"Pałac północy" nie zachwycił mnie tak, jak reszta powieści Zafona. Nie znaczy to jednak, aby był słabym tytułem. Teoretycznie poziomem nie odstaje za bardzo od reszty, jednak... czegoś mu chyba brakuje.
Trudno ująć w słowa tę "wadę", która być może stała się przyczyną braku magii, obecnej we wcześniej przeczytanych przeze mnie dziełach Zafona.
Nie zauważyłam co prawda usterek językowych, ale niewykluczone, że takowe wystąpiły w książce. Przyznam otwarcie - po prostu rzadko zwracam na takie rzeczy uwagę...
Jeśli chodzi o fabułę to po przeczytaniu pozostałych książek młodzieżowych mam wrażenie, że używa on ciągle podobnego schematu. Przy którejś z kolei książce może to nudzić. No tak, mogę sobie mówić, ale tak naprawdę nie potrafiłam przewidzieć, co się stanie - przynajmniej do pewnego momentu. To właśnie fenomen Zafona - niby wiemy, co ma się wydarzyć, ale za nic nie uda nam się zgadnąć, jak to będzie, jak do tego doprowadzi. Jak gdybyśmy widzieli kształt ramy do obrazu, ale nie mogli zobaczyć jej wypełnienia. Taki właśnie jest ten pisarz.
Mnie osobiście "Pałac Północy" się podobał, aczkolwiek, jak już wspomniałam, nie zachwycił. Jeśli ktoś lubi powieści tego typu - spodoba mu się. Fanom samego Zafona prawdopodobnie także, chociaż mogą być zawiedzeni. Mimo wszystko jednak radziłabym nie zaczynać przygody z Zafonem od tego właśnie tytułu, bo nie ukazuje on talentu pisarza i można nabrać błędnego wyobrażenia o nim. Poleciłabym raczej zacząć od "Księcia Mgły", "Mariny" lub "Cienia Wiatru".

"Pałac północy" nie zachwycił mnie tak, jak reszta powieści Zafona. Nie znaczy to jednak, aby był słabym tytułem. Teoretycznie poziomem nie odstaje za bardzo od reszty, jednak... czegoś mu chyba brakuje.
Trudno ująć w słowa tę "wadę", która być może stała się przyczyną braku magii, obecnej we wcześniej przeczytanych przeze mnie dziełach Zafona.
Nie zauważyłam co prawda...