Książkę poleciła mi mama, zachwycając się "niemieckim klasykiem i noblistą". Po przeczytaniu "Wyższego świata", doszłam do wniosku, że rzeczywiście jest czym się zachwycać.

Przede wszystkim- język, jakim posługuje się pisarz. Piękne, bardzo plastyczne, niemalże liryczne opisy (nie tylko przyrody) bardzo przyjemnie mi się czytało. Nie są zbytnio rozwlekłe, nie toną w gąszczu porównań i środków stylistycznych, da się w nich jednak wyczuć prawdziwą rękę mistrza.

Wiele sytuacji z książki było mi bliskich, z resztą, tęsknota za miłością i dzieciństwem chyba nikomu nie jest obca. Powieść opowiada właściwie o tym, co stało się z młodym Hansem, przygniecionym presją bycia kimś lepszym, niż jego rówieśnicy z wioski, naciskiem innych ludzi, nauką do późnych godzin nocnych i własną ambicją. Brzmi znajomo? Pewne schematy dotyczące szkolnictwa, utrwalone w tej powieści, wciąż są, niestety, jeszcze aktualne.

Z przyjemnością przeczytałam „Wyższy świat” i z pewnością sięgnę jeszcze po inne książki tego autora.

Książkę poleciła mi mama, zachwycając się "niemieckim klasykiem i noblistą". Po przeczytaniu "Wyższego świata", doszłam do wniosku, że rzeczywiście jest czym się zachwycać.

Przede wszystkim- język, jakim posługuje się pisarz. Piękne, bardzo plastyczne, niemalże liryczne opisy (nie tylko przyrody) bardzo przyjemnie mi się czytało. Nie są zbytnio rozwlekłe, nie toną w...