Bardzo ciekawa książka poświęcone niezwykłej, szeroko komentowanej aferze, jaką żyła Warszawa pod koniec XIX wieku. Popularna, młoda aktorka scen warszawskich, Maria Wisnowska, została zastrzelona przez rosyjskiego oficera (w miłosnym afekcie). Autorka książki analizuje wydarzenia na tle epoki, skrupulatnie gromadząc wszystkie fakty, opinie i relacje. Książkę czyta się jak fascynujący romans historyczny z elementami kryminału, studium psychologicznego, reportażu historycznego, a także analiz teatrologicznych. Jestem pełna podziwu dla ogromu archiwistycznej pracy, jaką wykonała autorka, żeby przedstawić prawdziwą historię Wisnowskiej i zajrzeć za kulisy legendy. Świetnie się to czyta, a szczególnie cenny jest obraz realiów życia i obyczajowości w Warszawie w latach 70. i 80. XIX wieku.

Bardzo ciekawa książka poświęcone niezwykłej, szeroko komentowanej aferze, jaką żyła Warszawa pod koniec XIX wieku. Popularna, młoda aktorka scen warszawskich, Maria Wisnowska, została zastrzelona przez rosyjskiego oficera (w miłosnym afekcie). Autorka książki analizuje wydarzenia na tle epoki, skrupulatnie gromadząc wszystkie fakty, opinie i relacje. Książkę czyta się jak...

Trafiłam na tę książkę przy okazji poszukiwań wiadomości dotyczących Warszawy II połowy XIX wieku i życia teatralnego tego okresu. Postać Marii Wisnowskiej wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony rozpuszczona kokietka, budująca swój sceniczny wizerunek bardziej na uwielbieniu mężczyzn, uwodzeniu wszystkich, niż na kunszcie aktorskim, z drugiej ekscentryczka zarażona dekadentyzmem, owładnięta wyobrażeniem śmierci.
Agata Tuszyńska napisała solidną książkę. Teatr Letni - jeden z dwóch Warszawskich Teatrów Rządowych - mieszczący się w Ogrodzie Saskim, to miejsce, gdzie w Warszawie najczęściej grywała aktorka. Poznajemy plejadę najświetniejszych postaci tego okresu - Rapackiego, Królikowskiego, Tatarkiewicza, Myszugę. A przede wszystkim poznajemy drogę artystyczną samej Wisnowskiej (ten wątek książki trochę mnie znudził, bo niemal każda rola omówiona została szczegółowo, a były to role w komediach i dramatach, które w większości nie przetrwały próby czasu). I wreszcie sporo miejsca poświęca autorka stosunkom Wisnowskiej z mężczyznami. Nic dziwnego, przez jednego ze swoich wielbicieli czy kochanków, rosyjskiego oficera Barteniewa, została zastrzelona. Czy to było zabójstwo z zazdrości, czy spełnienie prośby Wisnowskiej, do dziś nie wiadomo.

Trafiłam na tę książkę przy okazji poszukiwań wiadomości dotyczących Warszawy II połowy XIX wieku i życia teatralnego tego okresu. Postać Marii Wisnowskiej wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony rozpuszczona kokietka, budująca swój sceniczny wizerunek bardziej na uwielbieniu mężczyzn, uwodzeniu wszystkich, niż na kunszcie aktorskim, z drugiej ekscentryczka...

To moja dawna lektura. Ówczesne wydanie nie miało jeszcze podtytułu. Zbierałam wtedy materiały nt. prototypów postaw dekadenckich- bezdogmatowców, melancholików, neurotyków w prozie pozytywistycznej. Taką postacią jest Wisnowska- artystka- typowy produkt swojej epoki- końca wieku. Polecam.

To moja dawna lektura. Ówczesne wydanie nie miało jeszcze podtytułu. Zbierałam wtedy materiały nt. prototypów postaw dekadenckich- bezdogmatowców, melancholików, neurotyków w prozie pozytywistycznej. Taką postacią jest Wisnowska- artystka- typowy produkt swojej epoki- końca wieku. Polecam.