Już po przeczytaniu samego wstępu miałam ochotę wyrzucić z lodówki całe śmieciowe jedzenie, opróżnić szuflady z czekolady, razem z prowiantem chciałam pozbyć się też i nadmiaru ubrań, rzeczy, książek, kosmetyków, a najchętniej zostałabym po prostu sama ze sobą i delektowała się ciszą kontemplując po prostu proste życie.
Autor przyrównując naszą kulturę konsumpcjonizmu do kultury japońskiej uwidacznia bardzo wiele faktów o towarzyszącym nam nieustannie nadmiarze we wszystkich aspektach życia. A przecież życie nie polega tylko na tym, żeby mieć jak najwięcej, żeby najeść się do granic możliwości nie mogąc potem ruszać się do następnego dnia z przejedzenia, nie polega na tym, by ciągle sobie dogadzać pakując w siebie niezmierzone ilości pożywienia, cukru, węglowodanów, a wręcz przeciwnie - o wiele więcej zyskamy w tym życiu, jeśli dostrzeżemy piękno umiaru i stosując go przyczynimy się nie, jak większość myśli, do utraty wagi, do głodu, do psychicznych męczarni, a do pewnego rodzaju wyzwolenia emocjonalnego, do czucia się wolnym, do lepszego wykorzystywania naszych możliwości umysłowych.

Książka jest naprawdę dobrym przywódcą dla tych, którym ciągle mało, aby mogli zacząć czuć się nasyceni po dostarczeniu sobie niezbędnego minimum, a jednocześnie wydobywającym z nich maksimum potencjału.

Już po przeczytaniu samego wstępu miałam ochotę wyrzucić z lodówki całe śmieciowe jedzenie, opróżnić szuflady z czekolady, razem z prowiantem chciałam pozbyć się też i nadmiaru ubrań, rzeczy, książek, kosmetyków, a najchętniej zostałabym po prostu sama ze sobą i delektowała się ciszą kontemplując po prostu proste życie.
Autor przyrównując naszą kulturę konsumpcjonizmu do...