Ten ton ma sporo elementów, które mimo wszystko pchają mnie na przód i ciekawią, trzymają w napięciu, ale jeszcze więcej takich, przez które mam ochotę krzyczeć i rzucić to w cholerę. Po niesamowicie wciągającym drugim tomie spodziewałam się więcej, a niestety strasznie się wynudziłam i okropnie mi się to słuchanie ciągnęło. Kolejny na pewno przeczytam, ale potrzebuję przerwy.

Ten ton ma sporo elementów, które mimo wszystko pchają mnie na przód i ciekawią, trzymają w napięciu, ale jeszcze więcej takich, przez które mam ochotę krzyczeć i rzucić to w cholerę. Po niesamowicie wciągającym drugim tomie spodziewałam się więcej, a niestety strasznie się wynudziłam i okropnie mi się to słuchanie ciągnęło. Kolejny na pewno przeczytam, ale potrzebuję przerwy.

Bardzo dobry horror.
Warto przeczytać.
Polecam.

Bardzo dobry horror.
Warto przeczytać.
Polecam.

Ten tom wchodzi na wyższy poziom. Akcji jest więcej i obejmuje nagle cały świat. Sposób jej opisania też jest inny. Mamy kilka opisów wydarzeń z różnych miejsc, które na pierwszy rzut oka mają mało ze sobą wspólnego. Dostajemy też więcej bohaterów i ich perspektyw na sytuację. Mija trochę czasu, zanim bohaterowie łączą wszystko w jedną całość i rozszyfrowują plan naszego złego ducha. Który wygląda, że naprawdę wykorzystał czas by przemyśleć wszystko po dwóch nieudanych próbach. Na początku nie byłam zadowolona z tego przeskoku czasowego, bo ogólnie fanką tego nie jestem, ale przestało mi to przeszkadzać.
Jedynie Erskine mógłby się trochę ogarnąć, za bardzo próbuje sobie wmówić, że to się wcale nie dzieje.
Książka dobra dla tych, co lubią filmy katastroficzne, bo ten styl akcji jest tu dobrze widoczny.

Ten tom wchodzi na wyższy poziom. Akcji jest więcej i obejmuje nagle cały świat. Sposób jej opisania też jest inny. Mamy kilka opisów wydarzeń z różnych miejsc, które na pierwszy rzut oka mają mało ze sobą wspólnego. Dostajemy też więcej bohaterów i ich perspektyw na sytuację. Mija trochę czasu, zanim bohaterowie łączą wszystko w jedną całość i rozszyfrowują plan naszego...

Książka „Duch zagłady” Graham'a Masterton'a zabiera czytelnika do trzeciego tomu cyklu o Manitou.
Po książkę sięgnęłam w ramach październikowego wyzwania czytelniczego.
Amerykę pustoszy tajemnicza zjawa, która zostawia poćwiartowanych ludzi. Zostaje odnaleziona kobieta z wyprutymi wnętrznościami.
Brzmi przerażająco? Jeżeli nie, to czeka na Was mnóstwo śmierci i zniszczenia, jakie zafundował nam autor.
Rozpoczyna się walka z demonem, który swobodnie przemieszcza się w czasie i przestrzeni, a walka wydaje się beznadziejna. Oczywiście do akcji wkracza jasnowidz Harry Erskine, który jest przekonany, że to kolejne wcielenie Misquamacusa. Dlaczego ta zjawa powraca, ponieważ chce wyrównać rachunki za wszystkie krzywdy doznane przez Indian od białego człowieka. Apokalipsa zatacza coraz szersze kręgi. Wielkie miasta zamieniają się w gruzowiska, które grzebią żywcem mnóstwo ludzi i budynków pod ziemią. Do walki przystępują Harry, Śpiewająca Skała oraz Karen.
Czy tym razem również uda się pokonać Misquamacusa?
Zachęcam do przeczytania cały cykl.

Książka „Duch zagłady” Graham'a Masterton'a zabiera czytelnika do trzeciego tomu cyklu o Manitou.
Po książkę sięgnęłam w ramach październikowego wyzwania czytelniczego.
Amerykę pustoszy tajemnicza zjawa, która zostawia poćwiartowanych ludzi. Zostaje odnaleziona kobieta z wyprutymi wnętrznościami.
Brzmi przerażająco? Jeżeli nie, to czeka na Was mnóstwo śmierci i...

Zaczyna się obiecująco, potem niestety się rozłazi, a końcówka to dramat (przenudne wizje wędrówki po zaświatach). Szkoda, że autor nie rozwinął kilku równoległych wątków, które zaczął jednocześnie z głównym wątkiem Erskina: historia Trixie i jej matki oraz historia Wandy, której autor pozbył się w sposób urągający czytelnikowi. Uwielbiam czarny humor Mastertona (walka z duchami za pomocą butelki keczupu) i to on ratuję tę książkę, ale niestety dziury w podłodze prowadzące do otchłani zupełnie mnie nie przekonują, a główny bohater zachowuje się doprawdy irracjonalnie: najpierw jest świadkiem wywklekania flaków i ogólnej masakry, a chwilę później idzie na obiad i niczym się nie przejmuje. No, ale to jest w końcu horror, więc mniejsza o psychologiczne prawdobieństwo.

Zaczyna się obiecująco, potem niestety się rozłazi, a końcówka to dramat (przenudne wizje wędrówki po zaświatach). Szkoda, że autor nie rozwinął kilku równoległych wątków, które zaczął jednocześnie z głównym wątkiem Erskina: historia Trixie i jej matki oraz historia Wandy, której autor pozbył się w sposób urągający czytelnikowi. Uwielbiam czarny humor Mastertona (walka z...

Dziwnie napisana książka- czasami na siłę przeciągana. Raz Harry zachowuje się mega głupio (zastanawia się co się dzieje mimo, że przed chwilą mu zostało wyjaśnione co się może stać- scena mordu Naomi Greenberg),a za paręnaście stron nie słucha kogoś bardziej ogarniętego w temacie, bo on "wie". Możliwe, że jest to napisane pod typowy horror lub po prostu irracjonalne zachowania miały na celu przedstawić jak się ktoś zachowuje w wyniku stresu (w sumie zabijano na oczach Erskine'a). Niemniej główny bohater powinien być przygotowany na to, w końcu mierzy się z Misqamacusem trzeci raz i nie jedno widział (gwałt prześcieradłem w drugiej części). I na końcu drobny minus, ale to chyba jakby "podpis" autora, tzn. budowanie napięcia całą książkę by finał rozpisać w 2-4 strony :/ . W każdym razie czytało się dość przyjemnie.

Dziwnie napisana książka- czasami na siłę przeciągana. Raz Harry zachowuje się mega głupio (zastanawia się co się dzieje mimo, że przed chwilą mu zostało wyjaśnione co się może stać- scena mordu Naomi Greenberg),a za paręnaście stron nie słucha kogoś bardziej ogarniętego w temacie, bo on "wie". Możliwe, że jest to napisane pod typowy horror lub po prostu irracjonalne...

Trzecie i naprawdę niezłe spotkanie Harry’ego Erskine’a z Misquamacusem. Kolejny raz zanurzymy się w indiańskiej magii, tym razem o wiele, wiele groźniejszej niż poprzednio. Tu już ofiary zemsty szamana idą w tysiące, a Stany czeka prawdziwy kataklizm.
Hary Erskine to bardzo ciekawa postać, właśnie dlatego, że jest tak zwyczajna. To człowiek przeciętny, żaden superbohater. A jednak to on znów musi uratować ludzkość przed zemstą potężnego czarownika. A ten na pomoc wezwał nie tylko krwiożercze indiańskie bóstwo, ale i potężnego ducha voodoo, aby czarni i czerwoni mężowie zjednoczyli siły i wspólnie pozbyli się białych, maszcząc się za krzywdy, które od nich doznali.
Na szczęście Harry również nie jest sam.
Dobra pozycja, choć opisy kataklizmów wydały mi się przydługie i zaczynało już wiać nudą. A to postacie nakreślone ciekawie i przekonująco. No i ten nastrój!
A najbardziej ucieszyło mnie spotkanie ze starymi znajomymi z poprzednich części.

Trzecie i naprawdę niezłe spotkanie Harry’ego Erskine’a z Misquamacusem. Kolejny raz zanurzymy się w indiańskiej magii, tym razem o wiele, wiele groźniejszej niż poprzednio. Tu już ofiary zemsty szamana idą w tysiące, a Stany czeka prawdziwy kataklizm.
Hary Erskine to bardzo ciekawa postać, właśnie dlatego, że jest tak zwyczajna. To człowiek przeciętny, żaden superbohater....

Niesamowity Erskine, chiromancja, wróżenie z kart i z fusów po herbacie...

...to formułka z prezentacją usług głównego bohatera cyklu. Jasnowidz Harry Erskine na codzień walczy co najwyżej z kartami tarota, natomiast u Grahama Mastertona przypadła mu dużo grubsza fucha. Staje on w szranki z demonem potrafiącym się przemieszczać w czasie i przestrzeni, który po raz kolejny przybywa aby wyrównać rachunki za krzywdy Indian doznane od białych kolonizatorów.

Cykl powieściowy ”Manitou” obejmuje 5 książek a ”Duch zagłady” jest jego trzecim wcieleniem. Nie jest to jakoś specjalnie mega wybitne dzieło literackie i na pewno znajdą się rozczarowani (więcej zadowolonych) to jednak w kategoriach rozrywki sprawdza się idealnie.

Niesamowity Erskine, chiromancja, wróżenie z kart i z fusów po herbacie...

...to formułka z prezentacją usług głównego bohatera cyklu. Jasnowidz Harry Erskine na codzień walczy co najwyżej z kartami tarota, natomiast u Grahama Mastertona przypadła mu dużo grubsza fucha. Staje on w szranki z demonem potrafiącym się przemieszczać w czasie i przestrzeni, który po raz kolejny...

2 lata! Cóż można uczynić w tym czasie? ;>

Można skończyć studia magisterskie. Można zajść w ciąże i wyprawić potomstwu roczek. Można zdać prawo jazdy i nawet je stracić. A ile książek można przeczytać w tym okresie? Ja tak długo walczyłem ze wspomnianym tytułem. 2 lata.

Jaka jest Wasza roczna średnia lektur z dwóch ostatnich lat? U mnie to skromne 24 (choć w tym roku przeczytałem już 54). A po części winowajcą tej skromnej liczby jest uznawany przez wielu, klasyk nad klasykami, czyli Graham Masterton.

Nie chcę burzyć niczyich pomników, ale nie planuję już sięgać po książki tej literackiej legendy. Nie tylko dlatego, że wyrosłem już z duchów, ale też nie leży mi poczucie humoru Mastertona. Być może to zaleta tejże historii, że mimo iż czytałem ją 2 lata, wracałem doń po pół roku i pamiętałem o co w niej chodziło, ale to dla mnie zdecydowanie za mało.

Duch zagłady traktuje o historii Indian, ale nie jest to typowy Western. Lektura ta to horror, który opowiada o zjawiskach nadprzyrodzonych, jednocześnie kpiąc z głównego bohatera, który wróży z kart, czy... fusów po herbacie. Btw. moim zdaniem bohaterzy tej książki są bardzo niefrasobliwi, odklejeni od rzeczywistości i irytujący. Wszyscy. Jak jeden mąż.

Największe wrażenie w tym horrorze zrobiła na mnie scena gwałtu, bowiem jeden z bohaterów został zmuszony do seksu przez demona, a wspomniana scena była opisana bardzo skrupulatnie. Tak, to zdecydowanie brzmi przerażająco.

A czy wśród Was są fani literatury Mastertona? Czy jest tu jakiś mroczny rycerz, krzyżowiec, który zechce nawrócić mnie jakimś genialnym tytułem? ;>

2 lata! Cóż można uczynić w tym czasie? ;>

Można skończyć studia magisterskie. Można zajść w ciąże i wyprawić potomstwu roczek. Można zdać prawo jazdy i nawet je stracić. A ile książek można przeczytać w tym okresie? Ja tak długo walczyłem ze wspomnianym tytułem. 2 lata.

Jaka jest Wasza roczna średnia lektur z dwóch ostatnich lat? U mnie to skromne 24 (choć w tym roku...

Czytając miałem nieodparte wrażenie, że pomysł dobry, ale King zrobiłby to lepiej

Czytając miałem nieodparte wrażenie, że pomysł dobry, ale King zrobiłby to lepiej