Mogę powiedzieć, że lubię się czasem posmucić. Mam dość tych wszystkich amerykańskich HAPPY ENDÓW, bo wszyscy wiemy, że życie naprawdę tak nie wygląda. Po prostu nierealne jest zapobieganie każdemu problemowi, bez większych starań. Wybaczenie, ot tak pstryknięciem palca jest co najmniej niemożliwe. Czytając tą książkę uświadomiłam sobie, że mimo tego iż czasami czuję się jak najnieszczęśliwsza osoba na świecie, wcale nią nie jestem.
Smutek potrzebny jest nam wszystkim, bo dzięki niebu możemy tak naprawdę w ciszy i spokoju pomyśleć o życiu i zrozumieć jego sens, oraz zadać sobie pytanie, czy w ogóle warto żyć. Ja po przeczytaniu tej właśnie książki zadawałam sobie takie i inne pytania i starałam znaleźć na nie odpowiedź.
Zadziwiła mnie specyficzna, choć piękna miłość rodzeństwa. Żadne z nich nie wyobrażało sobie życia bez drugiego. Ja o takich stosunkach z moim o cztery lata starszym bratem powiedzieć nie mogę. Niestety.
Po przeczytaniu powieści dowiedziałam się, że słowa "nie może już być gorzej!" nigdy nie są prawdą.

Mogę powiedzieć, że lubię się czasem posmucić. Mam dość tych wszystkich amerykańskich HAPPY ENDÓW, bo wszyscy wiemy, że życie naprawdę tak nie wygląda. Po prostu nierealne jest zapobieganie każdemu problemowi, bez większych starań. Wybaczenie, ot tak pstryknięciem palca jest co najmniej niemożliwe. Czytając tą książkę uświadomiłam sobie, że mimo tego iż czasami czuję się...