Paragraf 22 to jedna z moich trzech ulubionych książek. Żadnej innej nie czytałem tak często. Dopiero teraz dane mi było jednak sięgnąć po sequel, który zawodzi pod każdym względem.

Książka jest przegadana, nudna. Jakby z 570 stron zostało 300 to dalej byłoby to za dużo. Nic nie wnoszące, przydługawe opisy (wśród których "króluje" opis wesela) mogłyby się równać z mickiewiczowskimi opisami przyrody.

Oprócz nudy, powieść ta jest w dziwny sposób irytująca. Jest to dla mnie zdecydowanie rzadkie uczucie, jeżeli chodzi o czytanie, a przy "Ostatnim rozdziale" czułem prawie cały czas irytację.

Pozycji tej absolutnie brakuje humoru. Przez 570 stron kilka razy lekko się uśmiechnąłem. To wynik gorszy, niż w jakiejkolwiek książce S. Kinga, który przecież - z racji gatunku, który tworzy - nie jest zobligowany do śmieszenia kogokolwiek.

Jest trochę absurdów, ale zdecydowanie za mało i zbyt rzadko autor sięga po tę broń, która ciągnęła cały, wspaniały oryginał. Aż trudno uwierzyć, że ta książka ma takiego samego autora. Żałuję, że ją przeczytałem, przeznaczyłem na nią czas. Chociaż przynajmniej przy tym Paragraf 22 będzie jeszcze lepszy.

Końcówka zasługuje na malutkiego plusa, niestety 30 stron nie ma prawa zmienić postrzegania generalnie słabego dzieła, które skończyłem tylko dlatego, że nie przerywam zaczętych już książek i z szacunku dla autora.

Paragraf 22 to jedna z moich trzech ulubionych książek. Żadnej innej nie czytałem tak często. Dopiero teraz dane mi było jednak sięgnąć po sequel, który zawodzi pod każdym względem.

Książka jest przegadana, nudna. Jakby z 570 stron zostało 300 to dalej byłoby to za dużo. Nic nie wnoszące, przydługawe opisy (wśród których "króluje" opis wesela) mogłyby się równać z...