Mimo, że dzieł o koszmarnym dzieciństwie czytałam bardzo dużo, to żadna nie zrobiła na mnie takiego wrażenia jak ta, zaledwie kilkadziesiąt-stronicowa książka. Jako jedyna jest naprawdę dla osób o mocnych nerwach.
To nie jest tylko zwykła przemoc fizyczna i psychiczna. To prawdziwy koszmar. Fascynujące, że ktoś może wymyślić tak okrutne i różnorodne sposoby wymierzania "sprawiedliwości", i to swojemu dziecku. Mało tego - jako jedyny spośród czwórki dzieci Dave był traktowany gorzej niż pies. Nie mogłam dopatrzyć się w tym sensu. Na dodatek stało się to nagle - nie było tak od początku.
Zawsze po takiej lekturze zastanawiam się, jak tak można? Jak można tak kogoś traktować, jak można udawać, że nie widzi się czyjegoś cierpienia lub bagatelizować je, tak jak Ojciec, jak można nie interweniować będąc kimś z zewnątrz?!
Dla mnie takie książki to prawdziwy horror. Nie jakieś tam duchy czy inne zombiaki. Okrutna litera faktu. Coś co wiem, że istnieje i nie mogę wręcz w to uwierzyć.


_____________________
Mimo, że w książce wystąpiło wiele brutalnych scen zagrażających życiu Dave'a, dla mnie najgorsze było, kiedy Matka udawała, że chce się z nim pogodzić, pozwoliła mu zjeść z innymi, pobawić się... Wszystko tylko dlatego, że następnego dnia dom odwiedziła opieka społeczna... Ten mały płomyk nadziei, który mu dała.. to bolało. Zwłaszcza, że nie jest to takie rzadkie, niestety, na tym świecie.
Wyrachowana suka.

Mimo, że dzieł o koszmarnym dzieciństwie czytałam bardzo dużo, to żadna nie zrobiła na mnie takiego wrażenia jak ta, zaledwie kilkadziesiąt-stronicowa książka. Jako jedyna jest naprawdę dla osób o mocnych nerwach.
To nie jest tylko zwykła przemoc fizyczna i psychiczna. To prawdziwy koszmar. Fascynujące, że ktoś może wymyślić tak okrutne i różnorodne sposoby wymierzania...