"Czas silnych istot" to moja pierwsza przygoda z Gamedeckiem. Zazwyczaj nie zaczynam serii od środka, ale tym razem skusił mnie opis na okładce, że książkę można czytać bez znajomości poprzednich tomów. Myślę sobie - spróbujemy, ocenimy.

Świat Gamedecka jest złożony, rozbudowany, wiele pojęć jest zupełnie nieznanych, ale na szczęście autor zadbał o słowniczek na końcu tomu. Ich zapamiętanie ułatwia też fakt, iż część pojęć to skróty, np. Nomoria, planeta-poligon to skrót od Non Omnis Moriar (Nie wszystek umrę), a Maod-An, najwięksi wojownicy Imperium Drogi, to Masters of Daemon and Angel, Mistrzowie Demona i Anioła. Pomimo faktu, iż niemal w każdym zdaniu trafia się jakieś nieznane słowo, czytelnik przy odrobinie dobrej woli jest w stanie się w świecie WayEmpire odnaleźć. Ba! Nie tylko się w nim odnalazłam, ale wciągnęłam po same uszy.

Oprócz rozbudowanego, dobrze przemyślanego świata, kolejnym atutem "Silnych istot" jest główny bohater - Torkil Aymore. Niepokorny Maod-An, charakteryzujący się brawurą, charyzmą i brakiem poszanowania dla zasad, ocierający się wręcz o anarchistę, okazuje się być... najwierniejszym sługą Imperatora. Podczas, gdy Imperium chwieje się w posadach i atakują je zarówno wrogowie wewnętrzni, jak i zewnętrzni, Torkil wraz z najlepszymi wojownikami WayEmpire powraca na Ziemię, znanej obecnie jako Terra Damnata. Już sama nazwa wskazuje, że raczej nie mają co liczyć na ciepłe powitanie...

Trochę żałuję, że zaczęłam czytać tę serię od środka, ale z drugiej strony gdyby tak się nie stało, pewnie nigdy bym nie poznała Gamedecka. Podoba mi się także styl autora, jego poglądy na religię oraz pochodzenie człowieka, a nawet fakt, iż pisząc "Czas silnych istot" stawiał karty Tarota i wyniki opisywał na kartach powieści. Zazwyczaj nie cierpię ezoteryczno-wróżbiarskiej pulpy, ale Marcin Przybyłek używa tych motywów pomysłowo i z rozmysłem. Polecam.

"Czas silnych istot" to moja pierwsza przygoda z Gamedeckiem. Zazwyczaj nie zaczynam serii od środka, ale tym razem skusił mnie opis na okładce, że książkę można czytać bez znajomości poprzednich tomów. Myślę sobie - spróbujemy, ocenimy.

Świat Gamedecka jest złożony, rozbudowany, wiele pojęć jest zupełnie nieznanych, ale na szczęście autor zadbał o słowniczek na końcu...