Ktoś kiedyś powiedział, że po przeczytaniu "Dzieci z Dworca Zoo" żadna książka o narkotykach nie zrobi już wrażenia.
Miał rację.

Z powyższego względu nie oczekiwałam zbyt wiele, pewnie nawet bym "Hery..." nie wypożyczała, ale sama wpadła mi w ręce. Cieszę się, że była taka krótka, w innym przypadku po prostu bym ją porzuciła. Przez cały czas bez przekonania czekałam na... no, na cokolwiek! A dostałam w sumie dość ckliwą opowiastkę nie o narkotykach i tym, jakie są niebezpieczne, a o tęsknocie do tych, którzy już odeszli. O czym czytać wcale nie chciałam.
Historia nie wciąga. Czasem nawet słabe książki wciągają, ale czytasz, bo chcesz wiedzieć jak się skończy. Ja w tym przypadku nie chciałam. Było mi wszystko jedno. Czytanie o losach głównego bohatera miało w sobie tyle emocji, co gotowanie zupy pomidorowej.
Wszystko w tej książce było jakby zbyt mało dokładnie pokazane. Problemy ojca, problemy matki, która sobie nie radziła z rozpadem rodziny. W tej książce wszystko szło źle, wszystkie zachowania i decyzje bohaterów miały tragiczne skutki, a jednak wciąż czytało się o tym obojętnie. W pewnym momencie ta apatia była jedynym uczuciem towarzyszącym mi przy przewracaniu kolejnych kartek, ale to nie są raczej emocje, które Onichimowska chciała wywołać.
Raczej nie polecam. Są lepsze książki o tej tematyce.

Ktoś kiedyś powiedział, że po przeczytaniu "Dzieci z Dworca Zoo" żadna książka o narkotykach nie zrobi już wrażenia.
Miał rację.

Z powyższego względu nie oczekiwałam zbyt wiele, pewnie nawet bym "Hery..." nie wypożyczała, ale sama wpadła mi w ręce. Cieszę się, że była taka krótka, w innym przypadku po prostu bym ją porzuciła. Przez cały czas bez przekonania czekałam na......