Dwoje ludzi nigdy nie zdoła przeniknąć się nawzajem aż do głębi swoich myśli.

Dwoje ludzi nigdy nie zdoła przeniknąć się nawzajem aż do głębi swoich myśli.

To protekcjonalnie potraktowane zmarnowane życie biednej, glupiej typiarki; powieść ratuje sympatyczny cynizm narratora i w ogóle Maupassanta; inaczej trudno byłoby przełknąć to pastwienie się nad bohaterka, normalnie jak w simsach.
jak już mamy traktować smutne życiorysy zniewolonych kobiet z ciepła ironia, to preferuje jak już nie taka spod pióra vity sackville, to przynajmniej którego bądź Balzaka, gdzie bohaterce się przy tym nie odmawia podmiotowości i własnych przemyśleń.
a wyłączając tryb „obrażonej feministki” to ogólnie to jest zmyślne i zgrabnie napisane (zwłaszcza jak na powieść w odcinkach do gazety),5/10

To protekcjonalnie potraktowane zmarnowane życie biednej, glupiej typiarki; powieść ratuje sympatyczny cynizm narratora i w ogóle Maupassanta; inaczej trudno byłoby przełknąć to pastwienie się nad bohaterka, normalnie jak w simsach.
jak już mamy traktować smutne życiorysy zniewolonych kobiet z ciepła ironia, to preferuje jak już nie taka spod pióra vity sackville, to...

Opowieść o kobiecej melancholii w XIX wieku. Do porównania z "Panią Bovary" Flauberta lub "Eugenią Grandet" Balzaka.

Opowieść o kobiecej melancholii w XIX wieku. Do porównania z "Panią Bovary" Flauberta lub "Eugenią Grandet" Balzaka.

Mając miłe wspomnienia po przeczytaniu zbioru opowiadań autorstwa de Maupassant, tym razem zdecydowałam się na powieść. Muszę jednak przyznać, że w dłuższej formie autor nie wywarł na mnie równie dużego wrażenia.
"Historia pewnego życia" jest ciekawie zapowiadającym się zapisem życia pewnej młodej kobiety, czekającej na wielką miłość. Na horyzoncie dość niespodziewanie pojawia się interesujący ją młodzieniec i jak szybko pojawia się uczucie, tak nagle przynosi ono cierpienie.
Rozwinięcie jest dość przewidywalne, a po pewnym czasie nawet nieco nużące. Myślę, że to wrażenie potęguje sposób prowadzenia narracji - de Maupassant nie zostawia wiele miejsca wyobraźni, podając wiele informacji wprost. Zabrakło mi głębi i wzruszeń znanych mi z noweli tego autora.

Mając miłe wspomnienia po przeczytaniu zbioru opowiadań autorstwa de Maupassant, tym razem zdecydowałam się na powieść. Muszę jednak przyznać, że w dłuższej formie autor nie wywarł na mnie równie dużego wrażenia.
"Historia pewnego życia" jest ciekawie zapowiadającym się zapisem życia pewnej młodej kobiety, czekającej na wielką miłość. Na horyzoncie dość niespodziewanie...

Kobieta, która tymi samymi dłońmi, co przygotowują zmarłe osoby do pochówku, odbiera porody. Inna, która żyje w sposób tak żałośnie niezauważany, że kolejne dowody obojętności wobec niej opisywane przez autora ściskają serce. Dzieci, czyli jak ich nie wychowywać, na przykładzie Pawełka. Wreszcie - postać Rozalii. W tej historii jest dużo wątków.
Autor pisze chronologicznie, przeskakując czasami po wiele lat, od zdarzenia do zdarzenia. Przedstawia wiele losów w porywający sposób - ani tak źle, ani dobrze - jak człowiek myśli.

Kobieta, która tymi samymi dłońmi, co przygotowują zmarłe osoby do pochówku, odbiera porody. Inna, która żyje w sposób tak żałośnie niezauważany, że kolejne dowody obojętności wobec niej opisywane przez autora ściskają serce. Dzieci, czyli jak ich nie wychowywać, na przykładzie Pawełka. Wreszcie - postać Rozalii. W tej historii jest dużo wątków.
Autor pisze chronologicznie,...

Wiosenny kwiatek z okładki więdnie. Nie pasowało mi to już gdy wypożyczałam książkę. Pewne życie okazuje się być życiem idealistki, pełnym marzeń i wyobrażeń na temat marzeń. Wyobrażenia spotykają rzeczywistość. Wygląda to jak wlewanie czarnego soku z porzeczki do szklanki z czystą wodą. Powoli wszystko zaczyna się przenikać. To zdecydowanie opowieść o tej niemiłej części dorastania. Nie chcę pić tego napoju, nikt nie chce, a jednak uzależniamy się od niego jak od codzienności.

Wiosenny kwiatek z okładki więdnie. Nie pasowało mi to już gdy wypożyczałam książkę. Pewne życie okazuje się być życiem idealistki, pełnym marzeń i wyobrażeń na temat marzeń. Wyobrażenia spotykają rzeczywistość. Wygląda to jak wlewanie czarnego soku z porzeczki do szklanki z czystą wodą. Powoli wszystko zaczyna się przenikać. To zdecydowanie opowieść o tej niemiłej części...

Książka o tematyce, jak to mówią, zaczerpniętej z prasy brukowej - ona nieświadoma, niewinna myśli, że po ślubie będzie żyła długo i szczęśliwie; on, skończony łajdak, ukazuje swoje prawdziwe oblicze dopiero po ślubie. Do tego jeszcze dołóżmy sobie odwieczne prawo mężczyzny do robienia tego co mu się podoba, przy równoczesnym prawie kobiety do milczenia i znoszenia wszystkiego z pokorą.

Typowy temat, ale czy do dnia dzisiejszego nie pojawiają się coraz to nowe książki i filmy o takiej tematyce? Niektóre odrzucamy, innymi się zachwycamy. Dlaczego? To proste - wszystko zależy od tego jak się dany temat przedstawi odbiorcom. I tutaj został on przedstawiony wyśmienicie, i zdaje mi się, że bardzo naturalistycznie; wreszcie powieść, w której skończony łotr dostaje to na co zasłużył. Nich nikt jednak nie myśli, że dalsze życie głównej bohaterki będzie usłane różami... Niestety nie będzie... Tak jak w życiu...

W ramach ciekawostki dodam jeszcze, że scenkę przechadzki narzeczonych po ogrodzie w świetle księżyca ku rozpaczy będącej starą panną ciotki głównej bohaterki, w 1888 r. autor nieco zmienił czyniąc z niej nowelkę pt. "Wiosenny wieczór".

Książka o tematyce, jak to mówią, zaczerpniętej z prasy brukowej - ona nieświadoma, niewinna myśli, że po ślubie będzie żyła długo i szczęśliwie; on, skończony łajdak, ukazuje swoje prawdziwe oblicze dopiero po ślubie. Do tego jeszcze dołóżmy sobie odwieczne prawo mężczyzny do robienia tego co mu się podoba, przy równoczesnym prawie kobiety do milczenia i znoszenia...

Brutalne wyrwanie ze świata marzeń przeżyłam intensywnie, ramię w ramię z bohaterką, mimo że złowroga głębia czająca się w oczach jej lubego i snujące smutną miłosną historię gobeliny na ścianie sypialni zdawały się od początku zapowiadać jakąś katastrofę. Bo oto spróbujmy sobie wyobrazić następującą scenkę. Po wielu latach od wydarzeń, które zawiodły ich przed ołtarz, zaglądamy za kulisy życia Śpiącej Królewny i jej księcia, Kopciuszka i jej księcia, Królewny i... jej księcia. I okazuje się, że „i żyli długo i szczęśliwie” było słodką ułudą, książę skąpi na wszystko i bije służących, jest zarośnięty i zaniedbany, a na wysiłek ogolenia wykrzywionego wiecznym grymasem oblicza i natarcia się pachnidłami zdobywa się tylko wtedy, gdy spieszy do kochanki. Nie inaczej widzi swoje życie biedna Jeanne, bo oto na jej oczach Prince Charming przepoczwarza się w ohydną kreaturę, którą każdy rozsądny człowiek kazałby porządnie wybatożyć. Boli? Boli.

[http://literackie-skarby.blogspot.com/2013/07/ksiaze-przepoczwarzony-historia-pewnego.html]

Brutalne wyrwanie ze świata marzeń przeżyłam intensywnie, ramię w ramię z bohaterką, mimo że złowroga głębia czająca się w oczach jej lubego i snujące smutną miłosną historię gobeliny na ścianie sypialni zdawały się od początku zapowiadać jakąś katastrofę. Bo oto spróbujmy sobie wyobrazić następującą scenkę. Po wielu latach od wydarzeń, które zawiodły ich przed ołtarz,...

Książka jest rewelacyjna, serdecznie polecam.

Książka jest rewelacyjna, serdecznie polecam.

Super książka! Naprawdę polecam.

Super książka! Naprawdę polecam.