Piękne słowa i okładka to nie wszystko.

Wstęp, w którym ktoś przybyły do Miasta Luster kontempluje, dlaczego w ogóle przybył do Miasta Luster.
Potem mądrość typu Coelho w szczytowej formie: "Morze życia im spokojniejsze, tym straszniejsze. Gdyż pod ciszą kryje się burza."
Następnie Alonso Herrera spożywa posiłek, a autorka rozwodzi się nad wystrojem, niefrasobliwą parą z zupy rzucającą uwodzicielskie spojrzenia, rozkoszującą się swoją wyjątkowością i czymś tam jeszcze. Jadalnia jest jeziorem i wino w kielichu jest jeziorem. Alonso nie znosi widoku krwi: "cokolwiek jadł, robił, krew nie mogła przy tym płynąć", a za chwilę popija "wino- czerwone jak krew". Alonso jako dziecko miał problem z głosem, ale w chórze kościelnym potrafił zaśpiewać "bezbłędnie pieśń, która dla innych chórzystów była za trudna".
Ileż to ja razy próbowałem czytać dalej, szukać inspirujących fragmentów, ale już kolejnym rozdziale "Isabel patrzyła na syna jak na statek, który podniósł kotwice i oddala się w nieznane, lecz nie pragnęła ani wskoczyć do wody i popłynąć za nim, ani zostać na brzegu, by zalewając się łzami, machać chusteczką. Czasem wyrywała kilka siwych włosów i rzucała na wody dzielące ją od syna. Nie protestowała, gdy morze połykało je łapczywie w miejscu, w którym spienione fale uderzają o brzeg, czyli tam gdzie życie rozpada się na kawałki, a zamiast niego ożywa śmierć". Powtórzę - śmierć ożywa na brzegu, a jej syn statek odpływał. Jakie to mądre i głębokie. No i ta chusteczka.
Zajrzałem do opinii lubimyczytaczy i się poddałem. Szkoda mojego czasu i wydanych wcześniej pieniędzy.
Podsumowując, w krótkim fragmencie otrzymujemy zbyt wiele słów, które nie mają treści, a dają pozór poezji. Narracja jest mało przejrzysta. Pełno emocji, górnolotnych sformułowań, przeskoków od czegoś do czegoś. Pretensjonalne to i niestrawne. Rzadko nie kończę książki, ale w tym przypadku nie było wyjścia.

Piękne słowa i okładka to nie wszystko.

Wstęp, w którym ktoś przybyły do Miasta Luster kontempluje, dlaczego w ogóle przybył do Miasta Luster.
Potem mądrość typu Coelho w szczytowej formie: "Morze życia im spokojniejsze, tym straszniejsze. Gdyż pod ciszą kryje się burza."
Następnie Alonso Herrera spożywa posiłek, a autorka rozwodzi się nad wystrojem, niefrasobliwą parą z...