"Kocham cię. Pamiętaj. Tego nam nie odbiorą."

Jeśli chodzi o tę konkretną trylogię, to do jej przeczytania, a wcześniejszego zakupu, przekonał mnie przede wszystkim bardzo ciekawy opis. Choć, należy to zaznaczyć, okładki również są piękne i przyciągają wzrok.
Miłość przedstawiona jako choroba, której ludzie się boją, którą trzeba leczyć - absolutnie oryginalny i niezwykle intrygujący pomysł na całą fabułę. Od razu byłam ciekawa co też autorka mogła tam wymyślić, bo ta idea miłości jako choroby, sama w sobie jest genialna. Na szczęście mnie nie zawiodła i nie zmarnowała potencjału, jaki jej on dawał. Książka właściwie od samego początku wciągnęła mnie do swojego świata. I, muszę przyznać, niełatwo przychodziło mi oderwanie się od niej. Na szczęście w chwili, w której się za nią wzięłam nie miałam na głowie nic ważnego i, na spokojnie, w dwa dni doszłam do końca.

"Życie nie jest życiem, jeśli się przez nie tylko prześlizgniesz. Wiem, że jego istota polega na tym, by znaleźć rzeczy, które mają znaczenie, i trzymać się ich, walczyć o nie i nie odpuścić."

Świat wykreowany przez panią Oliver - będący całkiem podobny do naszego, pomijając właśnie fakt traktowania miłości jako choroby, którą trzeba leczyć - poznajemy z perspektywy nastoletniej Leny. Każdy młody człowiek w odpowiednim wieku, musi przyjąć antidotum na Delirię. Po zabiegu zostanie sparowany z kandydatem idealnym dla niego - wybranym przez specjalną komisję. Ma to zapewnić pokój, ład i bezpieczeństwo społeczeństwu, gdyż są oni od wielu już lat przeświadczeni, że to właśnie miłość popycha ludzi do strasznych czynów. Lekarstwo ma ich przed tym uchronić.
Nie na wszystkich jednak działa ono tak, jak powinno, czego najlepszym przykładem jest matka głównej bohaterki...
Lena wierzy w to lekarstwo. Co więcej nie może się doczekać zabiegu, odlicza do niego dni. Drży na samą myśl o miłości. Jednak w pewnym momencie w jej życiu pojawia się Aleks, który sprawia, że pierwszy raz dziewczyna zaczyna wątpić we wszystko, w co wierzyła na temat Delirii i lekarstwa na nią. Pierwszy raz postanawia walczyć, bo ma dla kogo.
W świecie, w którym - przed zabiegiem - dziewczyny i chłopcy są izolowani od siebie, nie mogą nawet zbyt długo rozmawiać, czy złapać się za rękę, by przypadkiem się nie zarazić, rodzące się powoli między dwójką głównych bohaterów uczucie jest czymś niezwykłym. Nie tylko pięknym, uroczym, ale przede wszystkim właśnie - zakazanym. I autorka jak najbardziej udźwignęła ten temat. Bowiem wątek romantyczny w Delirium, będąc jednocześnie jego najważniejszym, kluczowym wątkiem, jest przy tym świeży i ciekawy.

"Ten, kto skacze do nieba, może upaść, to prawda. Ale może też poszybować w górę."

Akcji nie ma co prawda zbyt wiele, ale nie akcja stanowi najważniejszy element tej książki. Jej głównym atutem jest właśnie oryginalność. No i końcówka! W ogóle ostatnie kilkanaście stron trzyma w napięciu, nie pozwalając przerwać czytania, ale właśnie końcówka - mocna, nieprzewidywalna, zaskakująca jest prawdziwą wisienką na torcie i jednocześnie ciekawym wstępem do dalszych losów Leny, opisanych w drugim tomie. Warto wspomnieć także o lekkim, cudownym stylu pisania pani Oliver, który wspaniale dopełnia powieść, sprawiając przy tym, że jej lektura jest czystą przyjemnością. Książkę czyta się szybko, ale ma ona w sobie coś takiego, że nie można o niej równie szybko zapomnieć, ma to coś, chciałoby się rzec.
Delirium, moim skromnym zdaniem, jest kolejną perełką tego gatunku, w którym o takie perełki nie łatwo. Pozycja jak najbardziej warta przeczytania i polecenia.

"Miłość – najbardziej zdradliwa choroba na świecie: zabija cię zarówno wtedy, gdy cię spotka, jak i wtedy, kiedy cię omija."

"Kocham cię. Pamiętaj. Tego nam nie odbiorą."

Jeśli chodzi o tę konkretną trylogię, to do jej przeczytania, a wcześniejszego zakupu, przekonał mnie przede wszystkim bardzo ciekawy opis. Choć, należy to zaznaczyć, okładki również są piękne i przyciągają wzrok.
Miłość przedstawiona jako choroba, której ludzie się boją, którą trzeba leczyć - absolutnie oryginalny i niezwykle...