Fragmenty dzieła "O wojnie". Z ponad 500 stron wybrano trochę ponad 100, skupiając się na problemach teoretycznych. Pominięcie 4/5 materiału miało pewnie wydobyć ponadczasowe przesłanie dzieła, ale raczej pozbawiło je konkretu i wymiaru praktyczno-analitycznego.

Fragmenty dzieła "O wojnie". Z ponad 500 stron wybrano trochę ponad 100, skupiając się na problemach teoretycznych. Pominięcie 4/5 materiału miało pewnie wydobyć ponadczasowe przesłanie dzieła, ale raczej pozbawiło je konkretu i wymiaru praktyczno-analitycznego.

Sięgnąłem po tę pozycję, by liznąć trochę taktyki i strategii na wojnie.
Początek w miarę łatwy w odbiorze, potem zaczęły się schody.
Dla humanisty - książka niezwykle trudna w odbiorze, musiałem sporo się namyśleć, żeby zrozumieć pewne rzeczy.

Sięgnąłem po tę pozycję, by liznąć trochę taktyki i strategii na wojnie.
Początek w miarę łatwy w odbiorze, potem zaczęły się schody.
Dla humanisty - książka niezwykle trudna w odbiorze, musiałem sporo się namyśleć, żeby zrozumieć pewne rzeczy.

Ciężko sie to czyta i ... jakoś niewiele z tego wynika.

Ciężko sie to czyta i ... jakoś niewiele z tego wynika.

„O naturze wojny” Carla von Clausewitza stanowi obok „Sztuki wojny” Sun Tzu kanon, fundament teorii wojskowości i jest dziełem, które odcisnęło ogromny wpływ na późniejszy rozwój tej dziedziny. Po zakończeniu lektury można się zacząć zastanawiać, co też doprowadziło do takiej sytuacji, gdyż traktat tego słynnego pruskiego generała w pierwszej chwili nie sprawia wrażenia czegoś wybitnego. Szereg trafnych spostrzeżeń połączony z pewną erudycją autora jeszcze nie powinien tworzyć legendy. Dodatkowo niełatwy, bardzo „steoretyzowany” sposób pisania sprawia, że czytanie przypomina przedzieranie się przez zasieki i próbę zdobycia silnie umocnionej pozycji wroga. Jako usprawiedliwienie można oczywiście powiedzieć, że cała praca ma mieć taki właśnie charakter, więc narzekanie kojarzy się z biadoleniem, że w encyklopedii jest mało akcji.

Charakterystykę „O wojnie” warto zacząć od samego Clausewitza, o którym trzeba wiedzieć, że był czynnym wojskowym, brał osobiście udział w bitwach swej epoki, znał z doświadczenia okres napoleoński, a także stanowił istotny tryb w pruskiej machinie wojennej.
To, czym tak naprawdę się przysłużył i co stanowi poważny wkład w wojskowość to zebranie i przedstawienie w zwartej postaci wszystkich przemyśleń, refleksji i doświadczeń jakie pojawiły się w czasie jego badań nad militarnymi koncepcjami z jakimi miał styczność. Wiele w tym zasługi wychowania, wyboru drogi życiowej, ale także trafnych obserwacji i umiejętnego wyciągania wniosków z różnych sytuacji.
Trudno stworzyć streszczenie czegoś pisanego w taki sposób, lecz to co najbardziej uderza, to oprócz zasad wojennych niesamowite przełożenie reguł Clausewitza na inne dziedziny życia. W sprawach militarnych miał w istocie w większości rację (choć boli nieco jego zupełne nieliczenie się z czynnikiem opinii publicznej i siłą głosu społeczeństwa, ale to być może wina drylu, w jakim przyszło mu żyć – wojna w Wietnamie pokazała, że publiczna presja może być decydująca),ale trzeba mu przyznać, że miejscami jego tyrady świetnie wpasowują się choćby w codzienne życie. Maksymalizacja sił i środków na konkretnym celu, odpowiednie przygotowania do planowanych działań, skuteczne wsparcie na odpowiednich odcinkach frontu, nieuleganie emocjom podczas podejmowania naprawdę ważnych decyzji służbowych/zawodowych, dużej roli osób o naturze przywódców i inne. Clausewitzowi trzeba też przyznać, że zdaje się jako pierwszy w klarowny sposób sprecyzował różnicę między taktyką i strategią, co obecnie stanowi podstawę w nauczaniu o działaniach zbrojnych. Mówi się także o sporym praktycznym wykorzystaniu jego pryncypiów w nowoczesnym marketingu, gdzie nierzadko to skuteczność decyduje o sensowności podejmowania wszelkiej aktywności, a cel uświęca środki (zupełnie jak teoria wojny totalnej).
„O wojnie” zasłużenie zdobyło sobie popularność, choć współcześnie nie jest już arcydziełem. Biorąc pod uwagę jednak realia pierwszej połowy XIX wieku i ówczesne koncepcje, dzieło to stanowiło krok milowy w swojej dziedzinie.

„O naturze wojny” Carla von Clausewitza stanowi obok „Sztuki wojny” Sun Tzu kanon, fundament teorii wojskowości i jest dziełem, które odcisnęło ogromny wpływ na późniejszy rozwój tej dziedziny. Po zakończeniu lektury można się zacząć zastanawiać, co też doprowadziło do takiej sytuacji, gdyż traktat tego słynnego pruskiego generała w pierwszej chwili nie sprawia wrażenia...

Niełatwo się czyta tę książkę. Zapewne ze względu na język jakim jest prowadzona. Kilka fragmentów (o strategii i taktyce) bardzo nudnych. Początek i koniec książki zupełnie odwrotnie. Dla osób interesujących się tematyką na pewno pozycja obowiązkowa. Wiele prawd na temat polityki, znaczenia morale oraz roli wodzów itd..

Niełatwo się czyta tę książkę. Zapewne ze względu na język jakim jest prowadzona. Kilka fragmentów (o strategii i taktyce) bardzo nudnych. Początek i koniec książki zupełnie odwrotnie. Dla osób interesujących się tematyką na pewno pozycja obowiązkowa. Wiele prawd na temat polityki, znaczenia morale oraz roli wodzów itd..