Podchodziłam do Hellboya dwa lub trzy razy, bo jest to klasyk i postanowiłam sobie, że muszę się z nim zapoznać. Chciałam w końcu wiedzieć o co z nim chodzi, wyrobić sobie zdanie, i może nawet dać się zaskoczyć. Próbowałam dać się przekonać, ale niestety bezowocnie. Nie wiem czy moja niechęć do kontynuowania utworu wynikała ze słabo przedstawionej treści, mało angażującej fabuły, mojego niezrozumienia przekazu, czy rozciągnięcia w czasie poznawania komiksu. Być może złożyły się na to wszystkie wyżej wymienione czynniki, nie wiem. W każdym razie, jestem niemalże pewna, że do Hellboya nie wrócę, bo najzwyczajniej w świecie nie interesuje mnie co dzieje się dalej, a też dużej części nie zrozumiałam, bo była bardzo chaotyczna.

Podchodziłam do Hellboya dwa lub trzy razy, bo jest to klasyk i postanowiłam sobie, że muszę się z nim zapoznać. Chciałam w końcu wiedzieć o co z nim chodzi, wyrobić sobie zdanie, i może nawet dać się zaskoczyć. Próbowałam dać się przekonać, ale niestety bezowocnie. Nie wiem czy moja niechęć do kontynuowania utworu wynikała ze słabo przedstawionej treści, mało angażującej...

Pomimo tylu lat Hellboy dalej jest kawałem dobrej lektury superbohatersko-fantasy-horrorowej. Bohaterowie są interesujący, historia wciąga a Hellboy jak zawsze wymiata!

Pomimo tylu lat Hellboy dalej jest kawałem dobrej lektury superbohatersko-fantasy-horrorowej. Bohaterowie są interesujący, historia wciąga a Hellboy jak zawsze wymiata!

Jako odskocznię od przekombinowanej biografii Jima Jonesa i jego trzódki wziąłem w ręce starego Hellboya w ramach mieszkaniowego remanentu. Klimatyczna, mroczna kreska i efekt rozlanego tuszu to jego największe atuty. Fabularnie jest jednak kiepściutko. Sztampowy superbohater ubrany w nietypowe szaty, zgrane motywy (Rasputin, naziści, nordycka mitologia) wrzucone do jednego wora, sporo groteskowych scen i nieudolne próby pudrowania braku realizmu sprawiają, że nie jest to komiks zapadający w pamięć. Ot, jednowymiarowa graficzna opowiastka, daleka od dzieł Franka Millera czy Alana Moore'a. W to chłodne popołudnie mrożona kawa rozgrzałaby mnie już chyba szybciej.

Jako odskocznię od przekombinowanej biografii Jima Jonesa i jego trzódki wziąłem w ręce starego Hellboya w ramach mieszkaniowego remanentu. Klimatyczna, mroczna kreska i efekt rozlanego tuszu to jego największe atuty. Fabularnie jest jednak kiepściutko. Sztampowy superbohater ubrany w nietypowe szaty, zgrane motywy (Rasputin, naziści, nordycka mitologia) wrzucone do jednego...

7,5

7,5

Nie da się uwierzyć że ten komiks ma już ponad 20 lat

Nie da się uwierzyć że ten komiks ma już ponad 20 lat

W 1994 roku Mike Mignola rozpoczął jedną z najbardziej przereklamowanych serii komiksowych, jakie kiedykolwiek wydano. W 2001 roku "Nasienie Zniszczenia" pojawiło się po raz pierwszy w Polsce.
Ta seria to symbol amerykańskiej pustki fabularnej, jeśli chodzi o dotychczasową scenę komiksu amerykańskiego. Do połowy lat 80 komiksy amerykańskie, symbolizowały się akcją, tempem, bijatykami , kolorami itp. itd. W 1986 roku wyszły 3 komiksy, które postawiły na tzw. "głębszy scenariusz" - Strażnicy, Powrót Mrocznego Rycerza, Daredevil Born Again i zaczęły tę scenę zmieniać. "Hellboy" miał z założenia też iść tym torem, czyli rezygnacji z fabuły typu "przygody kolorowych superbohaterów". Wszyscy od razu przyklasnęli i zaczęli się zachwycać "och , ach jakie to jest wspaniałe!!!" "a jakie różne od reszty, jakie nowatorskie ". Nic nowego tu nie ma - fabuła opiera się na "przedruku" wierzeń, mitologii i zabobonów ludowych ala Lovecraft, w środek wstawiony jest bohater w iście amerykańskim stylu (przykładem, w którym najwyrazniej to widać jest album "Spętana trumna"). O ile w pierwszym albumie historia jest jeszcze do przełknięcia (John Byrne),to dalsze tomy fabularnie zlewają się w całość. Na plus na pewno należy zaliczyć rysunki Mike'a Mignoli, które są mega atutem tej serii (oczywiście w pózniejszych albumach przestaje już rysować, trzepie tylko kasę z postaci na fanach i zatrudnia jakiś zastępczych rysowników).
Hellboy to jedna z tych takich pierwszych powstałych na przełomie lat 80 i 90 serii, które odstawały od reszty amerykańskiego rynku komiksowego o superbohaterach i z miejsca przyklejono mu łatkę "komiks wybitny". Niesłusznie, bo seria poza rysunkami Mignoli jest bezwartościowa. Co ciekawe bardzo dużo fanów komiksów w Polsce też się złapało na trik "Czytam komiks, który ma znaczenie !", o czym świadczy trzecie już wydanie tych komiksów w Polsce (na rok 2018),tym razem wydania zbiorcze.

W 1994 roku Mike Mignola rozpoczął jedną z najbardziej przereklamowanych serii komiksowych, jakie kiedykolwiek wydano. W 2001 roku "Nasienie Zniszczenia" pojawiło się po raz pierwszy w Polsce.
Ta seria to symbol amerykańskiej pustki fabularnej, jeśli chodzi o dotychczasową scenę komiksu amerykańskiego. Do połowy lat 80 komiksy amerykańskie, symbolizowały się akcją, tempem,...

Bez wątpienia Hellboy to moja ulubiona seria komiksowa-jest tutaj wszystko co uwielbiam:nawiązania do mitologi lovecrafta,niezrozumiałe wydarzenia,potwory z dawnych eonów i oczywiscie diament pośród nich-demon który walczy ze złem,Hellboy.
Sam styl komiksu zasługuje na plus-ciemne,cięzkie barwy,do tego wspaniała kreska.
nie znać tego komiksu to wstyd ;d

Bez wątpienia Hellboy to moja ulubiona seria komiksowa-jest tutaj wszystko co uwielbiam:nawiązania do mitologi lovecrafta,niezrozumiałe wydarzenia,potwory z dawnych eonów i oczywiscie diament pośród nich-demon który walczy ze złem,Hellboy.
Sam styl komiksu zasługuje na plus-ciemne,cięzkie barwy,do tego wspaniała kreska.
nie znać tego komiksu to wstyd ;d

Kreska, kolory, dialogi, fabuła - PRO. Nie spodziewałam się! Żartuję, spodziewałam.

Kreska, kolory, dialogi, fabuła - PRO. Nie spodziewałam się! Żartuję, spodziewałam.

Absolutne arcydzieło komiksu.
Jakieś 10 lat temu przeczytałem całą (na tamten czas) serię w oryginale - na lata zapada w pamięć. Teraz, odświeżając serię, chłonę raz jeszcze każdy kadr, ujęcie i mistrzowskie operowanie czernią.
Jeśli chodzi o polską wersję - jedyne czego można się (miejscami) przyczepić to przekład. Starając się przetłumaczyć zbyt dosłownie każde "sir" wyszło nieco sztucznie i zabawnie raz po raz powtarzane "proszę Pana". Z kolei tłumaczenia inkantacji Rasputina są już bardzo dobre i nawet stylizacja z użyciem anachronizmów językowych wychodzi nader pozytywnie.
Co do warstwy graficznej - brakuje słów mogących opisać uznanie dla Mignoli. Szorstki minimalizm, genialna prostota i scenografia tła, cudowne operowanie kolorem i prostym detalem. Oto przykład jak małymi środkami można osiągąć absolut.

Absolutne arcydzieło komiksu.
Jakieś 10 lat temu przeczytałem całą (na tamten czas) serię w oryginale - na lata zapada w pamięć. Teraz, odświeżając serię, chłonę raz jeszcze każdy kadr, ujęcie i mistrzowskie operowanie czernią.
Jeśli chodzi o polską wersję - jedyne czego można się (miejscami) przyczepić to przekład. Starając się przetłumaczyć zbyt dosłownie każde...

Przyzwoity komiks. Fabuła i geneza głównego bohatera jest bardzo interesująca i dobrze napisana. Jeżeli chodzi o narratora i wypowiedzi postaci, to nie zestarzały się ani trochę. Treść trzyma do końca i nie nudzi ani chwili. Co do rysunków, mam również zdanie pozytywne. Charakterystyczna kreska Mike'a Mignoli jest epicka i doskonale komponuje się z klimatem komiksu. Uwielbiam jego prostą, kanciastą kreskę. W komiksie doskonale grają cienie, które nadają przyjemnego mroku treści, oddziałując mocno na wyobraźnie czytelnika. Niestety chwilami widać lekkie problemy z perspektywą u rysownika. Na szczęście zdarza się to tylko kilka razy i nie razi w oczy. Komiks jest bardzo dobry, fabuła wciąga do końca. Gorąco polecam

Przyzwoity komiks. Fabuła i geneza głównego bohatera jest bardzo interesująca i dobrze napisana. Jeżeli chodzi o narratora i wypowiedzi postaci, to nie zestarzały się ani trochę. Treść trzyma do końca i nie nudzi ani chwili. Co do rysunków, mam również zdanie pozytywne. Charakterystyczna kreska Mike'a Mignoli jest epicka i doskonale komponuje się z klimatem komiksu....