„Ocean Lasu”

Droga niektórych książek do sukcesu bywa trudna, inne zaś z miejsca są okrzykiwane bestsellerami, a jeszcze inne nigdy nie zostaną docenione. Ciężko jest niestety, znaleźć książkę, która nam się spodoba. Każdy z nas ma inny gust i nie jest dobrym posunięciem czytanie pierwszej z brzegu, jaką znajdziemy w bibliotece, bądź w księgarni. Okładka nie zawsze prawdę nam powie, a słowo bestseller odnosi się do połowy powieści przetłumaczonych z języka angielskiego.
Mary mieszka w osadzie otoczonej przez puszczę. Tylko siatka oddziela ludzi od Lasu Zębów i Rąk, gdzie zainfekowani przemienieni w Nieuświęconych cierpią nieustanny głód, a mieszkańców ciągle dobiegają ich jęki. Matka dziewczyny postanowiła się przemienić. Podeszła zbyt blisko siatki i dała się ugryźć Nieuświęconemu. Dziewczyna pozwoliła jej podjąć decyzję, a ona chciała się przemienić, by dołączyć jako Nieuświęcona do swojego męża. Brat Mary nie jest w stanie jej tego wybaczyć i zostawia ją zdaną na łaskę Sióstr, które twierdzą, że nie istnieje nic poza siatką, tylko niekończący się las pełen zainfekowanych. Lecz ona wierzy w opowieści o oceanie, o niekończącej się wodzie, przekazywane w jej rodzinie z czasów sprzed Powrotu. W dodatku została przyrzeczona komuś innemu, niż by pragnęła i choć wie, że liczy się poświęcenie, to nie może przestać kochać tego drugiego.
To nie była lektura. Czytanie „Lasu Zębów i Rąk” to prawdziwa udręka. Liczyłam na ciekawy, antyutiopijny horror, z dużą ilością akcji i emocji – zawiodłam się. Chciałam silnej bohaterki, która będzie walczyła o swoje – otrzymałam taką. Niestety, okazała się zarozumiałą, samolubną i wkurzającą wersją Belli Swan, która tak wszystkich kocha, że jest w stanie ich poświęcić, żeby zobaczyć niekończącą się wodę. Wszyscy wiemy, że jak jest Bella, to musi być i Edward, a jego nie trzeba daleko szukać – znajdziemy nawet dwóch. Jeden głupszy od drugiego, ale to szczegół. Ponadto otrzymujemy jakiś las i bandę kicających króliczków w postaci Nieuświęconych, którzy byli tak przerażający, że aż chciało mi się ziewać. To miał być horror, a jedyne czego się bałam, to śmierć z nudów podczas lektury.
Miała to być książka pełna akcji, dostarczająca wrażeń. Tutaj także się zawiodłam. Wszystko wlokło się niemiłosiernie długo, jakby chciało, a nie mogło. Jeden opis gonił kolejny – szkoda tylko, że były to alko opisy przyrody, albo przemyśleń głównej bohaterki, które tak samo jak ona, były w równym stopniu interesujące, co flaki z olejem. Każda strona tej powieści dłużyła mi się niemiłosiernie i nie mogłam się doczekać końca lektury. Mniej więcej w ¾ książki wreszcie zaczęło się coś dziać. Niestety, szybko się skończyło, choć właściwie nie wiem czemu „niestety” – ta akcja była równie ciekawa, co opisy padającego deszczu i jęków Nieuświęconych.
Nieraz miałam ochotę strzelić główną bohaterkę w twarz, żeby przejrzała na oczy, żeby przestała być taka… głupia, samolubna, nie licząca się z innymi. Czasem takie dbanie o innych bywa irytujące (najlepszy przykład – Dary Anioła), ale w tym wypadku to rozwiązanie okazało się jeszcze gorsze.
Książki nie polecam, chyba, że chcecie zanudzić się na śmierć, bądź po prostu się wyspać lub poczytać o przyrodzie, choć jeśli chodzi o te ostatnie, to już raczej wolałabym podręcznik do biologii.

3/10

„Ocean Lasu”

Droga niektórych książek do sukcesu bywa trudna, inne zaś z miejsca są okrzykiwane bestsellerami, a jeszcze inne nigdy nie zostaną docenione. Ciężko jest niestety, znaleźć książkę, która nam się spodoba. Każdy z nas ma inny gust i nie jest dobrym posunięciem czytanie pierwszej z brzegu, jaką znajdziemy w bibliotece, bądź w księgarni. Okładka nie zawsze prawdę...