeczytanie tej powieści okaże się o wiele większą przyjemnością.

Czy "Prawda ukryta w oczach" jest książką, która na długo pozostanie w mojej pamięci? Raczej nie. Czytam sporo sensacyjnych powieści, co więcej - mam skłonność do zapominania tych, które mnie nie zainteresowały. A właśnie tak było z książką Giorgia Falettiego. Niby pomysł był niezły, ale bez wątpienia powieści czegoś brakowało. Podczas lektury jedynie raz (!) zdarzyło mi...

Ta jak i inne ksiazki Falettiego wydaja mi się bardzo podobne. Stad moja opinia o tym autorze, na poczatku bardzo pochlebna, troche jednak ucierpiała. Ale ksiązki czyta sie jednym tchem, choc zakonczenie czasami jest przewidywalne.

Ta jak i inne ksiazki Falettiego wydaja mi się bardzo podobne. Stad moja opinia o tym autorze, na poczatku bardzo pochlebna, troche jednak ucierpiała. Ale ksiązki czyta sie jednym tchem, choc zakonczenie czasami jest przewidywalne.

Cóż... Nie porwała mnie ta książka. W moim odczuciu jest to zwyczajny harlequin z elementami thrillera. Nie mniej jednak nie odrzuca od czytania - mozna całkiem miło spędzić czas.

Cóż... Nie porwała mnie ta książka. W moim odczuciu jest to zwyczajny harlequin z elementami thrillera. Nie mniej jednak nie odrzuca od czytania - mozna całkiem miło spędzić czas.

Trochę słabsza niż "Ja zabijam", ale uważam, że warta polecenia. Jak przeczytacie w odwrotnej kolejności niż ja (czyli najpierw to, a potem "Ja zabijam"),być może dacie jedną gwiazdkę więcej ;)

Trochę słabsza niż "Ja zabijam", ale uważam, że warta polecenia. Jak przeczytacie w odwrotnej kolejności niż ja (czyli najpierw to, a potem "Ja zabijam"),być może dacie jedną gwiazdkę więcej ;)