Pustynia Tatarów

Historia włoskiego porucznika oddelegowanego do starej fortecy w górach. Nie jest to opowieść o wojnie, raczej rozważania o życiu, przemijaniu, sile przyzwyczajenia, marzeniach i tym podobnych kwestiach.

Dobrze mi się czytało. W książce jest parę ciekawych momentów otwartych na interpretację. Moja ocena: 7/10.

Historia włoskiego porucznika oddelegowanego do starej fortecy w górach. Nie jest to opowieść o wojnie, raczej rozważania o życiu, przemijaniu, sile przyzwyczajenia, marzeniach i tym podobnych kwestiach.

Dobrze mi się czytało. W książce jest parę ciekawych momentów otwartych na interpretację. Moja ocena: 7/10.

lubię ta książkę, choć nie do końca wiem dla czego. Ma bardzo specyficzny klimat lekko nadpsutego żalu i smutku upływającego życia. przypomina mi sie trochę klimat obrazów Hoopera

lubię ta książkę, choć nie do końca wiem dla czego. Ma bardzo specyficzny klimat lekko nadpsutego żalu i smutku upływającego życia. przypomina mi sie trochę klimat obrazów Hoopera

Książka o bezlitosnym upływie czasu. Autor na 150 stronach opisuje całe życie głównego bohatera, które przeminęło tak szybko jak ta książka. Niewiele się tu dzieje, więcej refleksji o przemijaniu niż akcji

Książka o bezlitosnym upływie czasu. Autor na 150 stronach opisuje całe życie głównego bohatera, które przeminęło tak szybko jak ta książka. Niewiele się tu dzieje, więcej refleksji o przemijaniu niż akcji

Bardzo niedoceniona, uniwersalna powieść-moralitet o życiu przepływającym przez palce, gdy człowiek wygodę rutyny (w tym przypadku przedstawioną jako służbę wojskową) przedłoży ponad faktyczne, autentyczne czerpanie z życia tylko po to, aby osiągnąć nieuchronny, iluzoryczny cel.

Prostota symboliki, języka czy bohaterowie wyłącznie jako narzędzia dla przedstawienia przewodniej myśli nie mają znaczenia, gdy nawet sama struktura przedstawionego świata dąży do ukazania tego jednego, uniwersalnego spostrzeżenia. Co więcej, spostrzeżenia nie tylko wciąż aktualnego, ale i otwierającego się na nowe interpretacje. Moim zdaniem po 80 latach "Pustynia Tararów" to już niemal książka o utknięciu własnej świadomości w znanej z psychologii regule konsekwencji.

Naturalnym wydaje się skończyć powieść na tym, że atak na fort nie następuje. W tej jednak prostej opowieści ta mała przewrotka sprawia, że myśl przewodnia nie jest bezkrytycznie jednostronna. Ostatecznie protagonista przez starość i chorobę i tak nie doczekuje się walki, tocząc inną i wymagającą nie mniejszej odwagi, a to jak blisko był spełnienia marzenia tylko potęguje siłę przekazu autora.

Niedoskonałości Buzzatiego wybaczam przez bardzo duży sentyment do książki, która stała się dla mnie wzorcowym przykładem dzieła zachęcającego do zmian w życiu, ciążąc mi niemal jako wyrzut. Dlatego nawet jeśli powrót po kilku czytelniczych latach obnaża kilka detali, to radość z dobrze dokonanych zmian rekompensuje mi lekturę z nawiązką. Polecam.

Bardzo niedoceniona, uniwersalna powieść-moralitet o życiu przepływającym przez palce, gdy człowiek wygodę rutyny (w tym przypadku przedstawioną jako służbę wojskową) przedłoży ponad faktyczne, autentyczne czerpanie z życia tylko po to, aby osiągnąć nieuchronny, iluzoryczny cel.

Prostota symboliki, języka czy bohaterowie wyłącznie jako narzędzia dla przedstawienia...

Atmosfera czekania, nierzeczywistości, lęku i obawy. Przypowieść, moralitet - trudno mi jednoznacznie zaklasyfikować tę powieść. A jakim pięknym językiem jest to napisane. Cymes!

Atmosfera czekania, nierzeczywistości, lęku i obawy. Przypowieść, moralitet - trudno mi jednoznacznie zaklasyfikować tę powieść. A jakim pięknym językiem jest to napisane. Cymes!

Powieść specyficzna, niemal symboliczna o ukrytych znaczeniach i wielu możliwościach interpretacji. Dość prosta fabuła otwiera przed czytelnikiem wiele możliwości. Bohatera – porucznika Giovanni Drogo poznajemy, gdy udaje się konno do odległej granicznej fortecy,skąd widać pustynię, z której wieki temu nadciągnęli na wpół mityczni Tatarzy.
Żołnierze i oficerowie, którzy decydują się na dobrowolną służbę tam wydają się dziwni, ale na swój sposób sympatyczni. Różne są też ich motywacje.
Niektórzy liczą na to, że będą tymi szczęściarzami, którzy wsławią się podczas kolejnego najazdu, wypatrując tego wielkiego wydarzenia w każdym cieniu na horyzoncie. To co niesie ze sobą normalne życie wydaje im się nudne i nieważne. Wielkie, wzniosłe i fascynujące jest oczekiwanie na wroga. Życie ma sens, kiedy doświadczy się z nim niesamowitej przygody, poświęcenia czy chociażby wyróżnienia w boju (a nawet śmierci). Codzienność cywili w mieście jest dla niektórych jałowa. Kariera, rodzina, podróże, przyjaciele – czym są wobec możliwości wielkiego wydarzenia. Nawiasem mówiąc temu oczekiwaniu towarzyszy dużo nudniejsza wojskowa rutyna, regulaminy, musztry, hasła, zmiany warty ale wszystko we „wzniosłym” celu, przez co oficerowie tacy jak Ortiz czy Simeoni lub chodzący regulamin - sierżant Trunk – zdaję się nie dostrzegać nudy tych zajęć.
Starzy oficerowie mówią Giovanniemu Drogo, że jest młody i ma czas. To kluczowe pojęcie w powieści. Czas jest argumentem zwolenników postawy pasywnej, trwania, braku działania i zmian. Wszak jest go dużo. Ale tak się tylko wydaje. Giovanni Drogo ma wiele okazji by legalnie opuścić fortecę Bastiani. Z tym, że za każdym razem wymaga to działania i to konsekwentnego. A przecież na to zawsze jest czas. Ale to nieprawda. Pokazują to sceny z jego urlopu w mieście po czterech latach służby. Drogo odrzuca każdą możliwość zmiany swojej sytuacji, która wymaga jego aktywności. Chociażby werbalnej na spotkaniu z siostrą przyjaciela. I czas mu już tych możliwości nie przywróci, wręcz przeciwnie.
A kiedy forteca jest (wreszcie – sic!) zagrożona okazuje się, że … nie warto spoilerować.
Każdy może odczytać powieść na swój sposób. Osobiście odpowiada mi interpretacja w duchu książek rodaka autora – Antonio Tabucchiego (czy nawet w duchu ewangelicznym). Nie oczekuj walki ze smokiem, księżniczki z połową królestwa czy innych cudownych okazji wsławienia się. Nie szukaj ich w odosobnieniu czy odludnych, niesamowitych miejscach. Twoje życie i szczęście (inaczej – Twój krzyż) są obok Ciebie, w zasięgu ręki – działaj, bądź aktywny, walcz ze złem, dawaj siebie innym. Inaczej ani się obejrzysz życie przeleci Ci przez palce i staniesz się nikomu niepotrzebny oraz zależny od innych.

Powieść specyficzna, niemal symboliczna o ukrytych znaczeniach i wielu możliwościach interpretacji. Dość prosta fabuła otwiera przed czytelnikiem wiele możliwości. Bohatera – porucznika Giovanni Drogo poznajemy, gdy udaje się konno do odległej granicznej fortecy,skąd widać pustynię, z której wieki temu nadciągnęli na wpół mityczni Tatarzy.
Żołnierze i oficerowie, którzy...

Książka absolutnie genialna.

Książka absolutnie genialna.

Kogo jeszcze zachęcił do lektury tego działa Nassim Taleb ?

Kogo jeszcze zachęcił do lektury tego działa Nassim Taleb ?

Ciekawa pozycja ktora sklania ku temu by zyc dniem.dzisiejszym nie czekac na lepszy czas bo moze nigdy nie nadejsc....

Ciekawa pozycja ktora sklania ku temu by zyc dniem.dzisiejszym nie czekac na lepszy czas bo moze nigdy nie nadejsc....

Doskonała książka. Kto szuka wielkiej akcji, nie znajdzie jej. Wraz z głównym bohaterem po prostu czekamy na nadejście Tatarów (!).

Geniusz tej książki polega na tym, że autor tak bardzo nas "wciąga" w akcję, że i my na nich czekamy. Z nadzieją przekładamy następną i następną stronę, aby...

Ale to tylko jeden aspekt książki, bo jest ona jak cebula, rozbieramy ją łuska po łusce, aby zobaczyć nas samych, to co w nas tkwi, a co autor próbuje pokazać postacią głównego bohatera Giovanniego Drogo.

Tę książkę koniecznie trzeba przeczytać.

Doskonała książka. Kto szuka wielkiej akcji, nie znajdzie jej. Wraz z głównym bohaterem po prostu czekamy na nadejście Tatarów (!).

Geniusz tej książki polega na tym, że autor tak bardzo nas "wciąga" w akcję, że i my na nich czekamy. Z nadzieją przekładamy następną i następną stronę, aby...

Ale to tylko jeden aspekt książki, bo jest ona jak cebula, rozbieramy ją łuska po...