Najnowszy tom Agaty Tuszyńskiej to zbiór lirycznych impresji. Te frazy są niczym drobne błyski, które przychodzą niespodziewanie, a trafiają w najczulsze punkty.

Zanim zaczęłam lekturę tego tomu postanowiłam nadrobić "Ćwiczenia z utraty". Znalazłam w nich wyznanie: „Nie umiem już pisać wierszy. Nie przychodzą do mnie. A ja nigdy nie trafiam na pola, gdzie się przedtem pasły. Albo w zarośla, w których się ukrywały”.

Wobec tego "Niesny" wydają mi się tym bardziej wyjątkową lekturą. Mija bowiem piętnaście lat od wydania tego swoistego dziennika pre-żałoby, kiedy wreszcie wiersze powróciły do poetki. To pewnego rodzaju misterium jakiejś magicznej mocy słowa i literatury.

Nie potrafię opisać mojego zachwytu tym, co Agata Tuszyńska robi ze słowem, z leksyką w ogóle. Jak głębokie to jest pisanie, jak przemyślane i trafne w każdym szczególe. Bo powiedzieć, że autorka ujmuje fascynującą grą słów i znaczeń, to jak nic nie powiedzieć. Bo u Tuszyńskiej, poza zabawą językiem, jest zdecydowanie coś więcej. Nawet odważyłabym się powiedzieć, że tej zabawy jest najmniej. Bo zupełnie nie o to chodzi. To tylko narzędzie.

Istotną rolą są konteksty. Opowieść o czymś konkretnym, ale i opowieść sama w sobie. Wiersz (bez tytułu),który otwiera "Niesny" jest świetnym przykładem tej słownej żonglerki:

utknęłam

między kontynentami



skazana na pastwę

lotu.



Oszczędna w słowach, ale obfitująca w sensy, poezja Tuszyńskiej utkana jest z błękitów i tchnień powietrza (powietrza? czy aby?). Te wiersze są delikatne w sposobie ujmowania rzeczy, ale posiadają ogromny ładunek treści, emocji, które pojawiają się podczas czytania. W zasadzie to cała książka robi takie wrażenie – niepozorny, mały format, przyjemna, kojąca okładka. A jednak, gdy zanurzymy się w tej toni języka odczujemy zarówno oczyszczającą i pobudzającą moc słów, jak i ciężar, gdy nimi w pełni „namokniemy”.

"Niesny" przynoszą piękne wyznania, porównania, nadzwyczajne metafory. To „alfabet codziennej wędrówki” żeńskiego podmiotu przez jej intymny mikroświat. To wiersze-szepty kobiety zbudowanej z tęsknoty, miłości, pragnień i wzruszeń. Jej sposób patrzenia na to, co wokół, na drugiego człowieka (szczególnie na adresata jej wyznań),na siebie, swoje ciało i własne emocje – porusza głębią wrażliwości i siłą przeżyć.

W "Niesnach" uczestniczymy w osobistym cierpieniu podmiotu. W cierpieniu, które jednak stwarza sztukę:

w topniejącej czułości

tkliwa nieobecność.

Powyższa miniatura, o tytule "Skrzydło w skrzydło", jest dla mnie znakomitym podsumowaniem całego tomu. Tak właśnie wygląda ta poezja cichego bólu, tęsknoty, którą podmiot dzieli się z niebem czy „pustynnym morzem”. Natura jest tu ważnym powiernikiem, sama przecież mierzy się nieustannie z brakiem i cykliczną śmiercią.

Po lekturze "Ćwiczeń z utraty" nie sposób czytać "Niesnów" jako zapisu żalu i melancholii w ogóle, jako haseł rzucanych między ziarenka piasku. Te uczucia, zaklęte w liryczne słowo, mają bowiem swój kontekst, piszą niezwykłą historię, ale mam wrażenie, że ona zaczęła się jeszcze wcześniej, przynajmniej od "Adresata nieznanego", także przepełnionego lazurami, które z pewnością są poetce bliskie od zawsze.

Najnowszy tom Agaty Tuszyńskiej to zbiór lirycznych impresji. Te frazy są niczym drobne błyski, które przychodzą niespodziewanie, a trafiają w najczulsze punkty.

Zanim zaczęłam lekturę tego tomu postanowiłam nadrobić "Ćwiczenia z utraty". Znalazłam w nich wyznanie: „Nie umiem już pisać wierszy. Nie przychodzą do mnie. A ja nigdy nie trafiam na pola, gdzie się przedtem...