Lennie była na samym początku rozumiana przeze mnie. Nie wiedziała czego chce, ale po tak wielkiej stracie to chyba nikt nie wie, co zrobić ze sobą. Szukała miłości - okej. Ale jak już się zdecydowała na tę miłość to dlaczego nie była w pełni wierna swojemu wybrankowi serca. Dlaczego szukała nowych przygód?
Zapomniała, że nie tylko ona kogoś straciła. Zapomniała o babci, wujku, ale udało jej się pamiętać o narzeczonym siostry. Szukała w nim swojej siostry, wydawało się je ze tylko ona go rozumie, a on to odwzajemnia. Joe został natomiast najbardziej poszkodowany. Przeżył już swoją nieszczęśliwą miłość i teraz szukał takiej prawdziwej, która go nie zawiedzie i nie zrani. Jednak Lennie raniła, wszystkich na około, nie zwracając na to uwagi. Dopiero babcia Gram powiedziała jej co tym myśli.

Ta książka była eksplozją koloru niebieskiego. Nie wydaje mi się żeby Niebo było tylko niebieskie. Uważam, że tam są wszystkie kolory, ale to nie o tym. Niebieska, jasna okładka nawet mi się spodobała, ale jak zobaczyłam, że przed każdym rozdziałem jest niebieska storna wypełniona rysunkiem chmur, a czcionka też jest niebieska. To stwierdziłam, że tego niebieskiego jest za dużo. Niebieski nigdy nie był jednym z moich ulubionych kolorów, jakoś żyłam sobie obok niego, albo on obok mnie. Ale jak można zmieścić tyle odcieni jednego koloru w prawie 400 stronach. Co za dużo to niezdrowo!

Lennie pisała liściki i wierszyki na różnych rzeczach użytku codziennego. Papierek po cukierku, okładka książki, kubek styropianowy żaden z tych przedmiotów nie był jej straszny. Jednak nie zachowywała swoich przemyśleń dla siebie, lecz porzucała je od razu po zapisaniu. Przed niektórymi rozdziałami były przedstawione te teksty oraz opisane miejsce, gdzie je znaleziono. Przedstawiały rozmowę z siostrą z zaświatów, żal, skargę, a czasami nawet był to cytat warty zapamiętania. Jak dla mnie idealny dodatek do historii opisanej w tej książce. Nieliczne z rozdziałów czytałam tylko po to, żeby jak najszybciej dojść do następnego liściku.

"Niebo jest wszędzie" to debiut Jandy Nelson i szczerze mówiąc bardziej przypadł mi do gustu niż "Oddam Ci słońce". Wydawało mi się, że ta książka nie jest opowiedziana tak dokładnie (pod względem odczuć bohaterów) jak opowieść o Jude i Noahu, przez co można ją czytać szybciej. Nie ma potrzeby żeby zastanawiać się nad tym co czują postacie i czy jest to adekwatne do danej sytuacji. Jednak "Oddam Ci słonce" jest bardziej dojrzalsze i pełniejsze.
Obie te książki na pewno zostaną na długo w mojej pamięci.
http://pozeram-ksiazki-jak-ciasteczka.blogspot.com/2016/06/recenzja-niebo-jest-wszedzie.html

Lennie była na samym początku rozumiana przeze mnie. Nie wiedziała czego chce, ale po tak wielkiej stracie to chyba nikt nie wie, co zrobić ze sobą. Szukała miłości - okej. Ale jak już się zdecydowała na tę miłość to dlaczego nie była w pełni wierna swojemu wybrankowi serca. Dlaczego szukała nowych przygód?
Zapomniała, że nie tylko ona kogoś straciła. Zapomniała o babci,...