bardzo, ale to bardzo średnia książka. Obiecywałem sobie górę, a ona urodziła mysz. Ale pewnie się nie znam. Bo nie doczytałem.

bardzo, ale to bardzo średnia książka. Obiecywałem sobie górę, a ona urodziła mysz. Ale pewnie się nie znam. Bo nie doczytałem.

Próba wytknięcia błędów czasów współczesnych na sposób fenomenalnego pierwopisu. Jest absurdalnie i krytycznie, ale z wyraźnie słabszą werwą niż za pierwszym razem. Plus za podjętą problematykę, minus za przegadaną, nużącą i mało pociągającą treść.

Próba wytknięcia błędów czasów współczesnych na sposób fenomenalnego pierwopisu. Jest absurdalnie i krytycznie, ale z wyraźnie słabszą werwą niż za pierwszym razem. Plus za podjętą problematykę, minus za przegadaną, nużącą i mało pociągającą treść.

4/10 - ujdzie.

4/10 - ujdzie.

Niezbyt często się to zdarza, ale w tym przypadku dałem sobie spokój z przeczytaniem tej pozycji do końca. Książka słaba i nużąca, nie zostało w niej praktycznie nic po świetnym Paragrafie 22. Mam wrażenie, że była wręcz pisana na siłę, bo inaczej nie można chyba tego wytłumaczyć.

Niezbyt często się to zdarza, ale w tym przypadku dałem sobie spokój z przeczytaniem tej pozycji do końca. Książka słaba i nużąca, nie zostało w niej praktycznie nic po świetnym Paragrafie 22. Mam wrażenie, że była wręcz pisana na siłę, bo inaczej nie można chyba tego wytłumaczyć.

absurdy ukazane w wojsku - pierwszej części, kompletnie nie sprawdziły się w cywilu - drugiej części.
szkoda czasu

absurdy ukazane w wojsku - pierwszej części, kompletnie nie sprawdziły się w cywilu - drugiej części.
szkoda czasu

Trochę absurdalna, ale niestety w dużej mierze bez ładu i składu. Część to jak sądzę przeżycie rzeczywiste autor podczas wojny w Europie, a reszta do dalsze losy bądź retrospekcja pierwowzoru.
Pierwsza część była mistrzowska, ta niestety ani trochę.

Trochę absurdalna, ale niestety w dużej mierze bez ładu i składu. Część to jak sądzę przeżycie rzeczywiste autor podczas wojny w Europie, a reszta do dalsze losy bądź retrospekcja pierwowzoru.
Pierwsza część była mistrzowska, ta niestety ani trochę.

Książka bardzo dobra. Wprawdzie gorzej odbierana niż "Paragraf 22", ale nie ma takiej przepaści między nimi jak sugerują oceny w tym portalu.
Przede wszystkim powieść inna. Pisana pół żartem, pół serio. W przeciwieństwie do pierwszej części, gdzie wszystko było groteską, tutaj mamy rozdziały całkowicie poważne. Jest to książka powstała na innym etapie życia Hellera, gdzie zmagał się z chorobą, był człowiekiem dojrzalszym, i stąd między innymi przeniesione są wątki autobiograficzne na karty powieści. Czasami przez to trudno rozróżnić prawdę od fikcji. Więc oprócz przesłania antywojennego jest to też książka o polityce, przemianach społecznych, miłości - zarówno małżeńskiej jak i do dzieci, odpowiedzialności, przemijaniu. Podejrzewam, że gdyby imiona i nazwiska bohaterów z pierwszej części zamienić na inne, odbiór byłby całkiem inny.
Przed przeczytaniem "bisa", proponuję przeczytać "Rzeźnię numer pięć" Vonneguta. W "bisie" jest sporo nawiązań do tej powieści, więc ułatwi to lekturę, a i samo dzieło Vonneguta jest zacne.
Polecam.

Książka bardzo dobra. Wprawdzie gorzej odbierana niż "Paragraf 22", ale nie ma takiej przepaści między nimi jak sugerują oceny w tym portalu.
Przede wszystkim powieść inna. Pisana pół żartem, pół serio. W przeciwieństwie do pierwszej części, gdzie wszystko było groteską, tutaj mamy rozdziały całkowicie poważne. Jest to książka powstała na innym etapie życia Hellera, gdzie...

Mocno wtórna w stosunku do pierwszej części. Mam wrażenie, że pisana niejako na siłę na kanwie skukcesu poprzedniczki. Spora wulgarność już od samego początku mnie zdystansowała do książki. Autor jakby próbował naśladować sam siebie, ale w fatalnym stylu. Czuć wszędzie sztuczność i próbę powtórzenia sukcesu pierwowzoru. Te rozważania kompletnie do mnie nie trafiają w przeciwieństwie do "22 paragrafu".

Mocno wtórna w stosunku do pierwszej części. Mam wrażenie, że pisana niejako na siłę na kanwie skukcesu poprzedniczki. Spora wulgarność już od samego początku mnie zdystansowała do książki. Autor jakby próbował naśladować sam siebie, ale w fatalnym stylu. Czuć wszędzie sztuczność i próbę powtórzenia sukcesu pierwowzoru. Te rozważania kompletnie do mnie nie trafiają w...

Minimalnie gorsza od Paragrafu 22. Ale i tak warto przeczytać choćby dla humoru Hellera.

Minimalnie gorsza od Paragrafu 22. Ale i tak warto przeczytać choćby dla humoru Hellera.

Pozostawia wiele do życzenina po "Paragrafie 22". Nadal jednak Heller zaskakuje swoją przewrotnością, zdolnością manipulacji i wpajania groteski w życie bohaterów. Nie kończy na pytaniu "jak żyć z wojną", odkrywając jak trudnym dylematem okazuje się być kwestia tego, "jak żyć po niej".

Pozostawia wiele do życzenina po "Paragrafie 22". Nadal jednak Heller zaskakuje swoją przewrotnością, zdolnością manipulacji i wpajania groteski w życie bohaterów. Nie kończy na pytaniu "jak żyć z wojną", odkrywając jak trudnym dylematem okazuje się być kwestia tego, "jak żyć po niej".