Najdłuższa i jednocześnie najlepsza książka tego autora. Każda z setek stron kipi od emocji, czasem ukrytych za bezosobową, psychopatycznie zimną narracją, niekiedy krwisto rzeczywistych i brudnych. Podróż po zakamarkach umysłów bezlitośnie spokojnego drapieżcy, i zespołu myśliwych, tak niezwykłego jak miejsce akcji. Kraj kontrastów, na styku trójcy narodów, odmiennych tradycji, własnych historii i tylko pozornie różniących się religii.
Fascynuje i przeraża, nie pozwalając się oderwać do ostatnich linijek.

Najdłuższa i jednocześnie najlepsza książka tego autora. Każda z setek stron kipi od emocji, czasem ukrytych za bezosobową, psychopatycznie zimną narracją, niekiedy krwisto rzeczywistych i brudnych. Podróż po zakamarkach umysłów bezlitośnie spokojnego drapieżcy, i zespołu myśliwych, tak niezwykłego jak miejsce akcji. Kraj kontrastów, na styku trójcy narodów, odmiennych...

Miałam nie pisać opinii, ale skoro do tej pory książka nie posiada żadnej więc się zmotywowałam. O ile lubię twórczość Kellermana o tyle do połowy powieści nudziłam się i męczyłam. Było za dużo nic nie znaczących szczegółów, nadmiar słów nic nie wnoszących do treści. Sama zbrodnia jak najbardziej zainteresowała mnie od pierwszych stron, ale początek książki jakoś dziwnie mało mówił o śledztwie. Wydaje mi się, że zrozumiałam zamiar autora, aby oddać klimat miasta, tyle, że słabo to wyszło, a te wszystkie szczególiki i inne mało ciekawe informacje tylko mnie irytowały. Ciekawie zaczęło się rozbić dopiero wtedy, gdy pojawił się morderca i jego punkt widzenia. Od tego momentu cała powieść zaczęła zyskiwać, nuda zaczęła ustępować, akcja też ruszyła do przodu, Kellerman darował sobie już powitania i pożegnania żydowskie, opisy jarmułek, dzięki temu książka zrobiła się interesująca. Oczywiście ogromny plus za profil psychologiczny- coś, za co miedzy innymi cenię tego pisarza.

W skrócie, gdyby odchudzić pierwszą połowę „Teatru rzeźnika” o dwie trzecie całość byłaby bardzo ciekawa, a tak moja ocena podskoczyła zaledwie na dobry.

Miałam nie pisać opinii, ale skoro do tej pory książka nie posiada żadnej więc się zmotywowałam. O ile lubię twórczość Kellermana o tyle do połowy powieści nudziłam się i męczyłam. Było za dużo nic nie znaczących szczegółów, nadmiar słów nic nie wnoszących do treści. Sama zbrodnia jak najbardziej zainteresowała mnie od pierwszych stron, ale początek książki jakoś dziwnie...