Ciężka językowo przeprawa czeka tych wszystkich śmiałków, którzy się za "Bajki" Sieroszewskiego zabiorą. ;)

Jest to moja najmocniej zapamiętana lektura z wczesnego dzieciństwa. Bajki, a szczególnie niesamowite "Dary Wiatru Północnego" poznałam najpierw w wersji opowiadanej przez tatę na dobranoc. Mogłam ich słuchać - w jego interpretacji - co wieczór. Do dziś mam przed oczami rozsypującą się chatkę biednego Tomka i jego przygody w drodze do uzyskania zadośćuczynienia za spotkane krzywdy. Gdy przeczytałam ją samodzielnie pierwszy raz w wieku wcześnie nastoletnim, to chyba tylko dzięki sentymentowi i temu, że znałam historię głównego bohatera na pamięć - nie odłożyłam książki na półkę.
Moje dzieci w zgodzie z rodzinną tradycją również znają historię Tomka i jego wędrówki do Wiatru Północnego, i także znają ją dzięki ustnemu przekazowi.
Ostatnio, kilka dobrych miesięcy temu postanowiłam przeczytać mojemu synowi (jeszcze przez pół roku 11 -latkowi) "Żelaznego wilka" ze zbioru bajek Sieroszewskiego. Miałam mętne wspomnienie; z tego samego okresu, gdy czytałam "Dary Wiatru...", że historia jest niezwykle emocjonująca. Pierwsze rozdziały poszły nienajgorzej, bo są intrygującą zapowiedzią ciekawych wydarzeń. Jednak to co następuje później, te rozważania na temat szeroko pojętego losu chłopa pańszczyźnianego, pisane - notabene -językiem tegoż chłopa; nieudolność i indolencja króla; wywody nadwornego astronoma i jego projekcje, mnie samą wprowadziły w przygnębiający nastrój. Dobrze, że mój prawie nastolatek jest cierpliwym słuchaczem. Przeczekał te wszystkie niedogodności fabuły i dwa dni temu doczekał się końca tej historii. Opowieść mu się podobała. Nie, żeby szaleńczo, ale ciekaw był zakończenia przygód królewny i królewicza.
Mnie ostatecznie pokonał język i składnia, którym przydałaby się aktualizacja i nowa forma.
A oto niewielka próbka tego, z czym będzie musiał zmierzyć się czytelnik:
"Bystrym wzrokiem Król wpatrywał się w przeloty lasu bacząc, czy nie przemyka się gdzie sarna płowa, nie przekrada czarny tur, nie przepełza lis ognisty. Ale było martwo i cicho, jeno w dali, jak szum uchodzącej burzy, grzmiała wrzawa oddalających się obławników i ciężkie ich młoty kamienne waliły jak pioruny o drzewska."

Uff...

Ciężka językowo przeprawa czeka tych wszystkich śmiałków, którzy się za "Bajki" Sieroszewskiego zabiorą. ;)

Jest to moja najmocniej zapamiętana lektura z wczesnego dzieciństwa. Bajki, a szczególnie niesamowite "Dary Wiatru Północnego" poznałam najpierw w wersji opowiadanej przez tatę na dobranoc. Mogłam ich słuchać - w jego interpretacji - co wieczór. Do dziś mam przed...