Trafiłam na tę książkę przy okazji poszukiwań wiadomości dotyczących Warszawy II połowy XIX wieku i życia teatralnego tego okresu. Postać Marii Wisnowskiej wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony rozpuszczona kokietka, budująca swój sceniczny wizerunek bardziej na uwielbieniu mężczyzn, uwodzeniu wszystkich, niż na kunszcie aktorskim, z drugiej ekscentryczka zarażona dekadentyzmem, owładnięta wyobrażeniem śmierci.
Agata Tuszyńska napisała solidną książkę. Teatr Letni - jeden z dwóch Warszawskich Teatrów Rządowych - mieszczący się w Ogrodzie Saskim, to miejsce, gdzie w Warszawie najczęściej grywała aktorka. Poznajemy plejadę najświetniejszych postaci tego okresu - Rapackiego, Królikowskiego, Tatarkiewicza, Myszugę. A przede wszystkim poznajemy drogę artystyczną samej Wisnowskiej (ten wątek książki trochę mnie znudził, bo niemal każda rola omówiona została szczegółowo, a były to role w komediach i dramatach, które w większości nie przetrwały próby czasu). I wreszcie sporo miejsca poświęca autorka stosunkom Wisnowskiej z mężczyznami. Nic dziwnego, przez jednego ze swoich wielbicieli czy kochanków, rosyjskiego oficera Barteniewa, została zastrzelona. Czy to było zabójstwo z zazdrości, czy spełnienie prośby Wisnowskiej, do dziś nie wiadomo.

Trafiłam na tę książkę przy okazji poszukiwań wiadomości dotyczących Warszawy II połowy XIX wieku i życia teatralnego tego okresu. Postać Marii Wisnowskiej wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony rozpuszczona kokietka, budująca swój sceniczny wizerunek bardziej na uwielbieniu mężczyzn, uwodzeniu wszystkich, niż na kunszcie aktorskim, z drugiej ekscentryczka...