Nadarzyła mi się wielka okazja żeby zerwać z codziennością a jednocześnie poczuć bezbarwną nudę powszedniości. Mogłem odczuć potężne fatum przyzwyczajenia i mieć nadzieję na wydarzenie się czegoś niesamowitego. Bezustannie czekałem na coś, co nada sens życiu a moją wyobraźnię rozpalała wiara w nadzwyczajne okoliczności dzięki którym spełnią się piękne sny. Tak przyglądałem się metaforze upływającego życia, którą Dino Buzzati podał mi jak zwierciadło, abym mógł się w niej przejrzeć i dostrzec elementy wspólne dla mnie i jego powieści. I dostrzegłem, że moje przeznaczenie jest identyczne z tym, które obowiązuje Giovanniego Drogo, bohatera książki ukazującej niszczycielską pracę upływu lat. Pewne sprawy są uniwersalne, zarówno dla postaci z książek jak i dla ludzi je czytających.

"Pustynia Tatarów" okazała się dla mnie krótkim przewodnikiem po wszechpotężnym bycie jakim jest życie. Nosicielem informacji o walce z panującą codziennością oraz autorytetem stworzonym do poznawania powolnej rzeki przemijania. Uświadomiła mi nieuchronny koniec pewnych etapów egzystencji, nawet pomimo tego, że oczekujemy aby te etapy trwały wiecznie. To dzięki tej powieści dostrzegłem, że pod wpływem niezmordowanego czasu również moja gwiazda kiedyś zgaśnie. Najsilniejszym doświadczeniem które mi przekazał Buzzati stał się upływ czasu i coraz bardziej słabnąca nadzieja na bliżej nieokreślone wydarzenia, które zaburzą prozę życia.

W "Pustyni Tatarów" próżno szukać sugerowanych zastępów wojsk, które wprowadzą bardzo dynamiczną akcję. Jedynie bezkresne pustkowia i górująca nad nimi forteca daje podstawę do myślenia, że wydarzenia w tej powieści mogą mieć coś wspólnego ze średniowiecznymi hordami Tatarów. Dino Buzzati maskując prawdziwe intencje pojęciami z zakresu wojskowości, przemyca do naszej świadomości prawdy życia, które z pewnością dotyczą każdego. Wciągając nas w tajemniczą podróż bez powrotu i podsuwając nam starożytne legendy, doprowadza do obaw o istnienie wielkiej samotności, którą spowity jest człowiek. Od pierwszej chwili gdy mój wzrok padł na starą twierdzę, myśli krążyły wokół absurdalnych hipotez. Okazało się jednak, że atmosfera "Pustyni Tatarów" to tylko surowe przeznaczenie nieodwracalnej ucieczki czasu.

Tak samo jak główny bohater Buzzatiego posiadam przeczucie, że muszę tu zostać. On w swojej warowni, która jest władczynią jego życia, a ja w nurcie prozy, którą reprezentuje twórca "Pustyni Tatarów". Nie ukrywam, że bardzo zainteresowało mnie pulsowanie czasu i wywoływane przez niego zmęczenie po przebytej drodze. Czuję, że oddech fortecy to coś więcej niż tylko opowieść o żołnierskich dylematach. Za tym kryje się jakaś odległa wartość, którą jako przyszły miłośnik włoskiego pisarza będę się starał zgłębić fascynując się innymi jego dziełami.

Nadarzyła mi się wielka okazja żeby zerwać z codziennością a jednocześnie poczuć bezbarwną nudę powszedniości. Mogłem odczuć potężne fatum przyzwyczajenia i mieć nadzieję na wydarzenie się czegoś niesamowitego. Bezustannie czekałem na coś, co nada sens życiu a moją wyobraźnię rozpalała wiara w nadzwyczajne okoliczności dzięki którym spełnią się piękne sny. Tak przyglądałem...