Nie tylko ja uważam "1Q84" za najgorszą w całym dorobku Murakamiego; wg Wikipedii:

"Among the negative reviews, Time 's Bryan Walsh found "1Q84" to be the weakest of Murakami's novels in part because it excises his typical first-person narrative.[ A negative review from The A.V. Club had Christian Williams calling the book "stylistically clumsy" with "layers of tone-deaf dialogue, turgid description, and unyielding plot"; he awarded a D rating. Also criticizing the book was Sanjay Sipahimalani, who felt the writing was too often lazy and cliched, the Little People were risible rather than menacing, and that the book had too much repetition. Janet Maslin called the novel "stupefying" "1000 uneventful pages" in the review for The New York Times, which picked Murakami's earlier work, "Kafka on the Shore", as one of the best 10 novels in 2005".
Zapomniałem napisać w recenzji I-ego tomu że jest to wyjątkowa lektura, z której nie wyłowiłem ani jednego wartościowego cytatu. /Piszę te słowa w połowie II tomu/.
Obsesja trwa, a właściwie adekwatnym słowem jest zajob, bo już w II rozdziale, w trakcie spokojnej rozmowy o najlepszych jazzowych klarnecistach, nagle pojawia się:

"...delikatnie pogłaskała jego jądra..."

Ni przypiął, ni przyłatał, bez jakiegokolwiek kontekstu ewentualnie kontynuacji. CZY LUDZIE, NAWET NAMIĘTNI KOCHANKOWIE, W TRAKCIE POWAŻNEJ ROZMOWY GŁASZCZĄ SIĘ PO JAJACH? W IV rozdziale mamy opis pierwszej ejakulacji Tenga oraz opis systematycznego onanizowania się podczas którego wspominanie uścisku ręki 10-letniej rówieśniczki pomaga w szczytowaniu. Autor podkreśla też, że ten 30-letni mężczyzna jest nieustabilizowanym rozbitkiem życiowym, marginesem społecznym:

"...jako nauczyciel na kursach przygotowawczych, pracujący na zlecenie, nie miał nawet stałego zatrudnienia. Praca była niewątpliwie lekka i przyjemna, dochody zupełnie wystarczały na samotne życie, lecz nie dało się go nazwać filarem społeczeństwa. Prócz uczenia w szkole zajmował się pisaniem powieści, lecz na razie nic nie opublikował. Pisywał do magazynu kobiecego wyssane z palca horoskopy. Cieszyły się popularnością, ale szczerze mówiąc, były to zwykłe bzdury. Nie miał żadnego wartego wzmianki przyjaciela, nie miał też dziewczyny. Jego stosunki z ludźmi ograniczały się w praktyce do cotygodniowych schadzek ze starszą o dziesięć lat kochanką...."

Przypominam, że Aomame też bez żadnej stabilizacji, a do tego zawodowa morderczyni. Dwoje negatywnych bohaterów to dość oryginalny pomysł. Brnę dalej, bo zrozumiałem, że przywódcą sekty jest Fukada, gwałty rozpoczął od własnej córki, więc ciekawe, co Murakami wymyśli. Najprościej byłoby zwalić na "little people", że zagnieżdziły się w jego mózgu.
W rozdziale V opis domniemanego wytrysku podczas seksu sado-macho z zabitą Ayumi. Tamże marzenie Aomame o dużym penisie 30-letniego Tengo, na bazie uścisku dłoni dziesięciolatków.
Już w IX rozdziale mam potwierdzenie swoich przypuszczeń: PENIS FUKADY NISZCZY MACICE DZIEWCZYNEK, ALE ON NIEWINNY, TO "LITTLE PEOPLE" STERUJĄ JEGO ORGANEM. Nie zaskoczył mnie autor!!
Nie mogę być jednostronnie krytyczny, więc z przyjemnością dzielę się z Państwem, wreszcie znalezioną ciekawą sentencją z rozdziału XI:

"– Bo większość ludzi nie chce prawdy, którą da się udowodnić. Tak jak pani powiedziała, w wielu przypadkach prawdzie towarzyszy silny ból. A prawie nikt nie szuka prawdy, której towarzyszy ból. Ludzie potrzebują pięknych i przyjemnych historii, które pozwolą im choć trochę poczuć, że ich istnienie ma głębszy sens. Dlatego właśnie powstają religie".

Za to rewanż następuje w rozdziale XIII, gdy autor obsesyjnie powraca do masturbacji Aomame, w trakcie której myśli o Tengo i vice versa, jak gdyby pomarzyć bez tej czynności nie można by było. Skonfundowany Murakami próbuje rozmydlić sprawę gwałtów dziesięciolatek, bezsensownym bzdurzeniem o alternatywnej rzeczywistości, podczas gdy w tej realnej, 1984 roku, wiele osób widziało skutki tej zbrodni i tego faktu w żaden sposób nie da się wymazać. To bajdurzenie, że "Tsubasa była jedynie kształtem pojęciowym" jest NIEPRZEKONYWUJĄCE!!!. W końcu sam autor przyznaje, że nikt normalny nie może w to wszystko uwierzyć:

".. Nie tylko starsza pani, ale nikt normalny nie uwierzyłby od razu w istnienie tych wszystkich Little People, mother, daughter i powietrznych poczwarek. Dla normalnego człowieka te rzeczy były tylko wymysłami występującymi w powieści...."

I dlatego resztę pozostawiam bez komentarza, tylko powiem, że romantyczny koniec II tomu zapowiada spełnienie miłości w trzecim.

Nie tylko ja uważam "1Q84" za najgorszą w całym dorobku Murakamiego; wg Wikipedii:

"Among the negative reviews, Time 's Bryan Walsh found "1Q84" to be the weakest of Murakami's novels in part because it excises his typical first-person narrative.[ A negative review from The A.V. Club had Christian Williams calling the book "stylistically clumsy" with "layers of...