Znacie to uczucie, kiedy czytając książkę utożsamiacie się z nią? Czujecie, że ta historia mogłaby być waszą historią? Ja właśnie tak miałam podczas tej lektury. Nie wiem dokładnie dlaczego. Po prostu tak czułam w środku.

Wyobraźcie sobie świat bez miłości. Bez uczuć, namiętności czy zwykłych relacji między płcią przeciwną. Byłoby strasznie prawda? Właśnie o tym opowiada Delirium. O świecie, w którym miłość uznawana jest za najgorszą chorobę, śmiertelną chorobę. Każdy kto ukończy 18 lat przechodzi zabieg, po którym nic nie czuje, nie ma miłych wspomnień, nie ma już nic. Została jednak garstka ludzi, którzy wymigali się od zabiegu lub znów zaczęli czuć. Lena - główna bohaterka - spotyka jednego z nich. Na imię ma Alex. Urodził się on poza granicami miasta - w Głuszy. Ludzi takich jak on nazywa się Odmieńcami. Lena z początku broni się przed uczuciami, wie że to jest złe, że może ją to uśmiercić. Jednak z czasem poddaje się i zaczyna spotykać się z Alexem. Jak to się kończy? Przekonajcie się sami! Bo naprawdę warto.

Ta książka spustoszyła mój mózg. Jest tak inna, oryginalna i niepowtarzalna. Autorka świetnie stworzyła nastrój. Czuć tą, aż parującą nudę gdy Lena przebywa między wyleczonymi. A z drugiej strony tą radość i szczęście podczas spotkań z Alexem. Postacie te były bardzo dobrze stworzone. Oboje dobrze wiedziali czego chcą. Jedyną główną postacią, w której czegoś mi brakowało to Hana - przyjaciółka Leny. Mimo iż odgrywała dość ważną rolę, była trochę płaska, bez wyrazu, brakowało jej czegoś charakterystycznego. Miałam wrażenie, że autorka zostawiła ją w tyle i zajęła się resztą.

Niezwykle podobały mi się opisy miejsc, w szczególności Głuszy. Czytając te fragmenty czułam się, jakbym tam była. Jakbym widziała te gwieździste niebo, czuła zapach traw i drzew. Jak już mówiłam wcześniej dobrze oddała także miasto. Tą jego monotonię, nudę i szarość. Szczerze mówiąc to nie ma tam jakiejś szczególniej akcji, jak na przykład walki z demonami w Darach anioła, ale czyta się ją niezwykle łatwo i szybko. Aż chce się więcej. Poza tym koniec zniszczy wasze życie.

Przy tej książce można dużo rozmyślać, ze względu na tematykę. Jest przyjemnie napisana i szybko się ją czyta. Postacie są dobrze wykreowane, z małymi wyjątkami. Świat przedstawiony jest niezwykły i pasuje do problematyki. Książkę polecam każdemu - dosłownie. I zadajcie sobie pytanie - CZY GDYBY MIŁOŚĆ BYŁA CHOROBĄ, CHCIELIBYŚCIE SIĘ WYLECZYĆ ?

Znacie to uczucie, kiedy czytając książkę utożsamiacie się z nią? Czujecie, że ta historia mogłaby być waszą historią? Ja właśnie tak miałam podczas tej lektury. Nie wiem dokładnie dlaczego. Po prostu tak czułam w środku.

Wyobraźcie sobie świat bez miłości. Bez uczuć, namiętności czy zwykłych relacji między płcią przeciwną. Byłoby strasznie prawda? Właśnie o tym opowiada...