Przyznaję – okładka mi się spodobała. Jest estetyczna, łagodna i przyjemna dla oka. I chociaż z jednej strony powala tandetą – ostatnio ciągle widzę okładki z tajemniczym wizerunkiem dziewczyny – to z drugiej strony jednak jest w niej coś intrygującego. A nawet logo – które nie raz psuje wizerunek książki – umieścili w dobrym miejscu. Nie rzuca się w oczy, ale je widać – a o to chyba chodzi?

„Czy gdyby miłość była chorobą, chciałabyś się wyleczyć?” – to pytanie zaraz na okładce mnie zaciekawiło. Rzadko się zdarza żebym już po ujrzeniu okładki wiedziała, że chcę kupić tą książkę. Spójrzmy na opis.

Opis

Mówili, że bez [miłości] będę szczęśliwa.
Mówili, że będę bezpieczna.
I zawsze im wierzyłam. Do dziś.
Teraz wszystko się zmieniło.
Teraz wolę zachorować i kochać choćby przez
ułamek sekundy, niż żyć setki lat w kłamstwie.

Dawniej wierzono, że [miłość] jest
najważniejszą rzeczą pod słońcem.
W imię [miłości] ludzie byli w stanie
zrobić wszystko, nawet zabić.

Potem wynaleziono lekarstwo na [miłość]…

Opis intryguje jeszcze bardziej od okładki. I chociaż zalatuje romansidłem, to jednak nie. Podoba mi się struktura opisu, który odwzorowałam – czyli nie jeden długi tekst, a pisany w kolumnie. Pisanie o miłości w sposób następujący – [miłość] (z naciskiem na kwadratowy nawias) kazało mi myśleć, że ów uczucie w książce będzie traktowane w sposób przedmiotowy. Czy się pomyliłam? Zajrzyjmy w fabułę…

Fabuła

Nie, nie pomyliłam się. A przynajmniej nie całkiem. [Miłość] przedstawiona została jako śmiertelna choroba. Ludzie zakochiwali się i byli w stanie chociażby skoczyć z dachu przez nieodwzajemnioną miłość. Ile mamy takich przypadków? No właśnie. Ale czy ktokolwiek w strachu przed skoczeniem z dachu (:p) wziąłby lekarstwo? Lekarstwo, po którym nic by nie czuł? Po którym postępowałby według systemu niczym robot? Sami sobie odpowiedzcie na to pytanie.

Nie jest to typowe romansidło, żaden harlequin, a naprawdę dobrej klasy lektura. I chociaż wątek miłosny jest tutaj kluczowy, to książka każe się zastanawiać po co wynaleziono lekarstwo. Nie odbiorę wam przyjemności wyciągania własnych wniosków, bo to jest dla mnie najcenniejsze po przeczytaniu dobrej książki. Szczególnie TAK DOBREJ książki.

A na końcu – pierwszy raz w życiu podczas czytania książki – popłakałam się. Nie jestem wrażliwa, a tu się rozpłakałam. Jak nigdy.

Przyznaję – okładka mi się spodobała. Jest estetyczna, łagodna i przyjemna dla oka. I chociaż z jednej strony powala tandetą – ostatnio ciągle widzę okładki z tajemniczym wizerunkiem dziewczyny – to z drugiej strony jednak jest w niej coś intrygującego. A nawet logo – które nie raz psuje wizerunek książki – umieścili w dobrym miejscu. Nie rzuca się w oczy, ale je widać – a...