UWAGA, możliwe SPOILERY!

Również tym razem powieść czytało się bardzo szybko i gładko. Niemal cały czas trzymała w napięciu - na brak przygód Kacper Ryx narzekać nie może. ;)
Niestety - jednak za dużo tych fajerwerków.

Kacper Ryx jawi się na kartach powieści niczym drugi James Bond. Nawet przedstawia się identycznie - najpierw nazwisko, potem imię i znów nazwisko. :P
Nie dość, że jest nader sprawny w fachu inwestygatora, medyka i uczonego (nic dziwnego), to jeszcze okazuje się być wojownikiem, skrytobójcą i samotnym łowcą ludzi w diabelskim kostiumie.
Oczywiście, ze wszystkich tarapatów wychodzi ze szwanku. Wyprawy na Sicz, do Konstantynopola i hasanie samojeden po Dzikich Polach to też dlań fraszka! :P

Obawiałam się również wątku porwania Janki - nawet nie wyszedł tak sztampowo, jak myślałam, jednak nie ulega wątpliwości, że to wyświechtany chwyt fabularny. Cud, że Janka w ogóle przeżyła samotną eskapadę przez Dzikie Pola, mając Tatarów i co gorsza, Zborowskiego na karku. :P

To są moje główne zarzuty wobec książki, natomiast do jej atutów należą trzy kwestie:

- Stefan Batory. Świetnie odmalowany monarcha - przywódca, żołnierz o szorstkim obejściu, ale niepozbawiony poloru wykształcenia (vide jego łacińskie cytaciki, a szczególnie "Canis mortuus non mordet"). Akurat portrety królów wychodzą Wollnemu nader dobrze, bo jego przedstawienie Henryka III też było niezłe, aczkolwiek znacznie ustępujące wizji Aleksandra Dumasa. :P

- Samuel Zborowski. Pamiętam, jak 15 lat temu czytałam książki o renesansowym Krakowie i wówczas natrafiłam na wzmiankę o bezprecedensowym ścięciu Samuela Zborowskiego na Wawelu. Dzięki pióru Wollnego Samuel Zborowski ożył - został nader plastycznie i wyraziście odmalowany. To już nie ten wypacykowany paniczyk z poprzedniego tomu, lecz krzepki mężczyzna i wojownik. Głównie dla tego awanturnika-infamisa czytałam tę książkę.
Z zaciekawieniem czytałam jego wyczyny jako atamana na Zaporożu, bo zaraz przychodził mi na myśl Sienkiewiczowski Bohun. Oczywista, Jurko, choć bez grzechu nie był, wypada przy Samku niczym aniołek. ;)

- słownictwo wzorowane na staropolskim oraz staranie Autora o zgodność historyczną.

Ogółem oceniam ten tom jako trochę gorszy od poprzedniego, głównie z powodu powyższych zarzutów, a także, być może dlatego, że tęskno mi było za Henryczkowymi żabojadami. :P

UWAGA, możliwe SPOILERY!

Również tym razem powieść czytało się bardzo szybko i gładko. Niemal cały czas trzymała w napięciu - na brak przygód Kacper Ryx narzekać nie może. ;)
Niestety - jednak za dużo tych fajerwerków.

Kacper Ryx jawi się na kartach powieści niczym drugi James Bond. Nawet przedstawia się identycznie - najpierw nazwisko, potem imię i znów nazwisko. :P
Nie...