Autorze, jak mogłeś mi to zrobić, tak mnie zawieść...

Beznadziejna książka. Początek jeszcze dawał nadzieję - i na dobre scifi, i na dobrą rozrywkę. A później wszystko się posypało. W rozwiązania technologiczne Kołodziejczak się nie zagłębia, a szkoda, bo mogły uratować tego gniota. Niestety, autor postawił zaprezentować w łopatologiczny, chamski i po prostu kiepski sposób pseudo-filozoficzne rozważania na temat... Sama nie wiem czego. Patriotyzmu? Heroizmu? Socjologicznego aspektu eksploracji kosmosu? Własnych poglądów wpychanych czytelnikowi po chamsku do gardła? Rozważania nudne jak flaki z olejem, tak nudne, przewidywalne i powtarzalne, że od połowy książki omijałam je szerokim łukiem. Ich toporność doskonale ilustruje rozmowa głównego bohatera z Diną o Dominium. Jezu, autorze, serio? Chryste panie, średnio rozgarnięty licealista byłby wstanie napisać lepsze dialogi. WSTYD.
W świecie książki nie ma realistycznych szarości, jest tylko czerń i biel. Główny bohater jest rycerzem bez skazy i zmazy, w lśniącej zbroi, cierpiącym dla swojej ojczyzny, ujarzmionej butem istnego Saurona, wcielonego zła czyli Dominium Solarnego. Bohaterom nie dostał się choćby okruch indywidualizmu, przemyśleń czy po prostu jakiegoś elementarnego człowieczeństwa, które pozwoliłoby się wczuć w ich rolę.

W skrócie: dno i sześć metrów mułu. Daję sobie spokój z tym cyklem.

Autorze, jak mogłeś mi to zrobić, tak mnie zawieść...

Beznadziejna książka. Początek jeszcze dawał nadzieję - i na dobre scifi, i na dobrą rozrywkę. A później wszystko się posypało. W rozwiązania technologiczne Kołodziejczak się nie zagłębia, a szkoda, bo mogły uratować tego gniota. Niestety, autor postawił zaprezentować w łopatologiczny, chamski i po prostu kiepski sposób...