Interesujące streszczenie poglądów krytyków demokracji samej w sobie, a także tej przymiotnikowej. Chyba najbardziej trafnie profesor Jacek Bartyzel opisał zresztą absurdy chrześcijańskiej demokracji, która już w 2009 roku była całkowitą parodią samej siebie i "prawicą socjaldemokracji", zaś obecnie jest główną podporą systemu.

Z drugiej strony aż prosi się o nieco bardziej rozbudowaną publikację, chociaż można takowe znaleźć (vide "Krytycy Demokracji" prof. Adama Wielomskiego i Cezarego Kality). Druga rzecz to nieco odstający od reszty rozdział poświęcony demokracji w ujęciu nacjonalitaryzmu.

W każdym razie powinien przeczytać to każdy, kto jest zgorszony coraz gorszym poziomem kampanii przedwyborczych w demokratycznej Polsce.

Interesujące streszczenie poglądów krytyków demokracji samej w sobie, a także tej przymiotnikowej. Chyba najbardziej trafnie profesor Jacek Bartyzel opisał zresztą absurdy chrześcijańskiej demokracji, która już w 2009 roku była całkowitą parodią samej siebie i "prawicą socjaldemokracji", zaś obecnie jest główną podporą systemu.

Z drugiej strony aż prosi się o nieco...

Pięć rozbudowanych esejów: 1) przegląd teorii krytycznych wobec demokracji, 2) przegląd teorii krytycznych wobec kontraktualizmu (umowa społeczna),3) analiza demokracji liberalnej, 4) analiza narodowej demokracji, oraz 5) analiza historyczna chrześcijańskiej demokracji.

Kompetentnie i z erudycją, miejscami może przesadną. Trudny język, pełno odwołań, nie czyta się tego łatwo.

Znalazłem pewne, dość niestety nierzadkie u Bartyzela, problemy z omawianiem źródeł. I tak np. czytając o poglądach Karola Ludwika Konińskiego (s. 129) zdziwiła mnie informacja, że podaje on wiadomość o spaleniu przez tlum karlistowskiej hiszpańskiej drukarni w Lyonie w latach 1830-tych. Jest przypis - artykuł Konińskiego z roku 1930. Odnajduję go w internecie, a tam nie ma słowa o Hiszpanii. Owszem, jest u niego pytanie, czy sympatyzować "z temi dziennikami karlistowskimi w Lyonie", ale z tekstu wynika, że chodzi o francuskich sympatyków obalonego króla Francji Karola X. Nie mówiąc o tym, że adres bibliograficzny jest podany przez Bartyzela nieco błędnie, nie "s. 277", tylko strona 275.

Tak więc kłania się stara leninowska zasada: ufać, ale kontrolować.

Pięć rozbudowanych esejów: 1) przegląd teorii krytycznych wobec demokracji, 2) przegląd teorii krytycznych wobec kontraktualizmu (umowa społeczna),3) analiza demokracji liberalnej, 4) analiza narodowej demokracji, oraz 5) analiza historyczna chrześcijańskiej demokracji.

Kompetentnie i z erudycją, miejscami może przesadną. Trudny język, pełno odwołań, nie czyta się tego...

Długo zajęło mi przejście przez tę 200-stronicową lekturę, a to trochę dlatego, że momentami mnie ona nużyła, a czasem też irytowała. Choć moja generalna nota jest dość wysoka, to autorowi powinienem wypomnieć na siłę wysublimowaną nomenklaturę, którą męczy w zdaniach długości 1/3 strony. Ponadto czytania nie ułatwia wymóg znajomości trudnych wyrazów oraz sformułowań w innych językach (często z użyciem korespondującego alfabetu). Do tego dochodzą rozpasłe zdania poprzerywane myślami i wzmiankami w nawiasach. Tą książką prof. Bartyzel ewidentnie celuje w konkretny sektor akademicki utrudniając tym samym odbiór "szarakom", choć mam świadomość, że to może być tylko moja opinia, niepodzielana przez pozostałych czytelników. Po prostu do mnie ta forma nie przemawia.

Forma formą, ale treść zasługuje na wyższą notę. Autor w początkowej części książki skupia się na rozdzieleniu krytyk demokracji na substancjalistyczną i akcydentalistyczną. Znaczenie tych ujęć zostaje szczegółowo wyjaśnione i zaopatrzone w przykłady odpowiadających im krytyków. Ta część jest zbiorem argumentów antydemokratycznych oraz zawiera definicje pojęć takich jak pochodzenie prawa, władzy czy stan naturalny, które to stanowią rdzeń wszelkich doktryn instytucjonalnych. Dalej można znaleźć krytykę demoliberalizmu (naprawdę dobrze napisana) oraz ciekawe rozróżnienie na nacjonalizm i nacjonalitaryzm. Jednak w mojej ocenie najmniej interesującą i najbardziej nużącą częścią była ta o demokracji chrześcijańskiej.

Końcówka (podsumowanie oraz dwa apendyksy) pozwoliła mi odświeżyć sobie pełny przekaz książki. Przy czytaniu tak mocno rozciągniętym w czasie można bez problemu zgubić istotę krytyki, stąd słowa uznania za ten rozdział.

Prof. Bartyzel jest niebywałym erudytą, doskonale obytym z tematem jego intelektualnej działalności. Miałem okazję uczestniczyć w jednym z jego wykładów, stąd ta książka, pomimo wspomnianych (głównie subiektywnych) minusów, w mojej ocenie pokazuje, jak bardzo ważnym głosem jest on w dyskusji na temat demokracji.

Długo zajęło mi przejście przez tę 200-stronicową lekturę, a to trochę dlatego, że momentami mnie ona nużyła, a czasem też irytowała. Choć moja generalna nota jest dość wysoka, to autorowi powinienem wypomnieć na siłę wysublimowaną nomenklaturę, którą męczy w zdaniach długości 1/3 strony. Ponadto czytania nie ułatwia wymóg znajomości trudnych wyrazów oraz sformułowań w...

Bardzo dobra książka. Profesor Bartyzel swoją typową erudycją i logiką wywodu przekazuje swoje myśli na temat demokracji - jej rodowód - historyczny oraz ideowy. Książka zawiera mnóstwo odniesień do prac różnych filozofów, do tych klasycznych, jak i mniej znanych.

Bardzo dobra książka. Profesor Bartyzel swoją typową erudycją i logiką wywodu przekazuje swoje myśli na temat demokracji - jej rodowód - historyczny oraz ideowy. Książka zawiera mnóstwo odniesień do prac różnych filozofów, do tych klasycznych, jak i mniej znanych.

Pięć rozdziałów fachowo przedstawiających argumenty przeciwko różnym rodzajom demokracji. Napisana precyzyjnym, acz bardzo trudnym i naukowym językiem. Polecam!

Pięć rozdziałów fachowo przedstawiających argumenty przeciwko różnym rodzajom demokracji. Napisana precyzyjnym, acz bardzo trudnym i naukowym językiem. Polecam!

nierówna. Najlepszy jest rozdział o chadecji

nierówna. Najlepszy jest rozdział o chadecji