Każda kolejna część serii Autostopem przez galaktykę była coraz bardziej absurdalna od poprzedniej. Początkowo było to nawet dość zabawne, ale im więcej absurdów się pojawiało tym bardziej było to męczące. We "W zasadzie niegroźna" absurdalność osiągnęła apogeum. Nie wiadomo co, gdzie, z kim, dlaczego i przede wszystkim PO CO. Wszystko miesza się ze wszystkim, w ciągu kilku rozdziałów dzieje się tyle bezsensownych i niemożliwych rzeczy, że niezagubienie się w tym jest wyczynem.
Przez to co prezentował autor w (mniej więcej) trzech ostatnich częściach nie pamiętam już co się wydarzyło, gdzie i z kim. Co więcej nie jestem teraz w stanie sobie przypomnieć co się stało z niektórymi postaciami w obrębie tego jednego tomu.
Nie chcę jednak, żeby to wyglądało tak jakby nie było tutaj zupełnie nic ciekawego i zabawnego. Było parę interesujących sytuacji lub zabawnych opisów 'w stylu' pana Adamsa. Nawet ostatnia połowa-ćwiartka książki miała w miarę ciągłą i nie tak bardzo pogmatwaną fabułę. Bardzo podobał mi się fragment pokazujący osobę żyjącą wśród nowoczesnych zaawansowanych technologii i jej zetknięcie się z mechanicznym zegarkiem na rękę. Jak na rok wydania (1992) kiedy najnowsza technologia jeszcze nie pędziła tak jak w ciągu kilku ostatnich lat scena jest szokująco 'świeża'.

Ponad połowę 5. części czytało się ciężko. Można określić, że ta część to CZWOP. Pogmatwanie z poplątaniem. Niestety przez to mam wrażenie, że pan Adams pisał każdą kolejną część bardziej na siłę niż z pomysłem.

Każda kolejna część serii Autostopem przez galaktykę była coraz bardziej absurdalna od poprzedniej. Początkowo było to nawet dość zabawne, ale im więcej absurdów się pojawiało tym bardziej było to męczące. We "W zasadzie niegroźna" absurdalność osiągnęła apogeum. Nie wiadomo co, gdzie, z kim, dlaczego i przede wszystkim PO CO. Wszystko miesza się ze wszystkim, w ciągu kilku...