Pustynia Tatarów

Kogo jeszcze zachęcił do lektury tego działa Nassim Taleb ?

Kogo jeszcze zachęcił do lektury tego działa Nassim Taleb ?

Pokaż mimo to

Ciekawa pozycja ktora sklania ku temu by zyc dniem.dzisiejszym nie czekac na lepszy czas bo moze nigdy nie nadejsc....

Ciekawa pozycja ktora sklania ku temu by zyc dniem.dzisiejszym nie czekac na lepszy czas bo moze nigdy nie nadejsc....

Pokaż mimo to

Doskonała książka. Kto szuka wielkiej akcji, nie znajdzie jej. Wraz z głównym bohaterem po prostu czekamy na nadejście Tatarów (!).

Geniusz tej książki polega na tym, że autor tak bardzo nas "wciąga" w akcję, że i my na nich czekamy. Z nadzieją przekładamy następną i następną stronę, aby...

Ale to tylko jeden aspekt książki, bo jest ona jak cebula, rozbieramy ją łuska po łusce, aby zobaczyć nas samych, to co w nas tkwi, a co autor próbuje pokazać postacią głównego bohatera Giovanniego Drogo.

Tę książkę koniecznie trzeba przeczytać.

Doskonała książka. Kto szuka wielkiej akcji, nie znajdzie jej. Wraz z głównym bohaterem po prostu czekamy na nadejście Tatarów (!).

Geniusz tej książki polega na tym, że autor tak bardzo nas "wciąga" w akcję, że i my na nich czekamy. Z nadzieją przekładamy następną i następną stronę, aby...

Ale to tylko jeden aspekt książki, bo jest ona jak cebula, rozbieramy ją łuska po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czekam, czekam, czekam, sens życia polegający na czekaniu.

Czekam, czekam, czekam, sens życia polegający na czekaniu.

Pokaż mimo to

Umrzeć z uśmiechem na ustach!?

Umrzeć z uśmiechem na ustach!?

Pokaż mimo to

Dziwna, spokojna książka z podskórnym napięciem. Nieuchronne przeznaczenie wciąga bohatera i nie pozwala mu na wydostanie się z pułapki, "złotej klatki", w którą wpadł. Autor tworzy postać, która niejako na własne życzenie marnuje swoje życie, czekając wciąż na coś, co nigdy nie nadchodzi. A gdy w końcu marzenie się spełnia, jest już za późno. "Pustynia Tatarów" to swego rodzaju przestroga dla czytelnika, by nie odkładał życia na jutro, lecz żył tu i teraz. Tak przynajmniej wydaje się aż do zakończenia. Pod koniec życia protagonista Giovanni Drogo dokonuje rozliczenia ze swoją egzystencją i nagle okazuje się, że życie bez wrażeń, kariery, sukcesów i porażek, jest przemienione w ofiarę, wyrzeczenie i zyskuje głębszy sens. Wobec śmierci wszyscy są równi i to, czego w życiu dokonali - lub nie dokonali - nie ma już znaczenia. Wartością jest usunięcie się w cień i skromne przyjmowanie własnego przeznaczenia. Drogo nie dokonał niczego wielkiego i na koniec został sam. Ale "Bóg mu wybaczy".

Dziwna, spokojna książka z podskórnym napięciem. Nieuchronne przeznaczenie wciąga bohatera i nie pozwala mu na wydostanie się z pułapki, "złotej klatki", w którą wpadł. Autor tworzy postać, która niejako na własne życzenie marnuje swoje życie, czekając wciąż na coś, co nigdy nie nadchodzi. A gdy w końcu marzenie się spełnia, jest już za późno. "Pustynia Tatarów" to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wyjątkowa książka. Nie dzieje się w niej zbyt wiele, jednak to też świadczy o jej wyjątkowości. Myślę, że o znaczeniu życia Giovanniego Drogo napisano już wszystko w innych recenzjach. Język, jakim jest napisana, nie jest zbyt skomplikowany. Jest przystępny, czasem jest pełen ironii, czasem współczucia dla głównego bohatera. Dodatkowo z daleka czuć wpływ Kafki na twórczość Buzzatiego. Zdecydowanie jest to książka warta przeczytania, a także zasługująca na docenienie.

Wyjątkowa książka. Nie dzieje się w niej zbyt wiele, jednak to też świadczy o jej wyjątkowości. Myślę, że o znaczeniu życia Giovanniego Drogo napisano już wszystko w innych recenzjach. Język, jakim jest napisana, nie jest zbyt skomplikowany. Jest przystępny, czasem jest pełen ironii, czasem współczucia dla głównego bohatera. Dodatkowo z daleka czuć wpływ Kafki na twórczość...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mógłby to napisać Kafka, gdyby był nieuleczalnym melancholikiem.

Mógłby to napisać Kafka, gdyby był nieuleczalnym melancholikiem.

Pokaż mimo to

Jestem po wielkim wrażeniem "klimatyczności" tej powieści. W totalnej nicości, bezkresie, plamkach na horyzoncie - życie.

Jestem po wielkim wrażeniem "klimatyczności" tej powieści. W totalnej nicości, bezkresie, plamkach na horyzoncie - życie.

Pokaż mimo to

Nadarzyła mi się wielka okazja żeby zerwać z codziennością a jednocześnie poczuć bezbarwną nudę powszedniości. Mogłem odczuć potężne fatum przyzwyczajenia i mieć nadzieję na wydarzenie się czegoś niesamowitego. Bezustannie czekałem na coś, co nada sens życiu a moją wyobraźnię rozpalała wiara w nadzwyczajne okoliczności dzięki którym spełnią się piękne sny. Tak przyglądałem się metaforze upływającego życia, którą Dino Buzzati podał mi jak zwierciadło, abym mógł się w niej przejrzeć i dostrzec elementy wspólne dla mnie i jego powieści. I dostrzegłem, że moje przeznaczenie jest identyczne z tym, które obowiązuje Giovanniego Drogo, bohatera książki ukazującej niszczycielską pracę upływu lat. Pewne sprawy są uniwersalne, zarówno dla postaci z książek jak i dla ludzi je czytających.

"Pustynia Tatarów" okazała się dla mnie krótkim przewodnikiem po wszechpotężnym bycie jakim jest życie. Nosicielem informacji o walce z panującą codziennością oraz autorytetem stworzonym do poznawania powolnej rzeki przemijania. Uświadomiła mi nieuchronny koniec pewnych etapów egzystencji, nawet pomimo tego, że oczekujemy aby te etapy trwały wiecznie. To dzięki tej powieści dostrzegłem, że pod wpływem niezmordowanego czasu również moja gwiazda kiedyś zgaśnie. Najsilniejszym doświadczeniem które mi przekazał Buzzati stał się upływ czasu i coraz bardziej słabnąca nadzieja na bliżej nieokreślone wydarzenia, które zaburzą prozę życia.

W "Pustyni Tatarów" próżno szukać sugerowanych zastępów wojsk, które wprowadzą bardzo dynamiczną akcję. Jedynie bezkresne pustkowia i górująca nad nimi forteca daje podstawę do myślenia, że wydarzenia w tej powieści mogą mieć coś wspólnego ze średniowiecznymi hordami Tatarów. Dino Buzzati maskując prawdziwe intencje pojęciami z zakresu wojskowości, przemyca do naszej świadomości prawdy życia, które z pewnością dotyczą każdego. Wciągając nas w tajemniczą podróż bez powrotu i podsuwając nam starożytne legendy, doprowadza do obaw o istnienie wielkiej samotności, którą spowity jest człowiek. Od pierwszej chwili gdy mój wzrok padł na starą twierdzę, myśli krążyły wokół absurdalnych hipotez. Okazało się jednak, że atmosfera "Pustyni Tatarów" to tylko surowe przeznaczenie nieodwracalnej ucieczki czasu.

Tak samo jak główny bohater Buzzatiego posiadam przeczucie, że muszę tu zostać. On w swojej warowni, która jest władczynią jego życia, a ja w nurcie prozy, którą reprezentuje twórca "Pustyni Tatarów". Nie ukrywam, że bardzo zainteresowało mnie pulsowanie czasu i wywoływane przez niego zmęczenie po przebytej drodze. Czuję, że oddech fortecy to coś więcej niż tylko opowieść o żołnierskich dylematach. Za tym kryje się jakaś odległa wartość, którą jako przyszły miłośnik włoskiego pisarza będę się starał zgłębić fascynując się innymi jego dziełami.

Nadarzyła mi się wielka okazja żeby zerwać z codziennością a jednocześnie poczuć bezbarwną nudę powszedniości. Mogłem odczuć potężne fatum przyzwyczajenia i mieć nadzieję na wydarzenie się czegoś niesamowitego. Bezustannie czekałem na coś, co nada sens życiu a moją wyobraźnię rozpalała wiara w nadzwyczajne okoliczności dzięki którym spełnią się piękne sny. Tak przyglądałem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to