Mam problem z biografiami. Próby dotarcia do kogoś, spojrzenia obiektywnie na życie kogoś innego, kogoś drugiego wydają mi się z góry skazane na niepowodzenie. Przecież nie można powiedzieć nic istotnego, nie widząc, nie czując, nie rozumiejąc.
Tak jest z "Gajką i Jackiem". Jest to szczególna biografia - jej tematem jest uczucie, nie osoby - ale nie jest prawdziwa. Ma też kilka mniej ważnych wad: słabą i niekonsekwentną bibliografię, trochę niepotrzebnego IPNowskiego smrodku, i zbyt dużo epitetów i kwantyfikatorów. Irytujące hasłowe streszczenia rozdziałów na początku, jak z powieści przygodowej oraz płynne przechodzenie autorka między opisami a ocenami.
Jednak przeczytałem książkę jednym tchem chłonąc atmosferę tamtych czasów i postaw, tak niezwykłych i fascynujących, choć trudnych. Nie wiem, czy moja miłość do postaci Jacka Kuronia, i chęć jakiegoś pobycia w jego otoczeniu, wady nie przeszkadzały.
Trochę jak u Gombrowicza: "Powiadamy: ależ to taniocha – i nie możemy się oderwać."

Mam problem z biografiami. Próby dotarcia do kogoś, spojrzenia obiektywnie na życie kogoś innego, kogoś drugiego wydają mi się z góry skazane na niepowodzenie. Przecież nie można powiedzieć nic istotnego, nie widząc, nie czując, nie rozumiejąc.
Tak jest z "Gajką i Jackiem". Jest to szczególna biografia - jej tematem jest uczucie, nie osoby - ale nie jest prawdziwa. Ma też...