Nie zachwyciła mnie ta książka. Szczerze mówiąc, przeczytałam ją kilka dni wcześniej i ledwo kojarzę fabułę. Na jesienne lub zimowe wieczory może być odpowiednia, ale tylko dla osób, które lubią książki w tym stylu i są ich wielkimi miłośnikami.

Nie zachwyciła mnie ta książka. Szczerze mówiąc, przeczytałam ją kilka dni wcześniej i ledwo kojarzę fabułę. Na jesienne lub zimowe wieczory może być odpowiednia, ale tylko dla osób, które lubią książki w tym stylu i są ich wielkimi miłośnikami.

Nie wiadomo jak zrecenzować te opowiadania. Czyta się dobrze ale czegoś jednak brakuje.

Nie wiadomo jak zrecenzować te opowiadania. Czyta się dobrze ale czegoś jednak brakuje.

Moje wydanie z pojedynczym opowiadaniem "Bay City Blues".
Nieeeee, to się nie trzyma kupy. W żaden sposób, no chyba, że tak złe tłumaczenie.

Moje wydanie z pojedynczym opowiadaniem "Bay City Blues".
Nieeeee, to się nie trzyma kupy. W żaden sposób, no chyba, że tak złe tłumaczenie.

"Bay City Blues"
16. opowiadanie Chandlera. Z 1938 roku. Bohaterem jest prywatny detektyw John Dalmas. Bez składu i ładu to opowiadanie. W sumie to kompletnie nie wiedziałem co się dzieje i z jakiej przyczyny. Zostaje znaleziona martwa kobieta, oficjalnie to samobójstwo, ale jakiś inny prywatny detektyw za bardzo węszy wokół tego i go załatwiają. Pałeczkę przejmuje Dalmas i razem z czytelnikiem porusza się po omacku. Czytelnik porusza się tak do końca opowiadania, gdzie następuje wyjaśnienie całej zagadki w eksplozji jasnowidztwa Dalmasa, a wszyscy winni, na których nie ma dowodów, sami się powystrzelali.
Panie Chandler, to było dno, a teraz trzeba się odbić.

"Spiżowe drzwi"
21. opowiadanie Chandlera. Z 1939 roku. Hehe, śmiać mi się chce, bo to opowiadanie to fantastyka, ma coś z Poe'go. Rzecz dzieje się w Anglii. James Sutton-Cornish, zwyczajny facet, na aukcji kupuje drzwi, przez które jeżeli ktoś przejdzie - znika z tego świata. Kogo się więc w pierwszej kolejności pan Sutton-Cornish pozbędzie? "Pani Sutton-Cornish spojrzała na niego obojętnie z drugiej strony stoliczka do herbaty. Jej kasztanowe oczy aż zmatowiały od bijącej z nich pogardy; miały barwę kasztanów wysuszonych, nie świeżych. Reszta jej dużej twarzy była szarawa i ponura. Późne październikowe popołudnie też było szarawe i ponure, jak szarawe i ponure były ciężkie, sięgające podłogi story z monogramami, zasłaniające całe okna. Nawet portrety przodków na ścianach były szarawe i ponure."

„Używka profesora Bingo”
23. opowiadanie Chandlera z 1951 r. Połączenie fantastyki z kryminałem. Dosyć ta fantastyka nietypowa jak na tego pisarza, ale zgrabne to i czyta się z przyjemnością. Wymęczony życiem, a raczej swoją puszczalską żoną, Joe Pettigrew chciałby coś w nim zmienić. „Popatrzył spode łba na wymizerowaną twarz w lustrze, odwrócił się i spojrzał w okno. Dzisiaj nie ma prawie smogu. Całkiem słoneczny i bezchmurny ranek. Widać nawet ratusz. Ale kto by chciał oglądać ratusz? Do diabła z ratuszem”. Joe idzie na spacer. Zaraz za progiem zaczepia go pewien jegomość. Przedstawia się jako profesor Bingo i ma mu do zaoferowania pewien proszek…

"Bay City Blues"
16. opowiadanie Chandlera. Z 1938 roku. Bohaterem jest prywatny detektyw John Dalmas. Bez składu i ładu to opowiadanie. W sumie to kompletnie nie wiedziałem co się dzieje i z jakiej przyczyny. Zostaje znaleziona martwa kobieta, oficjalnie to samobójstwo, ale jakiś inny prywatny detektyw za bardzo węszy wokół tego i go załatwiają. Pałeczkę przejmuje Dalmas i...