Przeczytałem w notce biograficznej na okładce książki że sam Grisham opisał Steve'a Martiniego jako "mistrza dramatu sądowego" Jako że Grishama oceniam - jak wielu czytelników - jak geniusza prozy sensacyjno-prawniczej postanowiłem zatem skonfrontować opinię mistrza z rzeczywistością. Podchodziłem do tego z pewną obawą, gdyż praktycznie każdy autor prawniczych thrillerów jest porównywany z Grishamem, niestety najczęściej na wyrost.
Po lekturze "Form nacisku" jestem jednak dość usatysfakcjonowany. Stworzona przez autora fabuła była naprawdę wciągająca, lekko zagmatwana z zaskakującym zakończeniem. Postaci trochę jednowymiarowe, ale główny bohater dość ciekawie nakreślony i co ważne w tego typu lekturach można go polubić. Ważny w konstrukcji akcji jest zachowany balans między wątkami sensacyjnymi a akcją na sali sądowej, choć w tym zakresie autor zdecydowanie lepiej się czuje.
Martni nie naśladuje Grishama i nie kopiuje jego stylu, ma własny którego najważniejszym przejawem jest duża dawka ironicznego a nawet sarkastycznego humoru w przemyśleniach i komentarzach głównego bohatera adwokata Paula Madrianiego. Bardzo lubię takie wyraziste i lekko skomplikowane postaci z którymi mogę się identyfikować i tym Martini ujął mnie bardzo. Ciekawy jest też, nie często spotykany, zabieg formalny - narracja prowadzona jest w pierwszej osobie i w czasie teraźniejszym.
Generalnie bardzo ciekawie spędzony czas i polecam gorąco lekturę tej książki a sam sprawdzę jeszcze co u Paula Madrianiego słychać w innych pozycjach autora.

Przeczytałem w notce biograficznej na okładce książki że sam Grisham opisał Steve'a Martiniego jako "mistrza dramatu sądowego" Jako że Grishama oceniam - jak wielu czytelników - jak geniusza prozy sensacyjno-prawniczej postanowiłem zatem skonfrontować opinię mistrza z rzeczywistością. Podchodziłem do tego z pewną obawą, gdyż praktycznie każdy autor prawniczych thrillerów...