Jak wspaniałej historii można spodziewać się po książce, której okładka przedstawia wizerunek pięknej, młodej kobiety o tajemniczym spojrzeniu, a obiecujący tytuł – Biała Wilczyca - przyciąga wzrok swoją poetyckością? I czy odważne porównanie powieści Theresy Révay do Przeminęło z wiatrem oraz Doktora Żywago jest najzupełniej trafne?

Rewolucja październikowa pozbawia Ksenię Fiodorową dwojga rodziców, domu i marzeń o spokojnej i dostatniej przyszłości w mieście, które od urodzenia darzyła niewypowiedzianą miłością. Po niekończącej się tułaczce i cierpieniach towarzyszących ucieczce z bolszewickiego piekła, piętnastoletnia Rosjanka wraz z dwójką rodzeństwa i starszą opiekunką w końcu trafia do Paryża – stolicy mody, która wyjątkowo przychylnie patrzy na rosyjskich uchodźców. Główna bohaterka szybko znajduje pracę jako hafciarka, ale jej skromna pensja nie pokrywa kosztów utrzymania czteroosobowej rodziny. Wkrótce jednak nieprzeciętna uroda Kseni otwiera przed nią drzwi do ograniczonego świata haute couture, wystawnych przyjęć i bogactwa paryskich salonów. Pewnej nocy na Montparnasse, w jednej z popularnych kawiarni, dziewczyna spotyka Maksa, niemieckiego fotografa, którego urokowi stopniowo, lecz świadomie ulega. Między dwojgiem nieznajomych rodzi się trudna i wymagająca poświęceń miłość, która od samego początku naznaczona jest niszczycielskim piętnem traumatycznych przeżyć wojennych.

Biała Wilczyca to powieść utkana ze sprzeczności. Z jednej strony otrzymujemy nieprawdopodobnie wciągającą historię, pełną licznych zawirowań i nieustających zwrotów akcji, z drugiej – złudnie schematyczną bajkę o mało przekonującej fabule. Na szczególną uwagę zasługuje postać głównej bohaterki, której zachowania już od pierwszych stron trącają o banał, a w dodatku wydają się być koszmarnie irytujące. Każde zdanie wypowiedziane przez młodą arystokratkę kończy się wykrzyknikiem, co początkowo budzi poirytowanie, później już… tylko politowanie. Ksenia Fiodorowna, kobieta obdarzona odpychającym lecz magnetycznym charakterem, stanowi przykład klasycznej femme fatale, której wady postrzegane są jak zalety. Wobec tego Ksenia pozbawiona jest wszelkich niedoskonałości, podobnie jak bohaterka Jeźdźca Miedzianego Paulliny Simons – Tatiana. Porównywanie Białej Wilczycy do pierwszego tomu trylogii o losach miłości Tatiany i Aleksandra okazało się zupełnie zamierzonym zabiegiem marketingowym zastosowanym przez wydawców, gdyż hasło na okładce wyraźnie głosi : Pokochasz tę książkę tak jak Jeźdźca Miedzianego! Mimo wszystko, Ksenia i Tatiana to dwie zupełnie inne postaci, które łączy tylko kraj pochodzenia. W przeciwieństwie do bohaterki powieści Pauliny Simons, tytułowa Biała Wilczyca przechodzi znaczącą metamorfozę, dzięki której staje się bardziej znośna w oczach poirytowanego czytelnika (czyli mnie). Ostatecznie okazuje się więc prawdziwą damą z pazurem, która nie wstydzi się wypowiedzieć na głos własnego zdania, nawet w obliczu niesprzyjających okoliczności. Pokusiłabym się o stwierdzenie, że można ją nawet polubić.

Ważnym elementem powieści Theresy Révay jest dobrze zarysowane i dość wiarygodnie przedstawione tło historyczne. Akcja Białej Wilczycy rozgrywa się w międzywojennej Europie prześladowanej widmem nieuchronnie zbliżającej się zagłady. Wartka akcja, liczne dialogi i dynamiczna narracja stanowią z pewnością największą zaletę powieści. Jednak niektóre wydarzenia zasługiwałyby na więcej patosu, lepszą oprawę, stworzenie odpowiedniej atmosfery. Autorka rozprawiła się z pewnymi sprawami zdecydowanie za szybko, nie stwarzając czytelnikowi możliwości nasycenia się porywającym i plastycznym opisem.

Powieść Theresy Révay jest z pewnością subtelna, romantyczna, wzruszająca… ale czy wystarczająco przekonywająca? Ocenę pozostawiam Wam. Jeśli macie ochotę zakosztować w burzliwej atmosferze okresu międzywojennego Paryża i poznać historię niemożliwej (tylko pozornie) miłości Niemca i Rosjanki, sięgnijcie po Białą Wilczycę. Czyta się jednym tchem.

Jak wspaniałej historii można spodziewać się po książce, której okładka przedstawia wizerunek pięknej, młodej kobiety o tajemniczym spojrzeniu, a obiecujący tytuł – Biała Wilczyca - przyciąga wzrok swoją poetyckością? I czy odważne porównanie powieści Theresy Révay do Przeminęło z wiatrem oraz Doktora Żywago jest najzupełniej trafne?

Rewolucja październikowa pozbawia...